Lets spend tonight on top of the world 12

A day with....
*tijdsprong naar het vertrek van Boys like girls*
Met een klein hartje vertrek ik samen met Jonas naar het hotel. Daar hebben we afgesproken met Martin, John, Bryan en Paul dat we samen naar het vliegveld zouden rijden en daar afscheid nemen.

We zijn naar mijn gevoel veel te snel op het vliegveld. Nu we hier zijn besef ik pas echt dat ze weg gaan. Na een knuffel aan iedereen gegeven te hebben en nog even gepraat te hebben moeten ze echt wel vertrekken. "Nog een knuffel?" vraag ik met puppy-oogjes. "Ok dan." lachen ze. Ik krijg van elk van hen nog een laatste knuffel. "Amuseer je maar eens goed met Daan." zegt Paul lachend. "Je bent niet grappig, je weet goed hoe het tussen hem en mij zit." reageer ik, behoorlijk op mijn tenen getrapt. "Luna, knuffel!" roept Martin voor minstens een halve luchthaven. "Heb jij nooit geleerd niet zo te roepen in het openbaar" lach ik. "Nee, dat moet je me nog leren. Je moet me nog heel veel leren hoor." lacht hij en geeft me een knuffel. "Ah, kijk, daar is mijn verrassing voor jou." ik wring me uit zijn knuffel en zie daar Daan staan. "Jullie zijn echt niet grappig hoor." reageer ik. "Bedank ons maar via mail. Dat is goed genoeg." Ik bekijk hun raar. "Je zal wel zien. Ga gewoon naar hem, zeg iets in de zin van 'lets spend tonight on top of the world', amuseer je te pletter en vergeet ons niet te bedanken." lacht Bryan. "Stuur ons een uitnodiging voor het huwelijk." vult John nog aan en dan verdwijnen ze. "Luna, ik denk dat je dit wel alleen kan afhandelen. Tot straks." en ook Jonas verdwijnt richting de uitgang.

"Lets spend tonight on top of the world...ofzo?" begin ik als Daan vlak voor mij staat. "We can do anything, we can be anything. I need you tonight on top of the world." vult Daan het liedje verder aan. "Persoonlijk heb ik meer een voorkeur voor het liedje thunder" pik ik erop in. "dat kan ik ook voor je zingen." lacht hij. "Daar hou ik je aan." We verlaten de vlieghaven en gaan naar zijn auto.

"Kijk, wie weet zitten daar Martin, Paul, Bryan en John in." zegt Daan en wijst naar een vliegtuig in de lucht. "Ik hoop dat we ooit nog eens met hen een paar weken kunnen doorbrengen zoals nu." We stappen in de auto en rijden naar Daans huis.

"Moet je iets hebben om te drinken?" vraagt hij als we amper binnen zijn. "Heb je cola?" Hij knikt. "Doe dan maar cola" Hij knikt opnieuw en verdwijnt in de keuken. "Zet de televisie maar op als je wil!" roept hij vanuit de keuken. "Zullen we anders een film kijken?" roep ik vragend terug. "Ja, is goed! Kijk maar eens welke film je wilt kijken." Ik kijk even welke films ze hebben en kies uiteindelijk A Cinderella Story. Als Daan terug in de woonkamer komt met ons drinken vraag ik voor de zekerheid of hij het niet erg vind die film te moeten zien. Jongens en romantische films gaat over het algemeen niet goed. "Het geeft niet hoor, ik kijk wel mee." zegt hij vriendelijk.

Na de film afgekeken te hebben krijg ik behoorlijk honger en begint mijn maag te knorren. "Iemand heeft precies honger" grijnst Daan. "Sorry" zeg ik verlegen. "Wat dacht je van Chinees te bestellen?" stelt hij voor. "Lijkt me uistekend" zeg ik blij.

Na een tijdje zitten we Chinees te eten...met stokjes. Geen mes en vork had Daan gezegd. Ik vond dat allemaal goed en wel maar ik kan niet met stokjes eten. Daan zit de hele tijd te lachen hoe ik altijd net voor het in mijn mond zit, alles van tussen de stokjes laat vallen. "Mag ik echt niet met mes en vork eten?" smeek ik Daan. "Neen, probeer nu maar gewoon met de stokjes." Na nog enkele keren proberen geef ik het op. "Ik weiger nog te eten." zeg ik uiteindelijk. "Ik zal het je leren, kijk je moet ze zo vastnemen." probeert hij me duidelijk te maken terwijl hij de stokjes tussen mijn vingers goed zet. Ik doe opnieuw een poging en opnieuw valt alles ervan tussen. "Ik weiger nog te eten met stokjes." herhaal ik koppig. "Kom hier, ik zal je eten geven" lacht hij terwijl hij teken doet dat ik op zijn schoot moet gaan zitten. Ik zet me erop en hij begint eten in mijn mond te steken. "Een hapje voor de mama, een hapje voor de papa, een hapje voor je broer, een hapje voor jezelf, een hapje voor mij" zegt hij zo serieus mogelijk. Ik kan me amper serieus houden en begin te lachen.

Na een tijdje is het eten dan toch op en besluiten we een eindje te wandelen. Al snel is ook het wandelen gedaan en begint het avond te worden. "Blijf je slapen of ga je naar huis?" vraagt hij met puppy-ogen. "Sorry maar ik denk dat ik vanavond naar huis ga. Ik heb mijn ouders niet zoveel meer gezien de laatste tijd en vanavond zijn ze thuis dus zou ik hen nog graag even zien." Ergens doet het wel een beetje pijn om hem zo te moeten teleurstellen. "Het geeft niet. Ik begrijp het wel. Ik zou net hetzelfde gedaan hebben." Maar de teleurstelling kan hij niet verborgen houden. "Kom je morgen eens bij ons langs?" vraag ik dan maar om het goed te maken. "Ok, dan zie ik je dan wel." Hij zet een stap dichterbij en geeft me een knuffel. Kon ik hem maar voor altijd zo vast houden denk ik bij mezelf. Maar aan alle leuke liedjes komt een einde en dus ook aan deze knuffel en deze dag.

"Hey Luna, vanwaar kom je?" ik ben amper binnen en het lijkt al een kruisverhoor. "Ik kom van bij Daan, Jonas en ik zijn met John, Paul, Martin en Bryan naar de luchthaven gegaan en daar was Daan ook. Jonas is dan weggegaan en ik ben met Daan meegegaan. We zaten een hele dag bij hem thuis. Wat hebben jullie gedaan?" leg ik hen uit. "We zijn naar Brussel geweest, we zijn een paar winkelstraten afgelopen en hebben iets gedronken op een terras." We babbelen nog even en dan besluit ik te gaan slapen.

De volgende ochtend is er iemand de hele tijd in mijn oor aan het blazen. Zonder mijn ogen te openen leg ik het deken over mijn oor en probeer voort te slapen. "Komaan Luna, opstaan. Het zonnetje schijnt en de lucht is blauw." hoor ik iemand zeggen. "Ga weh-eg!" roep ik vanuit mijn kussen. "Nee, ik ga niet weg. Je hebt me zelf gevraagd om te komen dan ga ik niet opnieuw weg" Dan pas dringt het tot me door dat het Daan is die in mijn kamer is. Mijn ogen schieten open en ik schiet recht. "Oh my god, sorry, ik had niet door dat jij het was en sorry dat ik nog lig te slapen." Daan begint te lachen. "Wat? Waarom lach je?" vraag ik toch wel een beetje verbaasd. "Je bent gewoon grappig als je zo wakker wordt" hij blijft de hele tijd door lachen. "Daar mag je niet mee lachen." zeg ik nep-zielig. "Ooh, heb ik Luna beledigd?" vraagt hij met nep-medelijden. "Ja, nu moet je het goed maken." speel ik het spelletje door. "Ok, wat wil je dat ik doe?" Ik wijs naar mijn wang als teken dat ik een kus wil. "En als ik dat niet wil?" vraagt hij lachend. "Pff, dan spreek ik niet meer met jou." zeg ik zo serieus mogelijk. Hij kijkt geschokt maar herneemt zich weer en geeft me snel een kus. Maar niet waar het oorspronkelijk de bedoeling was.