Lets spend tonight on top of the world 11

It will pass by.... I hope
Op school ontloopt Jonas me de hele tijd en als we elkaar tegenkomen gunt hij me geen blik. Blijkbaar heb ik iets gedaan en ik weet niet eens wat. Ik loop al 3 dagen te klagen bij Martin, Paul, Bryan en John. Paul is het zo stilaan beu en loopt naar buiten. "Waar ga je naartoe?" vraag ik nog snel voor hij de deur dichtdoet. "Ik ga die jongen eens goed zijn vet geven. Hij moet je niet negeren als je niet eens weet wat je hebt gedaan. Hij moet het je maar komen vertellen." En weg is hij.

Na een kwartier staat hij al weer in de hotelkamer. "Hij was niet thuis, die jongen heeft geluk." zegt hij stoer. "Jij bent een macho" lach ik. "Het gaat wel over. Ik ga zelf wel eens met hem praten." Ik ben er helemaal niet zo zeker van dat het wel over zal gaan maar hoop doet leven. Ik geef de jongens elk een knuffel en vertrek naar Daan.

"Hij is niet thuis, hij moest even alleen zijn zei hij." weet zijn moeder me te vertellen. "Is Charlotte thuis?" Opnieuw schudt ze haar hoofd. "Die is met Jonas weg." en spontaan verschijnt er een lach op haar gezicht. "Ok, bedankt. Tot nog eens." zeg ik dan maar. Ze wuift nog eens naar me en dan sluit ze de deur.

Ik slenter maar wat door de straten in de hoop Daan te vinden maar tevergeefs. Ik ga dan maar terug naar huis. Net als ik onze oprit oploop, loopt Daan die van zijn huis op. "Hey" zeg ik zwakjes. Hij kijkt me aan en zegt dan ook maar "hey". "Daan, wat scheelt er? Ik kan er niet tegen dat je me zo negeert. Zeg me wat er is, wat heb ik gedaan?" Hij schudt zijn hoofd. "Laat het gewoon vallen, het is toch dom." Voor ik nog iets kan zeggen is hij alweer binnen.

Overmorgen vertrekt Boys like girls alweer. Dan ben ik weer bijna net zo alleen als 2 weken geleden. "Wat is er? Is Luna gekwetst? Oh, moeten we nu allemaal medelijden krijgen? Ik zal Daan even halen. Oh nee, dat is waar ook. Hij ziet je niet meer staan, praat niet meer met je en loopt je voorbij." Nu mijn zus het er nog eens vingerdik oplegt voel ik de tranen zo opkomen. Ik loop snel naar mijn kamer en laat me op mijn bed vallen. Ik begin te huilen en lijk me hoe langer hoe slechter te voelen.

Na een tijdje hoor ik geklop op de deur. Snel veeg ik mijn tranen weg en doe alsof er niets aan de hand is. Maar het is Jonas en Jonas heeft zo'n dingen snel door. "Hé, wat scheelt er? Doet Daan nog altijd zo rot tegen je?" Ik knik en begin opnieuw te huilen. Jonas komt naast me zitten en begint aan een eindeloze poging me te troosten.