Chapter three

Ze had verhalen verteld die ik als klein kind duizend keer had moeten horen. Ik had altijd maar lichtjes geknikt en had gehoopt dat iemand mij kwam redden, maar dat was niet het geval. En nu zit ik hier in dat verdomde zand, helemaal alleen en ik voel me net zo alleen als ik in dat huis was. Ik ben liever terug bij mijn ouders. En dat de oorlog dan voorgoed gedaan was. Dat ik mijn papa een warm knuffel kon geven en samen terug gelukkig zijn, zoals normale gezinnen. Tranen liepen over mijn wangen bij het besef dat Peter niet was terug gekeerd, maar ik kon het hem echt niet vertellen en ik liet mijn hoofd rusten. Een dag had mijn overgrootmoeder mij alleen gelaten want zij wou de markt eens een bezoekje brengen. Ze had duizend keer gevraagd of ik mee ging maar ik had geen zin in een uitje. Ik had nu eens de kans om het hele kasteel te doorzoeken en dat ging ik dan ook doen. Wanneer ik hoorde dat mijn overgrootmoeder vertrokken was met de man die mij gebracht had was ik op onderzoek uitgegaan. Ik wou elke kamer zien van de zolder tot in de kelder. Maar de kelder heb ik toch maar overgeslagen dat durfde ik net niet. In een kamer had ik een eenzame kast gevonden. Ik had het verhaal van Narnia vaak gelezen maar dat het echt bestond geloofde ik niet. En maar goed wanneer ik de kast vol met bondjassen opendeed –zoals ik had verwacht- een harde dikke wand was tegengekomen was ik gerust dat ik niet in die sprookjes gelooft had. Ik vond het leuk om verhalen te horen, het liefst van die sprookjes. Maar ik geloofde er niet in en ik zou er ook nooit in geloven. Ik had nog een andere kamer gezien met lange prinsesjurken en van die rare kapsels die ze in de middeleeuwen hadden gedragen. Ook stond er een grote schrijftafel binnen. Het was allemaal erg verouderd en alles zat onder het stof. Ik had het erg gevonden voor de mooie jurken, maar ik zou er toch nooit inkruipen dus zo erg was het nu ook weer niet. Ik was naar de woonkamer gegaan en gaan zitten op de lange roodgekleurde leren zetel. Ik weet nog dat mijn vader die ooit als cadeau had gegeven en ze was er heel blij mee geweest. In de kamer kon je meteen naar de eetkamer kijken. Daar stond een lange tafel in en ook weer een kachel. Volgens mij kwam dat omdat er nergens verwarming was. Ik had uit het grote raam gekeken en gezien dat mijn overgrootmoeder met de koets terug de koer op kwam. Na een tijdje stond ze ook terug in de ruimte waar ik me bevond. Ze had geen tassen vast, dat had de butler vast had ze mij verteld. Dat was die man dus. Ze had verse groenten gehaald en wou vandaag perse nog beginnen aan een groot diner. Ik had haar gezegd dat ik graag hielp, maar dat had ze totaal niet graag. Ik was een klein beetje boos de woonkamer uitgelopen en vingerdraaiend was ik door de lange gangen aan het lopen. Totdat ik een prachtige grote klok zag staan. Dat vond ik het mooiste object in dit hele huis en ik kon er wel uren naar kijken. Het was zo’n klok die je in oude films meestal ziet. Met zo’n deurtje en dan bovenaan de wijzers. De knop was van goud en met sierlijke letters stond er op geschreven ‘The wonderful world of the time.’ Ik had er bewonderd naar gekeken en net toen ik de knop wou aanraken riep mijn overgrootmoeder vanuit de keuken dat ze toch een beetje hulp nodig had bij het maken van het diner.

Het is misschien beetje verwarrend, maar ik ga dus naar het verleden en naar het heden ^^.
xoxx Jolienn