Lets spend tonight on top of the world 9

Go home and talk a hell of a lot
"Ik heb alle mogelijke manieren geprobeerd om hem mee te krijgen. En het is..." brengt hij uit met een raar gezicht. "Zeg maar niets meer, hij komt waarschijnlijk nooit meer terug." onderbeek ik hem. "...me gelukt." maakt hij zijn zin af. "Het geeft niet, je hebt je... Wat?" ongelovig kijk ik hem aan. "Hij staat achter je." Ik draai me zo snel ik kan om en daar zie ik Jonas staan met een grote lach op zijn gezicht. "Dag zusje, krijg ik geen kus of knuffel?" lachend doet hij zijn armen open en al snel vlieg ik in zijn armen. Martin verlaat de badkamer zonder iets te zeggen. "Bedankt Martin" Hij kijkt om en geeft me een knipoog.

Even later zijn we weer op weg naar huis. Paul vond dat we naar huis moesten gaan, Jonas en ik moesten maar eens goed bijpraten over de afgelopen maanden. Zij verstonden er toch niets van en er zomaar bijzitten had voor hen ook geen zin. "U vraagt, wij draaien" had Jonas lachend geantwoord, dus nu zitten we thuis op zijn kamer bij te praten.

"Vertel nu eens, hoe heeft Martin je kunnen overtuigen terug te komen?" vraag ik hem nieuwsgierig. "Door de waarheid onder mijn neus te duwen." antwoordt hij simpel. "En wat verstaat hij onder de waarheid?" Er verschijnt een lachje op zijn gezicht. "Dat er 2 meisjes blij waren toen ik hier nog was en sinds ik weg was die 2 meisjes niet meer blij waren. En ik weet al zeker dat hij niet loog over 1 meisje. Hoe je teleurgesteld was toen je dacht dat ik niet was meegekomen was wel héél duidelijk." Hij geeft me een knuffel en zo blijven we een hele tijd zitten. "Wie is het andere meisje?" Hij zucht eens. "Het meisje dat ik heb laten vallen om met Vera te vertrekken naar de zee. Mijn domste beslissing ooit. Ik weet niet of ze echt zo ongelukkig is zonder mij hoor. Het leven met Vera was geweldig tot we aan de zee woonde, ze begon zo stilaan alles te beslissen wat ik wel en niet deed. Het leek alsof ze zelfs niet echt meer van me hield en dat heeft ze bevestigd toen ik het uitmaakte." enigszins teleurgesteld laat hij zijn hoofd hangen. "Hé, nu niet zielig gaan doen, zo ken ik mijn grote broer niet. Komaan Jonas, vecht voor Charlotte. Je gaat je buurmeisje en eeuwige liefde toch niet zomaar laten. Ze houdt nog steeds van jou. Ze zal misschien even moeilijk doen of twijfelen of weet ik veel hoe ze zal reageren maar als je echt van haar houdt dan geef je toch niet op." spreek ik hem moed in. "Ik denk dat ik maar eens langs ga, al was het gewoon om hallo te zeggen."

Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn geduld en van aan het raam kijk ik hoe Jonas op de deurbel duwt en afwacht tot er iemand de deur opent.