Lets spend tonight on top of the world 4

Knock, knock... Come in
Binnen in de kamer zien we niemand in het bed liggen. "Hij is blijkbaar wel al wakker" merkt Martin op. "Je meent het" antwoord ik sarcastisch. "Kom, we gaan weer terug naar Bryan en John." stel ik voor. "Ok" en hij volgt me naar de deur. Net als ik de kamer van Bryan en John wil ingaan hoor ik "AAAAAAAAAAH!" en vlak daarna nog eens "AAAAAAAAH!". Ik draai me geschrokken om en loop terug de kamer van Paul en Martin in. Daar zie ik Martin schreeuwen met de badkamerdeur open. "Martin! Heb jij nooit gehoord van op een deur kloppen!?" Ik doe snel de deur dicht en duw Martin een bed op. "Ik neem wel even een glas water voor je." Na al de kasten afgezocht te hebben en nog steeds geen glas gevonden te hebben geef ik de moed op. "Ik kijk wel even in de badkamer of daar nog een glas voor je is." Ik stap naar de badkamer en klop eens aan. Subtiel kijk ik eens naar Martin die met een rood hoofd op het bed zit. "Paul, heb jij soms een proper glas voor Martin?" Na een beetje gestommel gaat de deur open. "Je mag gerust binnenkomen hoor." zegt Paul. "Ik wou je niet storen." Paul laat me in de badkamer en geeft me het glas. "Dankjewel." Terwijl ik het glas laat vol lopen valt mijn blik op de spiegel. Daarin zie ik hoe Paul zijn t-shirt aandoet. Ik blijf er maar naar staren tot het glas overloopt en ik verschiet. "Oeps, euhm... ik ga even dit glas aan Martin geven en hem ondertussen bijbrengen dat hij een badkamer niet zomaar moet binnenvallen." Paul lacht eens en laat me vertrekken.

"Hier, je glas water" Martin neemt het aan en zet het op het nachtkastje. "Het is vriendelijk van je maar het hoeft niet hoor. Ik ben wel geschrokken maar niet in zo'n mate dat ik drinken nodig heb om te kalmeren ofzo." Er zitten pretlichtjes in zijn ogen. Hij is dus gewoon met mij aan het lachen. "Je lacht me uit." zeg ik nep-verdrietig. "Nee hoor, ik vind het gewoon grappig. Het lijkt alsof ik me dood geschrokken ben maar het was helemaal niet erg." Hij blijft de hele tijd met een lachje op zijn gezicht zitten. En dan ineens neemt hij me over zijn schouder, loopt een beetje door de kamer en laat me op het bed vallen. Voor dat ik besef waar ik nu net lig komt hij op mij zitten en begint me te kietelen.

Ik begin onophoudelijk te lachen en al gauw lopen de tranen van het lachen over mijn gezicht. Plots stopt hij en kijkt me raar aan. "Wat is er?" vraag ik nog half lachend. "Je huilt, heb ik je pijn gedaan?" vraagt Martin bezorgd. "Nee, ik kan niet tegen kietelen en na een tijdje lachen begin ik te huilen van het lachen." Eigenlijk is het best wel grappig om hem zo bezorgd te zien. "Blijf stil liggen hè" Verschrikt blijf ik stil liggen, bang dat er één of ander ongedierte ergens op mij zit. Voorzichtig gaat hij met zijn handen naar mijn gezicht en wrijft de tranen weg. "Ik dacht dat er één of ander ongedierte op mij zat en het enige wat je doet is tranne wegvegen." zeg ik verbaasd als hij zijn handen heeft terug getrokken. Hij begint te lachen. "Ongedierte? Je zit hier wel op hotel hè en niet in een krot ofzo" De stem die dat zei was niet die van Martin. Geschrokken kijken we naar de plaats van waar de stem kwam. Daar staat aan de badkamer Paul leunend tegen de muur. "Paul! Je liet ons schrikken." verontwaardigd kijk ik hem aan. "Gelukkig reageerde ik nu, wie weet wat er anders nog zou gebeurd zijn." lacht hij en net op dat moment komen Bryan en John de kamer binnen. "Wat hebben we gemist?" vragen ze geïnteresseerd aan Paul. "Als ik niets gezegd had dan hadden ze zeker en vast gekust. Ik ben er echt zeker van. Je had ze moeten zien. Eigenlijk heb ik er spijt van dat ik iets gezegd heb." legt hij uit aan John en Bryan. "Je moet niet alles geloven wat Paul zegt. Ik heb gewoon tranen uit haar gezicht gedaan maar van kussen was er helemaal geen sprake. Je kent Paul toch." verdedigt Martin ons. Ze lachen gewoon eens en gaan dan samen met Paul weg.