Lets spend tonight on top of the world 5

Sleeping in the arms of Martin
"Hé, wat scheelt er nou?" vraagt Martin bezorgd als hij me opnieuw ziet huilen. "Sorry, gewoon even een zwak moment." praat ik me eruit. Maar Martin is niet zinnens om het hierbij te laten. "Heb ik je beledigd, of Paul of Bryan of...?" Ik onderbreek hem. "Nee, jullie zijn echt lief. Gewoon even een zwak moment." Hij knikt. "Wil je er dan over praten? Ik wil me niet opdringen maar als je wil, ik luister." Ik haal mijn schouders op en dan volgt een onaangename stilte. "Knuffel?" vraagt Martin ineens. "Knuffel?" Ik begrijp niet echt wat hij bedoeld. "Wil je een knuffel van mij? Meisjes komen altijd vragen dat ik hen eens goed knuffel, dus misschien helpt het bij jou zodat je weer vrolijker wordt." Een lachje verschijnt op mijn gezicht. Martin opent zijn armen en geeft me een knuffel. Zo blijven we een tijdje zitten.

Blijkbaar waren we beide in slaap gevallen. Ik schrik wakker van een flits en zie hoe Bryan, John en Paul kijken op het kleine schermpje van het fototoestel hoe de foto er uitziet. "Hoe schattig" fluistert John grijnzend. "Mag ik dan ook eens een kijkje nemen?" De jongens schieten wel een meter in de lucht door het verschieten. Een paar seconde later staat Bryan voor mij met het fototoestel en zie ik een foto van een slapende Martin met mij in zijn armen.

De dag vliegt voorbij en ik besluit naar huis te gaan. "Jongens, ik ga naar huis. Zin om morgen iets te doen of willen jullie een dagje zonder mij?" vraag ik hen. "Kom nog maar eens langs. We blijven twee weken hier dus dat worden twee weken samen met jou doorbrengen... elke dag." antwoordt Bryan direct. "Ok, tot morgen." Ik neem mijn jas, geef hen allemaal een knuffel en verlaat de kamer. Net als ik aan mijn huis aankom hoor ik iemand mijn naam roepen. Ik draai me om en zie Martin lopen. "Wat is er? Ben ik nog iets vergeten?" Hij schudt zijn hoofd. "We hebben daar straks geen kans meer gehad om te praten over wat je nou dwars zat deze ochtend. Waarom begon je te huilen?" Hij kijkt me opnieuw bezorgd aan. "Of wil je het niet vertellen?" voegt hij er nog aan toe. "Jawel, ik wil het je wel vertellen. Maar morgen, dit is niet het perfecte moment om het te vertellen." Martin knikt. "Als er iets is moet je direct bellen. Beloofd?" Ik knik en krijg tranen in mijn ogen. "Oké, dit is niet goed Luna. Ik mag je niet dwingen om het te vertellen maar jou zo zien geeft me maar 1 mogelijkheid. Ik EIS dat je me vertelt waar het om draait." Ik knik nog eens. "Niet hier alsjeblieft." smeek ik hem. Hij neemt mijn hand en trekt me mee de straat uit. "Je doet me denken aan mijn broer. Hij was ook steeds bezorgd om me, zag steeds als er wat was, er ging geen dag door dat we elkaar niet zagen, we deden altijd alles samen. Bij jullie zijn is net alsof ik bij mijn grote broer en zijn vrienden ben." Ik zucht eens. "Wat is er met je broer gebeurd?" vraagt hij stil. "Hij is sinds een paar maanden verhuist." Het blijft eventjes stil. "Dus... je bekijkt ons een beetje als je grote broers?" vraagt Martin trots. "Vooral jou, met de rest heb ik nog niet echt een band. Je bent me komen halen aan de receptie, hebt met mij over je schouder door de kamer gelopen, me gekieteld, je hebt me een knuffel gegeven en uiteindelijk samen met mij in slaap gevallen. Het enige wat ik van de andere kan zeggen is dat ik er al mee gepraat heb en Paul zijn t-shirt heb zien aandoen." Bij dat laatste begint Martin te lachen.