Lets spend tonight on top of the world

“step one to having a good sense of humor is self deprecation.” martin heeft gesproken
Je bent Luna, 20 jaar en woont in het onbekende Ternat in België. Je studeert aan de hogeschool in Brussel. Griet en Sofie zijn twee vriendinnen die je nog amper ziet, zij studeren in Gent. Jullie gaan af en toe samen eens naar een film kijken, shoppen...
Ook heb je een zus van 14 jaar die je bijna de hele tijd door op de zenuwen werkt en een broer van 23 waar je heel goed mee overeenkomt en dus amper ruzie mee maakt (bestaat er zo'n broer?)
*the story*
Na een lange dag shoppen met Griet en Sofie die ik al een heel jaar niet meer heb gezien kom ik uitgeput thuis. Ik drink en eet nog wat en ga in de zetel zitten tv kijken. Mijn zus komt beneden en begint me vrijwel direct op mijn zenuwen te werken. Ik zet de tv uit en ga naar mijn kamer. Ik heb nu echt geen behoefte aan haar. Ik kom er ineens nog op dat ik nog steeds geen antwoord heb gekregen op een brief die ik een maand geleden naar boys like girls geschreven heb. Ik heb hun toen gevraagd handtekeningen terug te sturen en hun toevertrouwd hoe hard mijn leven is: familie die overlijdt, mijn zus die me het laatste half jaar op de zenuwen werkt, mijn broer die is verhuisd,... Ik besluit dat ik het straks wel eens nakijk of er geen brief is toegekomen na het avondeten. Net dan hoor ik hoe mijn moeder me roept om te komen eten. In het naar beneden gaan kan ik het niet laten om nog even langs mijn broer zijn kamer te gaan en nog eens een kijkje te nemen in zijn kamer. Buiten de ingebouwde kleerkast en het bed en een bureautje staat er niets meer. Na de deur terug te sluiten ga ik naar beneden. "Is er al een brief voor mij toegekomen?" vraag ik hoopvol maar mijn moeder schut haar hoofd. "Logisch, wie wil er nu met jou brieven schrijven. Euhm... oh ja, ik weet het weer:NIEMAND" Ik probeer haar opmerking te negeren en te doen alsof het me niet raakt.

Ik zit opnieuw op mijn kamer. Ik snap er niets van, mijn zus geeft de hele tijd commentaar op alles wat ik zeg of doe en mijn ouders reageren niet. Ik word uit mijn gedachten gehaald door de bel die gaat en even later hoor ik iemand de voordeur openen. Na een tijdje hoor ik mijn moeder me opnieuw roepen. "Er is bezoek voor jou." roept ze. Nieuwsgierig ga ik naar beneden...