You and i, something for ever?

Er komt een auto aan hoge snelheid de straat ingereden. Hij stopt vlak voor mijn huis en dan pas merk ik dat het Ely is, mijn vriendinnen hebben hem gebeld. Alsof hij het allemaal kan goed maken. Ik zie hoe hij het huis binnenloopt en even later zie ik Paul naar binnen verdwijnen terwijl Ely zijn hoofd aan het raam verschijnt. "Liz, kom naar hier, je bent gek als je springt. Je weet niet hoeveel mensen er om je geven, kom gewoon naar hier. Ik heb een grote fout gemaakt door je te verlaten. Kunnen we terug herbeginnen en doen alsof er nooit iets gebeurd is?" Ik schud mijn hoofd. "Spijt komt te laat." Intussen zie ik hoe Paul terug beneden staat. "Lizzy, ga alsjeblieft terug naar binnen. We geven teveel om je." roept Paul. "Alsof jij nog om mij geeft, als je echt zoveel om mij zou geven zou je nu geen vriendin hebben, laat staan verloofd zijn" pik ik erop in. "Ik geef nog steeds evenveel om je als 7 jaar geleden. Geloof me alsjeblieft en kom alsjeblieft, alsjeblieft naar beneden" smeekt hij. Voor ik alles goed en wel besef wat hij zonet zei, gaat zijn verloofde naar hem, geeft hem een klap in zijn gezicht, gooit de verlovingsring op de grond en gaat boos in de tourbus zitten.

"Liz, alsjeblieft, kom naar hier." Ook Ely geeft de moed niet op om me terug te krijgen. "Als je niet wil terug naar binnen gaan voor Paul of Ely, doe het dan voor ons, Martin, John en Bryan." smeken mijn vriendinnen. "Ik ben de eerste om toe te geven dat dit alles vooral aan mij ligt, ik had je 7 jaar geleden niet in de steek mogen laten. Als je wil ben ik de eerste die je omhelst als je terug binnen bent." Alleen de gedachte dat hij me zou omhelzen is een rede om terug naar binnen te gaan maar ik weet niet of dat wel de moeite is om mijn leven niet op te geven. "Ga nu alsjeblieft terug Lizzy, ik smeek je." Paul staat op het punt te huilen, alleen al de manier waarop hij smeekte liet dat duidelijk merken. "Als jij springt dan spring ik ook. Een leven zonder jou is niet meer mogelijk, ik hou van je Lizzy, alsjeblieft." Paul is ondertussen in huilen uitgebarsten, iets dat ik voor onmogelijk hield om hem ooit te zien huilen. "Ely, ga daar weg." beveel ik hem. "Paul? Kom naar boven, ik heb je nodig." Paul loopt weg richting de deur en Ely verdwijnt uit het raam. Voorzichtig, stapje voor stapje, ga ik naar het raam toe en als ik terug met twee voeten op de vaste grond sta, staat Paul klaar om me in zijn armen te nemen.

Van al de emoties zak ik door mijn benen. Paul zet zich op de grond voor mij en neemt me in zijn armen. Hij wrijft de hele tijd over mijn rug en fluistert vanalles in mijn oor. Even later staat iedereen rond ons. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik leef. Ik ben heel blij dat ik niet gesprongen heb.

Voorzichtig haal ik me uit de greep van Paul en sta recht. Eén voor één begin ik Martin, mijn vriendinnen, Bryan en John te omhelzen. Net als ik Ely wil omhelzen duwt hij mijn armen weg. "Ik verdien het niet, je hebt gelijk, spijt komt te laat. Ik hoop dat je een mooi leven kan beginnen met Paul." Hij geeft me nog een kus en loopt dan de kamer uit. Iedereen komt naar mij en geven me een groepsknuffel. "We zijn zo blij dat je er nog bent." zeggen ze in koor. "Ik ook, ik ook" geef ik eerlijk toe. Ze laten me los en kijken naar Paul, dan naar mij en opnieuw naar Paul. Dan verlaten ze de kamer en Paul en ik zijn alleen. "Zou je het zien zitten om je leven opnieuw te hernemen?" Ik knik vastbesloten. "Ik ben ongelofelijk blij dat ik niet gesprongen ben." Paul lacht eens. "Ik was nog niet uitgesproken, ik wou eigenlijk vragen of je het zou zien zitten je leven te hernemen en dat ik er deel van uit mag maken als je vriend, misschien ooit je echtgenoot?" Hij kijkt me met bange ogen aan. "Ik zou niets liever willen." geef ik toe met een grote glimlach op mijn gezicht. Daar volgt een lange zoen op met achtergrondgeluid in de vorm van "Oh, hoe lief" op een zagerig toontje.

Sinds die dag zijn Paul en ik onafscheidelijk. De eerste 3 jaar ben ik in België gebleven en hij in Boston. Maar daarna ben ik naar Boston verhuist.

Zo, dit was alweer het einde van een serie. Bedankt voor het lezen!