A fes years later...

A few years later....
We zijn 7 jaar later. Droomprins en zijn ridders zijn me nooit komen halen maar ik heb Ely gevonden, een jongen die samen met mij aan een toekomst wil bouwen. We zien elkaar graag en zijn onafscheidelijk. Maar ergens blijft de liefde voor Paul toch nog steeds een beetje. Ely weet niet veel over wat er 7 jaar geleden is gebeurd tussen Paul en mij. Hij heeft me onlangs een meet & greet als cadeau gegeven. Dat heb ik natuurlijk aangenomen al was het niet gemakkelijk met Paul erbij.

Met Paul heb ik geen contact meer, met John, Bryan en Martin wel. Ze zijn met Boys like girls al bekend geworden in België en hebben al enkele optredens achter de rug. John, Bryan en Martin sturen nog om de 2 dagen een mail. Soms al eens wat langer dan de andere keer.

Vandaag komen ze nog eens naar België, maar niet voor een concert. Ze komen speciaal voor mij om me nog eens te zien. Of Paul mee zal komen is nog niet zeker. Martin vertelde me onlangs dat Paul zal trouwen over enkele maanden. De vrouw van John komt ook mee, net zoals de verloofde van Paul, als hij meekomt. Ze blijven allemaal bij ons logeren, Ely en ik hebben allemaal matrassen op de logeerkamer gelegd.

We zijn op de luchthaven, hun vliegtuig heeft een uur vertraging. Als ze dan eindelijk geland zijn en ik ze zie aankomen vlieg ik in Martins armen. Daarna in die van Bryan en dan in die van John. Paul omhels ik helemaal niet, gewoon een geforceerd lachje naar elkaar is alles met een stille 'hallo'.

De dagen gaan voorbij en we amuseren ons dag na dag. Ook met Ely komen ze goed overeen. Paul en ik kijken amper om naar elkaar en dat is Ely niet ontgaan. Hij neemt me even apart in de keuken. "Wat is dat met jou en Paul? Ik heb al langer door dat er iets tussen jullie is. Je negeert hem constant, je omhelsde Martin, John en Bryan maar van Paul bleef je af alsof hij besmettelijk is ofzo. Hij is toch vriendelijk, wat is het probleem?" vraagt hij. "Het heeft te maken met iets van 7 jaar geleden. Lang verhaal" Ik hoor hoe hij zucht. "Ik heb tijd dus begin maar." Ik neem diep adem en begin. "Het begon 7 jaar geleden toen ik op vakantie was in Amerika. Ik leerde Paul kennen en had een ongelofelijke hekel aan hem en de andere jongens. Uiteindelijk heeft Paul mijn leven gered toen ik aan het verdrinken was. In het ziekenhuis is hij me toen komen opzoeken en we aanvaarden elkaar dan toch. De volgende dag is hij me komen halen en ook John, Bryan en Martin leerden me toen aanvaarden. Paul en ik waren heel close. Ik werd verliefd op hem en kwam later te weten van Martin dat hij een vriendin had. Paul lachtte weg dat ze in de boekjes zeiden dat we samen waren en kreeg ruzie met zijn vriendin en Martin. De avond voor ik vertrok heeft Martin verteld aan Paul dat ik verliefd op hem was en is Paul niet komen opdagen om afscheid te nemen. Een paar dagen later is hij uiteindelijk naar België gekomen om het goed te maken. Hij had het uitgemaakt met zijn vriendin voor mij en wou met mij verder maar er liep vanalles mis en uiteindelijk vertrok hij. Hij liet me achter en zou me nooit meer zien." Ik kijk Ely aan. "Je bent nog steeds niet over hem, hè?" Ik geef geen antwoord. "Liz?" Ik laat mijn hoofd zakken. "Liz, ik... we kunnen... ik hou met heel mijn hart van jou maar ik kan niet van je houden als je van iemand anders houdt." Ik krijg tranen in mijn ogen, hij gaat me toch niet verlaten. Ik kijk hem hopeloos aan. "Ga niet weg alsjeblieft" smeek ik hem terwijl ik zijn handen in mijn handen neem. "Het spijt me." Hij gaat naar boven zonder nog naar me om te kijken. Huilend leg ik mijn armen gekruisd op tafel met mijn hoofd erop. Ik voel iemand over mijn rug wrijven en kijk omhoog. "Waar is Ely?" vraagt Martin. "Hij gaat me verlaten." fluister ik huilend. "Waarom?" Hij begrijpt het niet. "Ik heb hem verteld van Paul. Hij beseft dat ik er nog steeds niet over ben. Hij houdt van mij maar hij kan niet van me houden als ik nog steeds niet over Paul ben." Martin zet zich recht. "Ik ga met Ely praten, hij is gek als hij je verlaat." Ik neem hem bij zijn pols en trek hem terug. "Hij heeft gelijk, zou jij van iemand kunnen houden als je weet dat die nog steeds van iemand anders houdt?" Martin schudt zijn hoofd en zet zich terug neer. "Sinds hij terug was van België bleef hij de eerste weken steeds 1 zin herhalen en in onze studio hangen foto's van jou. Steeds als hij ze opmerkt herhaalt hij die ene zin nog steeds. Weet je welke?" Ik weet goed welke hij bedoeld, de zin die we samen zeiden toen hij vertrok. "I wish that I had never loved at all." fluister ik. "Zijn verloofde weet nog steeds niet wat er tussen jullie gebeurd is. Hij wil het haar maar niet vertellen. Hij is bang om haar kwijt te raken. Het gaat het er niet gemakkelijker voor jou op maken en ik zou beter zwijgen maar..." en dan begint hij te fluisteren. "Hij is nog steeds niet over jou. Hij houdt nog steeds van jou."

Even later staat Ely weer beneden. "Ik ga dan maar. Hou je goed Liz, ik vergeet je niet." zegt hij terwijl hij me omhelst en een kus op mijn voorhoofd geeft. "Het spijt me." zeg ik door mijn tranen door. Hij laat me langzaam los, neemt zijn koffers en vertrekt na afscheid genomen te hebben van de rest. Ze weten nog steeds niet waarom hij weg is en het liefst van al zou ik het zo houden. Maar ik weet dat ik het hen zal moeten zeggen. Vragende blikken kijken me aan als ik de woonkamer binnenkom. "Het is over tussen Ely en mij." deel ik hun mee met een brok in mijn keel. Bryan, John en zijn vrouw en Martin omhelzen mij. Paul en zijn verloofde blijven zitten. Niet dat het mij iets doet... denk ik.

Ik kom niet meer uit mijn bed en eet niet meer. Sinds Ely me verlaten heeft voel ik me alleen alhoewel er nog 6 mensen rond me zijn. Martin probeert me te forceren te eten en af en toe lukt het hem maar vandaag vertrekken ze terug naar Amerika.

Op het vliegveld is het moeilijk voor me, ik had hen nog rond mij tot vandaag maar straks ben ik helemaal alleen thuis in dat grote huis. Ik kan de eenzaamheid niet aan, dat weet ik nu al. Ik krijg nog van elk van hen een knuffel en een kus. "Hou je goed." Ik knik en krijg nog een extra knuffel van Bryan, John, zijn vrouw en Martin. "Als het niet goed gaat met je MOET je bellen." beveelt Martin me nog en verdwijnt dan.

Sinds mijn vriendinnen weten dat Ely en ik niet langer samen zijn hebben ze besloten me 24/24 en 7/7 te vergezellen. Ze dwingen me te eten, te drinken, buiten te komen,... Ik ben weer min of meer de oude, maar de liefde voor Paul maakt me binnenin helemaal kapot. Ik schrijf op een stuk papier de zin die iedereen waarschijnlijk al beu is gehoord. "I wish that I had never loved at all." met daaronder "I will always love you Paul" Ik heb weer een moeilijk moment en bel naar Martin. "Lizzy, ik kom naar je toe, we zijn in België, niet ver van je huis." hoor ik hem zeggen. "Dankje" Wat ik nu ga doen vergeeft niemand me ooit. Mijn vriendinnen zijn even de stad in en niemand is bij me dus dit is het moment. Ik ga naar de zolder en klim door het dakraam. Tot nu toe was ik vastbesloten te springen maar nu ik zo naar beneden kijk begin ik behoorlijk te twijfelen. Mijn leven is niet bepaald rozegeur en maneschijn, nooit echt helemaal geweest. Ik kruip voorzichtig naar de rand en zie dan hoe een tourbus de straat inrijdt en vlak voor het huis stopt. Martin loopt de bus uit samen met Bryan en John en bellen aan. Paul merkt direct op dat ik op de dakrand zit. "Lizzy, ga terug naar binnen. Je bent gek, je kan dit niet doen!" roept hij in paniek. "En waarom niet? Mijn leven heeft toch geen zin meer, jij bent weg, Ely is weg. Ik heb geen sterrenleven zoals jij hoor!" Alsof het niet beter kan komen mijn vriendinnen ook nog eens toe en vermoeden niets tot ze vernemen van Boys like girls waar ik ben. Ze lopen naar de deur en openen ze. Paul loopt naar binnen en is als eerste bij mij. "Lizzy, kom naar hier" probeert hij me te overtuigen. "Ga naar Paul, je kan niet springen, je mag het niet. Denk eens aan je vriendinnen en familie. Aan ons, Paul en jij hebben niet bepaald de beste band niet meer maar denk eens aan John, Bryan en mij." roept Martin van beneden.