~Chapiter 8~

Ze zaten allemaal in de klas en de pauze was net begonnen. River zat met een goepje meiden te kletsen waaronder Karin en Zero zat alleen op zijn plek. Hij keek verveeld om zich heen en keek voor ze zoveelste keer naar River. Karin keek haar verbaasd aan. 'Hoe bedoel je dat je hem net in je hand had? Je pakte helemaal niks.' River hield haar schouders op. 'Jij bent ook niet normaal.' Zei één van de meiden. River stond op. 'Jij ook niet.' Zei ze. Ze pakte haar tas en liep de klas uit. Zero keek hoe ze wegliep en terug naar de meiden. Hij zag hoe Karin boos werd en River achterna ging. Zero begon na te denken. Was dat dernet iets dat met haar ziekte te maken had? Misschien moest hij er eens informatie over gaan zoeken. Hij stond ook op en besloot naar de bibliotheek te gaan.

River lag in het gras en keek naar de wolken. Ze pakte haar mp3 en deed haar oortjes in. Ze zocht haar favoriete lied en luisterde ernaar. Waarom was zij ook alweer degene die zo'n ziekte moest hebben? De dokter had gezegd dat het erfelijk was maar het was maar één keer eerder voorgekomen de familie en dat was met haar vader de oma der achter achter achter nicht. Dus heel ver. En zij was de eerste die ziektegen kreeg. De rest van de familie had het niet. Ze zuchtte. Wat als ze nou ziek was om een reden? Wat nou als haar ouders waren hoe ze nu waren vanwege een reden? Wat die reden ook was, ze haatte het. Ze pakte haar zwarte schriftje en zette weer een streep erin. Ze stopte haar schriftje weer in haar tas, deed haar mp3 uit en stond op. Ze liep naar het kantoor van directeur Cross en klopte aan. Hij riep dat ze binnen mocht komen en ze kwam meteen er zaken. 'Directeur Cross, zou ik deze week in het ziekenhuis mogen blijven?' Hij deed zijn bril af en begon die te poetsen. 'Tuurlijk, maar waarom zo plots?' Ze pakte haar schriftje en gaf het aan directeur Cross. 'Ik wil niet dat ze het door krijgen. Als ik een week ga trainen dan kan ik misschien die streepjes verminderen.' Hij deed zijn bril weer op. 'En als je uit het ziekenhuis bent?' Ze hield haar schouders op. 'Ik wil niet dat iemand het nu merkt. Ik ben er nog niet klaar voor. Ik wil niet worden zoals het zal gaan eindigen met me!' 'Je kunt het niet voor altijd tegenhouden. Dat weet je zelf ook wel.' Ze knikte. 'Ik weet dat, maar ik wil nu nog gewoon een normaal persoon zijn, zoals ieder ander.' Hij knikte. 'Ik snap het, ga maar naar het ziekenhuis. Neem de bus maar. Ik zal Zero vragen of hij met je mee gaat. Ik heb van Raphaël gehoord wat er in de stad is gebeurd dus ik neem liever geen risico's. Je gaat dus niet alleen naar het ziekenhuis. Wat ga je tegen Zero zeggen?' Ze keek hem fronsend aan. 'Wat is je excuus om naar het ziekenhuis te gaan.' 'Gewoon wat ik u vertelde.' Hij keek haar met open mond aan. 'Waaat?!' River lachte. 'Zero weet het al. Heeft hij dat u niet verteld?' Hij schudde heftig zijn hoofd. 'Maar ik pak dan maar mijn spullen in.' Ze liep naar de deur. 'Wacht! Ik kom je wel bezoeken hoor!' Ze stak haar duim op. 'Is goed, maar ik hoop dat ze u er niet weer uitgooien.' Zei ze lachend en verliet het kantoor. 'Ze maakten een vergissing!' Riep hij nog na.

River legde haar weekendtas neer en klopte op de deur van het klaslokaal. Ze liep naar binnen en ging naar de docent. Ze mompelde iets en iedereen probeerde mee te luisteren, wat hun niet lukte. 'Zero, je moet meekomen.' Zei de leraar luid. Iedereen keek meteen van Zero naar River. Ze had haar jas eigenlijk op haar tas moeten leggen. 'Waar ga je heen?' Iedereen keek naar River die rood kleurde. 'Dat is privé.' Zei ze. 'Dat is wat je altijd zegt!' Zei iemand anders. Zero was het lokaal al uitgelopen. 'Ow, nou euh... Doei!' Ze liep het lokaal uit met een rood hoofd. Zero stond tegen de muur aan. 'Vanwaar die tas?' 'Ik ga deze week doorbrengen in het ziekenhuis.' Zei ze. Ze pakte haar tas en liep naar Zero's kamer. 'Geef je tas maar aan mij, straks krijg je er nog last van.' Zero liep zijn kamer in. 'En waarom ga je naar het ziekenhuis?' Ze hield haar schouders op. 'Leg ik je wel uit in de bus.'