He legt and Will never come back

"Als je echt van haar zou houden dan zou je voor haar opkomen en niet het eerste het beste vliegtuig nemen!" Geen van beide heeft me al opgemerkt en ik stap stil achteruit, ik wil de rest van het gesprek niet meer horen. Ik wil niet horen hoe Paul maar blijft doorgaan dat het toch niets wordt tussen ons en dat hij terug gaat naar Boston. Terug beneden zet ik me in de zetel, trek mijn benen op, leg mijn hoofd in mijn armen op mijn benen en sluit mijn ogen. Mijn vader komt voor me zitten en legt zijn handen op mijn armen. "Wat is er? Wat heb je gehoord?" vraagt hij toch wel bezorgd. "Paul wil terug naar Boston en mij vergeten." Mijn vader kijkt ongelovig. "Dat kan toch niet, eerst staat hij zo te zagen of hij mag komen om het goed te maken en nu hij hier is wil hij ineens weg?! Ik ga eens een hartig woordje met hem spreken." Hij verlaat de woonkamer en loopt naar boven. Ondertussen hoor ik mijn moeder de trappen aflopen, dan blijft het even stil in de gang en opnieuw hoor ik hen de trappen op of aflopen.

"Ga eens met Paul praten, hij is helemaal zot geworden. Hij wil vertrekken, hij denkt dat hij alleen maar verkeerde dingen doet." draagt mijn moeder me op. "Is dat niet wat je wou dan? Deze ochtend was je anders duidelijk genoeg hoor." Mijn moeder kijkt me geschokt aan. "Doe nu niet alsof je geschokt bent, je weet goed genoeg dat je niet liever had deze ochtend!" Mijn moeder zucht. "Ok, maar door eens even met hem te praten weet ik nu wel dat hij niet zo verkeerd is als ik dacht." bekent ze. "Het is toch te laat. I wish that I had never loved at all. Dat heb ik al zoveel gezegd en dat zal zo blijven." reageer ik op haar bekentenis. "Wat hebben jullie toch met dat zinnetje, jullie beide zeggen het. Betekent dat dan niets voor jullie? Het is hoogtijd dat jullie eindelijk samen zijn." Ze trekt me uit de zetel en duwt me de gang in. Op datzelfde moment zie ik net hoe mijn vader Paul naar beneden trekt. Als we voor elkaar staan laat hij ons alleen. Hij lacht eens voorzichtig. "Ga je echt vertrekken?" val ik meteen met de deur in huis. "Ik denk het wel."Ik laat mijn hoofd zakken. "Hé, waarom zo triestig, je zal me niet missen hoor. Ik maak je leven een hel. Ik beledigde je gisteren en de laatste dagen van je vakantie en ik heb niet eens afscheid van je genomen." zegt hij terwijl hij mijn kin omhoog duwt zodat ik wel in zijn ogen moet kijken. "Je was niet op het vliegveld en dat vond ik niet leuk maar ik wil niet dat je vertrekt." bij dat laatste woord springen de tranen in mijn ogen. "Ik was er wel, je hebt me alleen niet gezien. Ik heb gezien hoe je moeder je wegtrok van bij Martin, John en Bryan. Ik stond..." Ik onderbreek hem. "Waarom ben je niet gekomen? Ik wou je nog zien, ik wou je nog eens vastnemen, je troosten om de ruzie die je gehad hebt met Martin en Charlotte, ik wou gewoon afscheid nemen." Ik begin te huilen en hij kijkt me moeilijk aan. "Ik kon het niet, ik weet niet waarom. Ik ben naar hier gekomen om het met je goed te maken maar het ziet er niet naar uit dat er voor ons een toekomst is weggelegd." Ook bij hem zijn er tranen in zijn ogen, wat me toch wel een beetje verbaasd. "Ik wil niet dat je weggaat." zeg ik vastbesloten. "Al moet ik er alles aan doen om je hier te houden, maar vertrek niet." smeek ik hem. "Het spijt me" fluistert hij, daarna gaat hij naar boven. Verlslagen blijf ik in de gang achter. Mijn ouders onder ogen komen, daar heb ik nu geen zin in. Ik ga naar buiten en wandel wat door de straten.

Na anderhalf uur ben ik terug thuis en komen mijn ouders op me af. "Het komt wel goed, hij vertrekt niet zonder dat wij het willen" verzekert mijn moeder me. "Hij vertrekt wel. Hij vertrekt definitief." Ik ga naar mijn kamer en leg me op mijn bed. Eén voor één komen de tranen weer. Er wordt op mijn deur geklopt, "Lizzy?" Het is Paul. "Ik... euhm... wel... morgen... laat ook maar." en hij is weer weg. "Paul!" Hij komt terug. "Je vertrekt morgen terug naar Boston, dat is toch wat je wou zeggen?" raad ik. Hij knikt. "Wanneer?" Hij zuht. "11 uur" Ik knik. "Weet je het zeker?" Hopelijk bedenkt hij zich. "Ja, ik vertrek morgen. Daarna zien we elkaar nooit meer terug." zegt hij bijna fluisterend. "Ween je?" voegt hij er nog aan toe. "Nee, ik ben zo blij dat je vertrekt dat ik me afzonder en huil als je even komt bevestigen dat je morgen AL vertrekt!" roep ik kwaad en gooi een kussen naar zijn hoofd. "Zie je, ik doe het weer." bedenkt hij zich. "Ik kan maar beter definitief uit je leven verdwijnen voor het helemaal verknald is door mij." hij verlaat voor de tweede keer mijn kamer na me het kussen terug gegeven te hebben.

De volgende dag sta ik met Paul op het vliegveld. Waarom ik hier sta, daar heb ik geen idee van. Ik had beter thuis gebleven, dan wist hij ook eens hoe het voelt om achtergelaten te worden door iemand die je lief hebt. "Het spijt me Lizzy voor alles wat ik je heb aangedaan." Hij neemt me in zijn armen en geeft me een knuffel. "Ik dacht dat Droomprins me zou komen opzoeken met zijn ridders. Waar zijn Droomprins en zijn ridders?" mompel ik. "Droomprins heeft je in zijn armen maar de ridders heeft hij in Boston gelaten." mompelt hij. "Ik denk anders dat ik in de armen van Nachtmerrieprins sta. Dit is niet de Paul die ik ken van op vakantie hoor." We kijken elkaar in de ogen en uiteindelijk laat Paul zijn hoofd zakken. "I wish that I had never loved at all." zeggen we beide tegelijk teleurgesteld in elkaar. Hij laat me stilaan los en loopt achteruit terwijl hij me blijft aanstaren. Hij zwaait eens, draait zich om en verdwijnt dan in de mensenmassa.