It's goodbye

Vandaag is de dag dat we vertrekken naar België. Ik ben al vroeg wakker om al mijn koffers te kunnen pakken. Om 10 uur wordt er geklopt op mijn deur. "Ze is open" roep ik zoals gewoonlijk. Martin, John en Bryan komen binnen. "Goedemorgen, we kwamen eens kijken of je geen zin had om met ons te gaan ontbijten." Ik sta op en ga met hun mee.

Even later hebben we gedaan met ontbijten en ga ik terug naar mijn kamer. "Zullen we je anders helpen met inpakken, dan kunnen we straks misschien nog even iets doen?" stelt John voor. "Lijkt me leuk, kom maar binnen." De jongens komen binnen en na een half uur zijn we al klaar met alles inpakken. "Wat zullen we nu gaan doen?" vraagt Bryan. Er wordt geklopt op de deur. "Dat zal Paul zijn" zegt Martin. "De deur is open." Mijn vader komt om de deur kijken. "We moeten vertrekken naar het vliegveld." Ik knik. "Sorry jongens, we kunnen niets meer doen." zeg ik met spijt. "Wacht nog even hier in de kamer, wij moeten nog iets doen." De jongens verdwijnen uit mijn kamer en komen even later terug met iets achter hun rug.

"Wat verbergen jullie voor mij?" vraag ik nieuwsgierig. "Wat bedoel je?" Schijnheilig als ze zijn doen ze alsof ze van niets weten. "Oh, bedoel je dit?" zegt Bryan terwijl hij een grote omslag vanachter Martins rug haalt. Ik neem hem aan en open hem. Er zit een grote kaart in van Winnie the Pooh. "De kaart is op zich misschien een beetje kinderachtig want het is Winnie the Pooh, sorry daarvoor." verontschuldigd Bryan hun. "Geeft niet, het is het gebaar dat telt." stel ik hen gerust. Ik open de kaart en daar staat in: We zullen je missen Doornroosje. Maar vrees niet want Droomprins en zijn ridders komen je zeker nog opzoeken. Bryan, Paul, John en Martin" Ik geef hun allemaal een knuffel als bedankje. Dan krijg ik nog cadeautjes. Van John krijg ik een gesigneerde cd, van Bryan een t-shirt van Boys like girls en van Martin krijg ik drumstokjes en plectrums van hun laatste concert deze week. "Bedankt voor al die cadeautjes maar ik kan jullie niets geven dat minstens evenveel betekent voor jullie." Maar dan bedenk ik me ineens. "Heeft één van jullie een alcoholstift?" Bryan haalt er één uit zijn zak. "Heb ik altijd bij, je weet nooit of je fans tegenkomt." lacht hij terwijl hij de stift geeft. Ik neem mijn cd die ze van me afnamen toen we niet overeen kwamen en schrijf er "veel liefs van Lizzy" op. Daarna zoek ik een papiertje en schrijf er mijn adres, e-mailadres en gsm-nummer op. "Zo, dit heeft waarschijnlijk veel minder betekenis dan wat jullie mij gaven maar het is toch iets." De jongens geven me een groepsknuffel. "Waar blijft Paul? Ik dacht dat ik hem nog zou zien voor we vertrekken." Martin laat zijn hoofd hangen. "Martin en hij hadden gisteren ruzie, daarna belde hij naar Charlotte en ook daar was het blijkbaar ruzie. Hij is dan gaan slapen. Deze morgen kregen we hem niet uit zijn bed." vertelt John. "Je hebt het hem verteltd hè?" vraag ik Martin. Hij knikt. "Lizzy, we moeten nu echt wel vertrekken." roept mijn moeder van op de gang. "Hij zal zeker niet meer komen?" Martin, John en Bryan schudden hun hoofden. "Heb je graag dat we meegaan naar het vliegveld of nemen we hier afscheid?" vraagt John. "Als jullie willen en kunnen mogen jullie meekomen." De jongens nemen elk een koffer en lopen naar de gang. Ik neem de laatste koffer en samen vertrekken we naar de luchthaven.

Op de luchthaven geven ze me elk nog een knuffel en opnieuw komt mijn moeder erin tussen. "Komaan, we hebben niet veel tijd meer." mijn moeder trekt me mee en even later zitten we op het vliegtuig op weg naar België.