1%

Katinka Somers

Direct als ik uit school kom, loop ik naar mijn kamer. Dat wil zeggen, de kamer die ik met David deel. Het huis is volgens mijn ouders te klein, en daarom moet ik een kamer met mijn broer delen. Nou ja, alles past er in. Ik gooi mijn schooltas neer en loop naar de piano toe. Als ik op het krukje ga zitten, en mijn handen de toetsen raken, voel ik hoe al mijn zorgen van me af vallen. Mijn ogen glijden de kamer rond. Ik zie het stapelbed, waar David en ik altijd salto's vanaf maakten. Ik zie het bureau, waar David en ik altijd samen huiswerk maken. Ik zie de viool, waar David en ik beiden op kunnen spelen. Ik zie de harp staan, en David die me altijd een engel noemt als ik er op speel. David... hij is gewoon mijn alles, mijn grote stoere broer, waar ik heel mijn leven naar heb opgekeken. Ook al is hij even oud als ik. Ik zie al onze andere instrumenten, dat is eigenlijk alles wat we in onze vrije tijd doen, muziek maken. Muziek is iets magisch... Ik luister naar mezelf. Ik kan gewoon spelen zonder er over na te denken... mijn vader noemt het talent, mijn moeder lawaai.