Sweet Dreams

Als ik enkele dagen later aan een kiosk passeer zie ik allemaal roddelblaadjes.. Er staat op één van de covers een foto van Paul en mij."Is Paul cheating?" staat er als titel bij. Ik koop het boekje en besluit naar het zwembad gaan. Misschien kan ik mijn schrik overwinnen. De jongens zullen er waarschijnlijk wel zijn en dan maak ik ineens gebruik van de gelegenheid om eens te luisteren hoe het zit met het liefdesleven van Paul.

Voorzichtig, heel traag en ver genoeg van het zwembad ga ik op zoek naar de jongens. Martin ziet me al en zwaait eens. Hij begint ijverig een zetel vrij te maken zodat ik daar kan gaan zitten. Ik zet me neer en begin het artikel te lezen. "Beginnen ze nu zo al? Denken ze nu echt dat Paul dat Charlotte zou aandoenen?" vraagt hij zich luidop af. "Dus het is waar, hij heeft een vriendin?" vraag ik bang voor het antwoord. "Ja, tuurlijk is het waar." Het boekje laat ik al snel links liggen en dat wordt opgemerkt door Martin. "Is het zo saai om te lezen of is er een andere rede dat je stopt met lezen?" Hij begint te lachen. "Een andere rede, maar ik wil er niet over praten." Het blijft een tijdje stil tot Martin begint te babbelen. "Paul heeft je niet verteld dat hij een vriendin heeft, jij wist het niet, hij is close met jou en jij wordt verliefd op hem. De teleurstelling is dus groot nu je weet dat hij een vriendin heeft. Juist?" probeert hij te raden. "Kan jij mensen hun gedachten lezen?" Hij lacht eens. "Ik sta er verbaasd van hoeveel je kan lezen op je gezicht. Jouw gezicht verklapt echt alles wat je denkt of voelt." Ik spring op en wil naar het zwembad gaan. "Wat ga je doen?" vraagt Martin verbaasd. "Mijn angst overwinnen." Martin springt ook op en komt met me mee. "Probeer om Paul voor jou te winnen. Ik bedoel, ik zou normaal moeten zeggen dat je hem moet vergeten maar die Charlotte ligt me niet." zegt Martin. Hij spettert speels water in mijn gezicht als hij de jongens ziet aankomen. Ik spetter water terug en zo ontstaat een groot watergevecht.

Tegen de middag beginnen we allemaal honger te krijgen en gaan naar ons gerief. Als ik het tijdschrift opberg is het niet ontsnapt aan Pauls ogen wat er op de cover staat. "Wat is dat?" vraagt hij geïntereseerd. "Een tijdschrift" antwoord ik luchtig. "Nee, ik bedoel wat er op de cover staat." Ik geef hem dan maar het tijdschrift en hij krijgt een immense lachbui. "Dat meen je toch niet, jij en ik?" en hij begint weer te lachen. Ik verberg mijn gevoelens en zet een neplach op.

Eindelijk is het vier uur en gaan de jongens naar de concertzaal. Paul heeft nog de hele tijd zitten lachen met de cover van het boekje terwijl Martin me ongerust aan zat te kijken.

Dagen gaan voorbij en binnen enkele dagen mag ik eindelijk terug naar België. Tot voor het voorval met het tijdschrift was ik niet echt blij ooit terug te moeten naar België maar sinds Paul zijn reactie ben ik nog nooit zo blij geweest naar huis te kunnen.

Martin komt elke avond nog eens langs om zeker te zijn dat alles wel in orde is. Maar vanavond komt hij niet met het leukste nieuws naar mijn kamer. "Charlotte heeft hem gisteren gebeld in verband met de covers van de boekjes en ze was razend. Ik wil je niet kwetsen maar Paul heeft het de hele tijd zitten weg lachen." Ik vecht tegen de tranen en blijkbaar valt het op aan Martin. "Kom eens hier." Ik ga naar hem en hij neemt me in zijn armen. Hij neemt me op en zet zich met mij op zijn schoot op mijn bed terwijl hij me heen en weer wiegt. "I wish that I had never loved at all." Martin is blijkbaar verbaasd dat ik dat zinnetje zeg. "Je hebt naar onze cd geluisterd. Dat zinnetje komt uit 'up against the wall'." Ik knik. "Maar het is de waarheid." snik ik. "Vecht voor hem." probeert Martin. "Who said that it's better to have loved and lost." vervolgt hij. "Dat is wel waar, maar ik pas, ik wil niet nog eens gekwetst worden." Hij knikt. "Door wie zou je niet gekwetst willen worden?" Geschrokken kijken we beide naar de deur. Daar staat Paul. "Oh, laat maar, ik zie dat jullie bezig zijn. Ik laat jullie wel gerust. Go Martin." lacht Paul. "Je hebt een verkeerd idee." Paul lacht nog eens. "Jij zit op zijn schoot en jullie kijken geschrokken, dan ga je mij toch niet wijs maken dat er niets gebeurd tussen jullie. De afgelopen dagen kwam hij elke avond naar hier." Martin onderbreekt hem. "Dat wil niet zeggen dat er iets is tussen ons, ik ben ongerust omdat er iemand..." maar daar onderbreek ik hem voordat hij de waarheid vertelt. "... uit mijn straat een vriendin heeft en ik was verliefd op hem." maak ik zijn zin af. "Oh, sorry, maar waarom zeg je het enkel tegen Martin? Je mag er ook mee bij John, Bryan of mij komen hoor." zegt hij. Hij kijkt me aan en gelooft dus blijkbaar elk woord dat ik zei. Maar als hij naar Martin kijkt weet ik dat hij weet dat het één grote leugen was. Hij verlaat opnieuw de kamer en ik kijk Martin aan. "Hij heeft door dat het gelogen is." Martin knikt. "Waarom verraadt jouw gezicht zoveel aan Paul als het juist niets mag verraden?" vraag ik hem toch wel een beetje boos. "Waarom vertel jij hem niet gewoon wat je voor hem voelt? Dat zou het anders ook veel gemakkelijker maken." pikt hij er boos op in. "Ik ga geen relatie kapot maken hoor, echt niet." roep ik terug. "Welke relatie, die twee houden het toch niet lang meer vol, het minste dat er in de boekjes staat is het toch knallende ruzie." fluistert hij boos, bang dat het iemand op de gang zal horen. "Je gaat het hem vertellen en nog vanavond, anders doe ik het." zegt hij na een lange stilte. "Het spijt me Martin. Maar ik kan het hem niet vertellen en ik krijg alleen maar ruzie daardoor met jou. Ik wil dit niet." excuseer ik me. "hé, het geeft niet hoor." hij neemt me opnieuw eens goed vast en legt me in bed. "Doornroosje gaat nu wel moeten slapen hè anders gaat Droomprins niet blij zijn." lacht Martin. "Hoe weet jij dat?" Hij lacht. "Ik heb zo mijn bronnen. Slaapwel." Ik krijg een knuffel en een kus van hem en daarna verlaat ook hij de kamer.