Let us be who we really are

"Ik weet niet waarom ik het deed. Maar het leek me fout om af te wachten tot iemand anders je zou redden. De jongens hebben mij die vraag ook gesteld maar hoe dan ook zouden ze hetzelfde gedaan hebben. We zijn niet eens tegen jou wie we echt zijn. Zelfs op de vraag waarom we zo bot doen heb ik geen antwoord. Ben jij eigenlijk jezelf? Ben je altijd zo bot en kortaf?" Ik schud mijn hoofd. "Waarom ben je het dan tegen ons?" vraagt Paul. "Ik denk dat... Nee, ik ben er zeker van dat dit waarschijnlijk de eerste en laatste keer is dat we naar Amerika komen of toch naar deze plek. Mijn ouders willen niet meerdere keren naar een plek gaan, ik stel me zo op zodat ik geen vrienden heb op vakanties omdat het afscheid van hen te zwaar zou worden. Ik ben een heel gevoelig meisje thuis maar op vakantie speel ik een onuitstaanbaar meisje tegen iedereen tenzij ik zeker ben dat ik iemand ooit nog terug zie. Afscheid nemen bestaat niet in mijn wereld. Ik kan het niet aan." leg ik hem uit. "En wat als ik zou vragen om opnieuw te beginnen en ons te tonen wie je echt bent?" Ik schud mijn hoofd. "Dat kan ik niet, het afscheid zal zo zwaar zijn. Ik zie jullie toch nooit meer terug." Deze keer schudt hij zijn hoofd. "Zo mag je niet denken. Als je echt goed meevalt dan zoeken wij wel een manier om je terug te zien. We kunnen naar jouw land komen of we laten je ontvoeren en naar hier brengen." Ik lach eens. "Bedankt Paul" Hij kijkt me raar aan. "Bedankt voor wat?" IK grinnik eens. "Bedankt voor zo lang op mijn zenuwen te werken, bedankt om mijn cd niet te willen terug geven waardoor ik jullie muziek leerde kennen, bedankt om me te redden, bedankt dat je hier bent, bedankt dat je me wil leren kennen zoals ik echt ben ookal betekent dat dat je me zal zien huilen bij het vertrek en natuurlijk ook bedankt dat je alles zou willen doen om me ooit nog eens te zien." Hij lacht eens. "Zoveel bedankjes heb ik nog nooit in 1 zin gehoord, zelfs niet van een fan." Paul en ik babbelen nog een hele tijd door, hij vertelt me alles over zijn familie en over Amerika, of toch Boston. Ik vertel hem alles over mijn vrienden en mijn kleine familie met af en toe iets over België. De grootste onnozelheden worden natuurlijk ook vertelt. Maar ons gesprek word onderbroken door het bezoekersuur dat afloopt. "Zal ik je morgen komen halen?" stelt hij nog voor. "Goed idee, bedankt Paul" Hij staat op, geeft me een knuffel en verlaat de kamer. Ik val in een diepe slaap en word de volgende ochtend wakker door een deur die piepend wordt geopend.

"Goedemorgen Doornroosje" lacht Paul. "Doornroosje? Ik? Ben je vergeten dat ik Lizzy heet ofzo?" Paul lacht en schudt zijn hoofd. "Helemaal niet, maar ik was hier al van 9 uur en je hebt geslapen tot nu, het is half 12. Een verpleegster zei dat je gisteren om 10 uur al sliep." Paul komt de kamer binnen gevolgd door 3 andere personen. "Ik heb nog wat volk meegebracht. Ze waren ook benieuwd hoe het met je was. Ze zijn, net als ik, vastberaden om de echte Lizzy te leren kennen en zich te gedragen zoals ze echt zijn." Bryan, John en Martin komen naar me toe en excuseren zich één voor één. "Hier, die is van jou." Martin geeft me de cd terug. "Jullie krijgen jullie cd ook terug als ik terug op mijn hotelkamer ben. En jullie hebben nog iets te goed van mij." Ze kijken me allemaal nieuwsgierig aan. "Als ik jullie de cd terug gegeven heb moeten jullie me gewoon volgen." De dokter komt de kamer binnen, kijkt nog even na of ik helemaal in orde ben en laat me uiteindelijk gaan, weg van het ziekenhuis.

In het hotel aangekomen laat ik de jongens binnen in mijn kamer en geef hen de cd terug. "Kom, dan gaan we naar beneden." We gaan naar beneden , naar de danszaal. "Misschien een domme vraag maar wat komen we hier doen?" vraagt Martin. "Oh, ik weet het. Lizzy gaat dansen voor ons. Je vroeg haar te dansen maar dat wou ze niet doen. Nu we normaal tegen haar doen is ze bereidt om te dansen voor ons." merkt Bryan op. "Blond en slim." lach ik. Bryan geeft me een high five en een knuffel.
Even later sta ik te dansen. Als ik gedaan heb applaudiseren ze eens en krijg ik een groepsknuffel. Ik voel me goed tussen hun, ik ben opeens zeer blij dat ik hen heb leren kennen en dat we eindelijk zijn wie we echt zijn. De groepsknuffel wordt onderbroken als de deur van de danszaal geopend wordt. We draaien ons naar de deur maar door mijn kleine gestalte en hun grootte zie ik niet wie er staat en ziet die persoon mij ook niet staan, misschien hoogstens mijn voeten ofzo. "Zijn jullie Lizzy al gaan halen?" hoor ik mijn vader vragen. "Ja hoor, ze is hier. Zien jullie haar dan niet?" vraagt Paul verbaasd. "We zien alleen jullie. Is ze op haar kamer?" vraagt mijn moeder ongerust. "Ik ben hier." Ik duw de jongens lachend opzij en voor ik het door heb omhelst mijn moeder me. "We hebben de vakantie met een week kunnen verlengen zodat je zeker herstelt bent tegen het vertrek." vertelt mijn moeder me. Ze laat mij los om mijn reactie te zien en ik vlieg meteen naar Paul in zijn armen. "Wat is er? Waarom huil je?" vraagt Paul. "Ik huil van blijdschap. Ik zei toch dat ik een gevoelig meisje ben." reageer ik. "Ja maar wij verstaan jullie niet, we spreken Engels, weet je nog?" Ik kan mezelf wel slaan. "We blijven nog een week langer." leg ik hem uit in het Engels. Martin, John en Bryan geven mijn ouders een groepsknuffel. Eerst kijken ze verbaasd en weten ze niet hoe ze moeten reageren maar dan beginnen ze te lachen. De pret begint pas echt wanneer Martin mijn moeder vastneemt en er een vreugdedansje mee doet.

De dagen gaan voorbij en Paul en ik wordensteeds closer. Hij is zo lief voor mij en altijd zo voorzichtig. Sinds mijn val aan het zwembad heb ik sschrik om nog naar het zwembad te gaan. De jongens respecteren het en blijven voor mij weg bij het zwembad. Maar vandaag wil ik dat ze naar het zwembad gaan. Ookal zou ik veel liever hebben dat Paul bij mij blijft. Er wordt geklopt op mijn deur. "De deur is open!" Zoals verwacht komen Bryan, John en Martin binnen. "Wat wil je vandaag gaan doen? We kunnen wel maar blijven tot 16 uur want we moeten een concert spelen." zegt Martin. "Jullie gaan vandaag naar het zwemabd terwijl ik op het terras lig te zonnen." Ze zijn er blijkbaar niet mee akkoord want ze schudden hun hoofden. "Ik vind het leuk dat jullie zoveel om me geven maar neem nu gewoon 1 dag afstand van mij zodat jullie eens lekker kunnen gaan zwemmen." probeer ik hen te overtuigen. "Tot de middag en dan doen we iets met jou." pikt Bryan er op in. "Of waarom probeer je de angst niet gewoon te overwinnen. e zullen altijd bij jou in de buurt blijven." belooft John. "Waar is Paul?" verander ik van onderwerp terwijl ik John zijn voorstel negeer. "Die slaapt nog, maar probeer eens wat JOhn zegt. Je kan niet eeuwig wegblijven bij het zwembad." beantwoordt Martin mijn vraag. "Morgen misschein, als het kalm is." besluit ik. "Ben je zeker dat je niet meegaat?" probeert Bryan nog eens "100 procent." bevestig ik. "We zullen een briefje leggen voor Paul zodat hij weet dat je nog op je kamer bent." zegt John. "Ok, bedankt en amuseer jullie.Blijf gerust tot 16 uur in het zwembad." voeg ik er nog aan toe voor ze de deur sluiten. Ik hoor hun nog zuchten maar verwacht dat ze ook echt zullen in het zwembad blijven tot 16 uur. Ik neem een boek en begin te lezen.

Na een tijdje hoor ik zcht geklop op de deur. "Het is open!" en daar verschijnt Paul. Blijkbaar net uit zijn bed want hij staat daar sexy te wezen in zijn boxer. "Ik las dat je hier nog zat dus besloot ik maar eens te komen kijken." zegt hij schor en met keine ogen. "Jij komt net uit je bed droomprins, is het niet." lach ik. "Ja, ik dacht er ineens aan dat Doornroosje misschien wel gezelschap kon gebruiken." lacht hij. "Doornroosje brengt de dag alleen door. Droomprins gaat vandaag met zijn vrienden naar het zwembad." houd ik het spelletje vol. "Droomprins gaat bij Doornroosje blijven." Na een half uur een discussie te voeren geeft hij op. Ik besluit om een wandeling te maken buiten het hotel.