Why, Paul? Why?

Ik heb gedaan met eten en stap direct naar mijn kamer zonder nog iets te zeggen. Ik hoor hoe Paul me direct volgt. Ik ga binnen in mijn kamer en sluit de deur voor Paul zijn neus, die moet niet binnen in mijn kamer. Even later open ik mijn deur weer en vraag mijn cd. "Dan zul je toch even mee moeten komen want ik heb hem niet bij. Trouwens, er staat nog goede muziek op." antwoordt Paul. "Hebben jullie naar mijn muziek geluisterd?" vraag ik toch wel een beetje boos. "Stoort het? Het is maar muziek hoor, ik durf trouwens te wedden dat jij naar onze cd ook geluisterd hebt." reageert Paul direct. "Niet dus, waarom zou ik? Het is jullie cd, niet die van mij." antwoord ik hem. "Kom nu maar gewoon mee, dan heb je de cd terug." Hij trekt me mee naar de danszaal.

Daar staan Martin, John en Bryan met mijn cd. "Kan je geen dansje voor ons doen?" vraagt Martin. "Geef me 5 goede redenen waarom en ik doe het." daag ik hem uit. Het blijft stil. "Dat dacht ik al, geef me mijn cd terug." Martin lacht eens en steekt zijn hand met de cd uit zodat ik hem kan nemen, maar net op het laatste moment trekt hij hem terug. "Het was een voorstel van Paul, je krijgt je cd terug als je een dansje gedaan hebt, je mag onze cd eens lenen met liedjes van ons op, we laten je de rest van de vakantie gerust en als we je ooit nog eens tegenkomen zullen we je normaal behandelen en niet bot doen." Ik haat die jongen zo erg, waarom moet hij altijd zo erg doen. "Sorry, niet goed genoeg." Ik probeer opnieuw mijn cd te nemen maar deze keer houdt hij hem boven mijn hoogte zodat ik zelfs met springen er weer niet aan geraak. "Ok, niet dan, dan krijgen jullie je cd ook niet terug." Ik loop de zaal terug uit en loop mijn eigen kamer weer in. Als zij mijn muziek luisteren dan luister ik die van hen ook. Ik zet de cd op en luister hem af. Met de muziek die op zijn einde loopt val ik uiteindelijk in slaap.

*1 week later*
Elke dag hebben de jongens mij wel op mijn zenuwen gewerkt. Gisteren zijn ze mijn kamer ingeslopen toen ik even bij mijn ouders langs ging, ze hebben een deel van mijn kledij uit de kast over de grond gespreid en hebben me doen verschieten toen ik mijn kamer terug binnenkwam. Eergisteren hebben ze net voor ik de lift inging op al de knopjes gedrukt zodat ik vanop het derde verdiep naar het hoogste verdiep zou gaan en dan pas naar het gelijkvloers. Ik heb een tien minuten toen in de lift gezeten voordat ik beneden was.

Vandaag heb ik besloten om nog eens naar het zwembad te gaan. Ik ben aan het zwembad en zie de jongens van boys like girls al zitten. De jongens komen één voor één afgelopen in mijn richting en springen elk dicht bij mij in de buurt het water in. Het gevolg: ik ben helemaal nat, inclusief mijn kledij en zak met mijn mp3 en gsm in. Boos loop ik verder langs het zwembad op zoek naar een stoel om mijn gerief bij te leggen. Het lijkt vandaag weer eens één van mijn ongeluksdagen want ik glijd uit en val met mijn hoofd tegen de rand het zwembad in. Ik zie mijn leven aan mij voorbij flitsen terwijl ik een verstikkend gevoel krijg. Net als ik denk dat dit het einde van mijn korte leven is word ik uit het water getrokken. "Lizzy... Lizzy...wordt wakker.... Lizzy" hoor ik iemand zeggen maar mijn ogen geraken niet open. "Bel een ziekenwagen, ze is buiten bewustzijn." roept diezelfde persoon. "Lizzy, wordt wakker alsjeblieft." smeekt hij. Die stem zegt me iets. "Ik heb hoofdpijn, hele erge hoofdpijn." jammer ik. "Rustig Lizzy, de ziekenwagen komt er zo aan." Ik verbaas me er echt over dat Paul bij me zit. "Paul?" hij knikt. "Waarom?" Hij kijkt me onbegrijpelijk aan. "Wat waarom?" vraagt hij verbaasd. "Waarom red JIJ me, we irriteren elkaar, waarom hielp je me?" breng ik met moeite uit. Nog voor hij kan antwoorden is de ziekenwagen aangekomen en duwen ze hem opzij. Net voor de deuren sluiten zie ik Paul nog naar me staren met allemaal mensen enkele meters achter hem. Dan gaan de deuren van de ziekenwagen dicht,en zo ook opnieuw mijn ogen.

Na een heleboel onderzoeken brengen ze mij eindelijk naar een kamer. Ik probeer een beetje te slapen maar dat wordt al snel verstoord door mijn hysterische moeder en daarachter mijn vader. Mijn moeder vliegt me rond mijn nek en huilt de hele tijd door. "Mama, alsjeblieft, ik ben in orde hoor. Over drie dagen zitten we op het vliegtuig richting België. Weg van Amerika, weg van Boys like girls" probeer ik haar kalm te krijgen. "We blijven hier nog wat langer, je moet helemaal genezen voordat we terug gaan naar België." bevestigt mijn moeder. "Nee, mama, we gaan over drie dagen. Met Boys like girls kan ik niet langer meer dan drie dagen in Amerika blijven." Dan komt de dokter binnen. "Juffrouw, u mag morgen naar huis. Ik vermoed aan uw naam te zien dat u niet van Amerika bent, wanneer gaat u terug naar huis?" vertelt de dokter. "Over 3 dagen" antwoord ik hem. "Dat zou geen probleem mogen zijn. Moest u nog hevige hoofdpijn of u niet goed voelen ofzo dan raad ik u aan naar de dokter te gaan ofwel terug te komen. Dit geldt voor de komende maand nog zeker." legt de dokter uit. "U kan beter naar huis gaan, ze heeft haar rust nodig. Misschien kunt u vakantievrienden inlichten dat ze hier ligt en dat ze het goed stelt." hij richt zich tot mijn ouders. Mijn moeder begint opnieuw te huilen en omhelst me opnieuw, mijn vader geeft me een kus en daarna vertrekken ze.

Als ik wakker wordt is het al 17 uur en voel ik me best wl goed. Plots wordt er zachtjes op mijn deur geklopt en verschijnt Paul. "Hey" zegt hij stilletjes. "hey" zeg ik minstens even stil terug. "Hoe gaat het?" Ik trek een wenkbrauw omhoog, waarom is hij zo met me begaan? "Nog een beetje hoofdpijn maar het gaat wel. En met jou?" geef ik antwoord. "Ik was behoorlijk geschrokken, ik was pas een beetje gerust toen je ouders vertelden dat alles goed was." geeft hij toe. "Waarom, Paul? Waarom ben je zo bezorgd om me? We kunnen elkaar niet horen of zien en nu help je me gewoon." Hij haalt zijn schouders op. "Je weet niet waarom je me hielp?" Dat kan toch niet, iemand helpen en niet weten waarom? Of kan het wel?