Who the helling are you?

Ik lig aan het zwembad in een ligstoel en verveel me. Mijn ouders zitten ergens in het zwembad. Ik besluit dan maar uit verveling toch het zwembad in te gaan. Op het moment dat ik er wil inspringen botst een jongen tegen me op en vallen we beide het zwembad in. Als ik boven water kom zie ik de jongen uit het zwembad kruipen. Ik zwem ook naar de rand en wil er net uit gaan als de jongen zich verontschuldigt en zijn hand uitsteekt. Ik negeer zijn hand en kruip er op eigen houtje uit. "Ik ben geen klein kind" reageer ik gepikeerd. "Het spijt me, wat kan ik doen om het goed te maken?" Ik loop door naar mijn ligstoel en begin me af te drogen. Ik heb nu echt geen zin meer om nog in het zwembad te gaan. "Aah, kijk, dat is Paul van Boys like girls!" roept een meisje hysterisch. Nog geen minuut later zijn we omringd door hysterische meisjes en al gauw word ik achteruit geduwd. Ik neem mijn handdoek en wil weggaan als mijn moeder me vanuit het zwembad roept. "Wat is er?" vraag ik verbaasd dat ze me nu ineens nodig heeft. "Heb je iemand leren kennen?" Ik had het kunnen weten, ik zeg eens 2 woorden tegen een jongen en ze denkt al direct dat het mijn vriendje is. "Hij heet blijkbaar Paul, maar het is geen vriend en hij is zo lomp geweest om me omver te lopen waardoor ik in het zwembad viel." Mijn moeder lacht eens en ik ga naar mijn kamer.

Ik ben aan het lezen in een tijdschrift tot ik ineens geklop hoor op mijn deur. Ik gok dat het mijn moeder is die opnieuw gaat beginnen zagen over Paul dus reageer ik niet maar het geklop blijft maar aanhouden. Uiteindelijk ga ik dan toch opendoen en daar staat opnieuw Paul. "Stalk jij mij?" vraag ik toch nog verbaasd dat hij voor mijn deur staat in plaats van mijn moeder of vader. "Nee, waarom zou ik?" Ik haal mijn schouders op. "Wat moet je?" vraag ik bot. "Ik zoek Martin, je weet wel Martin Johnson." antwoordt hij. "Zie ik eruit als Martin? Nee dat dacht ik al. Ik heb nog niet eens gehoord van die naam, hoe kan ik dan weten waar hij is of wie hij is?" Paul staat met een dom gezicht mij aan te staren. "Maar ik ben Martin." horen we ineens iemand zeggen, het is de jongen die in de deuropening staat van de kamer rechtover mijn kamer. "Nu je je vriendje gevonden heb kan je met hem mee en houdt het rustig zodat ik jullie niet bezig hoor met wat dan ook." Ze beginnen te lachen. "Wat? Is dat nu zo grappig?" pik ik sarcastisch in op hun gelach. "Hij? En ik? Laat me niet lachen, wij spelen samen in een band, maar verder is er niets tussen ons." lacht Paul. "Whatever, ik ga terug naar mijn kamer." Ik draai me om en wil net mijn deur sluiten als ineens Martin "wacht" roept. "Wat nu weer?" "Je kent ons echt niet?" vraagt Martin onzeker. "Het is niet omdat jullie de knapste jongens zijn die hier rondlopen dat ik jullie daarom ook ken. Er hangt geen plaatje met je naam rond je nek ofzo hoor." antwoord ik hem. "Ooit al van Boys like girls gehoord?" vraagt Paul. "nee, moet dat dan?" waarom stellen ze nou zoveel vragen? "Laat maar" zegt Martin ineens. Ik haal mijn schouders op en ga mijn kamer in.

Net als ik weer in het tijdschrift aan het lezen ben wordt er opnieuw geklopt. Opnieuw blijf ik gewoon op mijn bed liggen, het zijn waarschijnlijk Martin en Paul die weer niets beter weten dan mij te irriteren. "Martin doe open, we weten dat je daar bent." hoor ik ineens. Ik sta dan toch maar op en open de deur. "Wat nu weer?" blaf ik de jongens af. "We komen voor Martin." zegt één van de jongens. "Jullie zijn verkeerd, Martin zit daar, ik zit hier. Snap je, Martin daar, Lizzy hier" Jongens zijn echt nergens goed voor, alleen maar in de weg lopen. Dat is alles wat ze kunnen. "Zeker dat Martin daar niet zit?" grijnst hij terwijl hij mijn kamer aanwijst. "Zeg hem anders maar dat we straks terugkomen." voegt hij er nog aan toe. "Ok, momentje, kunnen jullie even op kant gaan?" De jongens zetten een stap opzij zodat ik door kan. Ik ga naar de deur van Martin zijn kamer en klop aan. "Wat is er? Heb je dan toch aandacht van ons nodig?" lacht Martin. "Nee, ik moest je zeggen dat ze straks even zullen terugkomen." vertel ik hem terwijl ik op de twee jongens achter me wijs. "Ze dachten dat je in mijn kamer zat." Ik rol met mijn ogen en draai me om naar de twee jongens. "Martin zijn kamer,..." zeg ik traag terwijl ik achter me wijs "... Lizzy haar kamer" vervolg ik traag terwijl ik naar mijn kamer wijs. "hé, ze zijn niet dom hoor. Bryan is wel blond maar niet dom." pikt Martin er direct op in. "Blijkbaar is die ene met zijn pet toch dommer dan je denkt, alsof ik ooit met jou een kamer zou delen." pik ik in. "Die ene heeft wel een naam!" reageert Martin boos. "Staat er 'rare' op mijn voorhoofd geschreven ofzo? Ik ken jullie helemaal niet! Ik heb geen glazenbol of iets anders waarmee ik kan weten wie er aan mijn deur komt, wie jou nodig heeft of hoe ze heten!" reageer ik nu ook boos. Ik loop mijn kamer in en slaag de deur hard dicht. Ik keer al snel op mijn stappen terug. "Zijn er nog vriendjes die moeten toekomen? Anders maak ik wel een papier klaar waar duidelijk op staat, LIZZY haar kamer, Martin is hier rechtover." Hij kijkt me minachtend aan. "Iedereen is er, dankje." antwoordt hij kortaf

links naar liedjes
http://www.youtube.com/watch?v=QMJFl6o4t7Y&NR=1
http://www.youtube.com/watch?v=8_kFK6d5p6o
http://www.youtube.com/watch?v=bReVwemN5iE&feature=related
http://www.youtube.com/watch?v=x5VdYqd6CdA&feature=related