Chapter one

Ik was normaal, heel normaal. Ik had wel eens gekke momenten maar dat heeft iedereen toch. Tot de dag dat ik naar mijn overgrootmoeder vetrok. Ze leeft in een groot kasteel in Engeland. Het is er nogal ouderwets, maar omdat het bij ons thuis oorlog was zat er niks op. Ik zou naar Engeland moeten gaan naar de overgrootmoeder die ik altijd gehaat had. Omdat ze raar was en anders dan andere mensen. Ze had een opgezette kat waar ik helse schrik van had en die had ze altijd op haar schoot. Ze had lange grijze haren met een lichte krul in en een nogal gerimpeld gezicht. Meestal had ze lange zwarte jurken aan. Als je haar zag dacht je zeker dat mens is een heks. En dat dacht ik dus ook toen ik haar voor het eerst zag en nu moest ik er weer heen. De trein zou me naar haar brengen en toen ik afscheid had genomen van mijn moeder was het tijd. Van mijn vader kon ik geen afscheid nemen, hij vecht voor ons land en ik hoop dat er niks met hem zal gebeuren. De treinrit duurde lang en er zaten veel kinderen op, maar ik had met geen van hen contact gemaakt. Ik was niet zo’n prater. Ik zat in een klein hoekje in de trein dat weet ik nog. We zaten er allemaal opgepropt in. Er was haast geen plek. Toen de trein stopte zou mijn overgrootmoeder mij ophalen, maar zoals ik al dacht was ze niet gekomen. Ik wist niet meer precies waar haar kasteel stond, dus ben ik maar op een bank gaan zitten en wachten tot dat ze zou verschijnen. Wat maar niet gebeurde. De treinconducteur had mij raar aangekeken toen ik daar na een tijd nog steeds zat. Ik wacht op mijn familie had ik dan gezegd en hij had vriendelijk geknikt. Ik had gewenst dat ik hier nooit terecht was gekomen. Ik zat in een vreemde stad, waar ik niks kende. Het was al zolang geleden. Plots verscheen er een koets in de verte en ik had meteen al een slecht gevoel. Een man met een lang zwart gewaad kwam op me af.

Reactietje?