Heels over head (Ed Minton) 6

What!?
We vragen ons af hoe laat het is en als ik kijk op de wekker zie ik dat het al 10 uur is. Zonder het te beseffen hebben we zo'n 5 uur gebabbeld en gelachen. Veel zin om te slapen heb ik nog steeds niet. We babbelen nog even en horen dan dat mijn broer naar beneden gaat. "Gaan we ook naar beneden of wil je slapen?" Hij lijkt een geeuw te onderdrukken en zegt dat hij toch graag even zou willen slapen. "Ik ga naar beneden als je het niet erg vindt." zeg ik terwijl ik naar de deur wandel. "Hier alleen liggen slapen ga ik ook niet doen hoor, ik ga wel mee." besluit hij uiteindelijk. "Je hoeft niet hoor, anders probeer ik ook wel even te slapen." Hij kijkt me bedenkelijk aan en probeert opnieuw een geeuw te onderdrukken. "Ik zie het al, wij gaan slapen." lach ik. "Waar moet ik slapen?" Er staat een tweepersoonsbed in mijn kamer en hij vraagt waar hij moet slapen? Ik ga echt geen matras gaan zoekn die er niet eens is om hem op de grond te doen slapen hoor. "Euhm, de enige optie is dat je ofwel bij mij in het bed slaapt ofwel in mijn broer zijn bed gaat liggen." geef ik verlegen toe. "Ok, dan slaap ik wel in het bed van je broer." zegt hij terwijl hij de kamer verlaat. Ik staar verstomd naar de deur, meent hij dat nu echt? Gaat hij nu echt in mijn broer zijn bed slapen:O? Als ik uit mijn "trance" ontwaak ga ik maar in bed liggen en probeer te slapen.

Rond 6 uur word ik wakker en ga naar beneden. "En was het leuk om met Ed in één bed te slapen?" vraagt Ruben grijnzend. "Ten eerste, we hebben een hele nacht gebabbeld totdat jij bent opgestaan. Ten tweede, hij heeft helemaal niet in mijn bed geslapen maar is naar jouw bed getrokken." zeg ik chagrijnig. Ruben begint te lachen "Dat moet ik zien." zegt hij tussen zijn lachen door en gaat naar boven. Ik volg hem maar, stel je voor dat hij zou van de trap vallen met al zijn gelach. Hij opent de deur van zijn kamer maar er ligt helemaal niets of niemand in zijn bed. Hij kijkt me sarcastisch aan. "Wat? Hij is waarschijnlijk al opgestaan ofzo." Hij kijkt me dom aan en gaat naar mijn kamer. Als ik van achter hem mee binnen kijk zie ik Ed in mijn bed liggen.

"Dat kan niet, hij zei dat hij in jouw bed ging liggen. Ik had hem gezegd dat hij ofwel in mijn bed ofwel in jouw bed moest gaan slapen en hij is mijn kamer uitgegaan. Ik ben minstens een kwartier verbaasd naar de deur blijven staren en heb daarna proberen te slapen. Ik zweer je dat hij niet in mijn kamer is geweest." probeer ik uit te leggen maar Ruben blijft me vierkantig uitlachen. "Wie is niet in je kamer geweest?" vraagt Ed slaperig. "Jij, je zei dat je in mijn broer zijn bed ging slapen. We zijn dan komen kijken omdat mijn broer het niet geloofde en toen lag je in mijn bed." Hier geraak ik dus gefrustreerd van. "Geloofde je echt dat ik in je broer zijn bed ging slapen?" vraagt hij lachend en toch verbaasd. "Je bent dus wel de kamer voor minstens een kwartier uitgeweest. Mag ik je daar nog aan herinneren?" protesteer ik. "Ja, dat is waar en je gezicht was echt grappig. Ik heb me kapot gelachen. Maar daarna ben ik naast jou komen liggen." hij blijft de hele tijd gewoon lachen. "Goh, bedankt" zeg ik chagrijnig en ga naar boven zodat ik me kan wassen en omkleden.

Een uurtje later ga ik naar beneden en negeer Ed en Ruben. Ik zet de tv op en staar de hele tijd naar het scherm, geen idee wat er zich allemaal afspeelt. "Sorry het was niet de bedoeling je boos te krijgen. Het was een grapje. We hebben ons toch goed geamusseerd gisteren." probeert hij me weer min of meer aan het lachen te brengen. "Gisteren wel ja. Vandaag heb ik een pesthumeur dankzij jou en Ruben." Ik zet de tv uit en loop de tuin in. "Elien, alsjeblieft. Het was een grapje." Ed blijft me de hele tijd achtervolgen. "Ha-ha-ha, ik lach me te pletter." zeg ik sarcastisch terwijl ik weer naar binnen loop. "Ik ben hier maar voor anderhalve maand en dan verpest jij het weer met je domme grap!" roep ik als Ed mijn pols vastneemt en me naar hem draait. "M-meen je d-d-dat e-echt?" stottert hij. "Ja, ik ben op bezoek bij mijn broer. Ik woon hier helemaal niet. Omdat hij hier woont kom ik elk jaar anderhalve maand naar hier. Ik kan mijn broer niet missen. Eén dag verpest is als een nachtmerrie, dat is een dag minder dat we iets kunnen doen. Daarom ben ik ook zo boos." leg ik hem uit. Het lijkt eigelijk wel alsof hij moet vechten om niet te huilen. "Dat wist ik helemaal niet. Had ik dat geweten dan had ik niet zo'n domme grap uitgehaald. Het spijt me echt." Verslagen gaat hij in de zetel zitten. Ik krijg er al meteen spijt van dat ik zo ben uitgevlogen. "Had je het hem nog niet verteld?" vraagt Ruben. Ik schud mijn hoofd en Ruben verlaat de woonkamer nadat hij teken gedaan heeft dat hij ons wel even alleen laat.