Don't leave me this way 7

Sofie, we'll miss you
"Tom! Gek, wat heb je gedaan!?" roep ik hem toe. Ik probeer een teken van leven te krijgen van Sofie, maar niets helpt. "Bel een ambulance, snel!" roep ik naar niemand in het bijzonder. Tom pakt snel zijn GSM en belt terwijl ik huilend met Sofie in mijn armen zit en Bill zijn armen om ons heeft geslaan. Samen huilen we, we hebben schrik om haar te verliezen. Even later komt de ambulance eraan en probeert al het mogelijke. Uiteindelijk hebben ze een hartslag en nemen haar mee naar het ziekenhuis.

Daar aangekomen moeten we in een wachtkamer blijven zitten terwijl de dokters al het mogelijke doen voor Sofie. Tom huilt onophoudelijk door, net als Bill en ik. Ik begin stilaan te beseffen dat hij er niets aan kon doen en dat ik misschien nogal grof was tegen hem. Ik zet me voor Tom en leg mijn handen op zijn knieën, hij kijkt me met rode ogen aan. "Het spijt me, ik had niet zo mogen uitvliegen tegen je. Je kon er niets aan doen." biecht ik op. "Nee, het spijt mij. Je had gelijk dat je zo uitvloog tegen mij, en eigenlijk was je nog veel te zacht voor me. Misschien haalt ze het niet eens en dan heb ik jullie kindje afgenomen." hij huilt ondertussen nog uitbundiger. Ik omhels hem en probeer hem te kalmeren maar dan komt de dokter binnen. "Mevrouw, heren, ik moet jullie het spijtige nieuws melden dat we niets meer konden doen voor Sofie. Ze is overleden." deelt hij ons mee. "Als u wil kunnen we iemand halen die u bijstaat de komende weken om het verdriet te verwerken enzo." vult hij nog aan. "Nee dank u" zegt Bill. De dokter verdwijnt en ik vlieg in Bill zijn armen. Tom stort helemaal in en ligt op de grond te huilen. Ik ga voor Tom op de grond zitten, trek hem recht, omhels hem en samen huilen we terwijl Bill, Georg en Gustav ook huilend ons komen omhelzen.

"Christel, Christel? Christel wordt wakker" ik open mijn ogen en zie Bill zitten aan mijn bed. "Waarom huil je en deed je de hele tijd zo histerisch. Ik sta hier al een kwartier aan je te schudden maar je werd maar niet wakker." Ik kijk hem onbegrijpend aan. "Bill, wij hebben Sofie verloren en jij vraagt je af waarom ik zo histerisch deed?" vraag ik verbaasd en huilend. "Sofie? Wie is Sofie? Heb ik iets gemist?" vraagt Bill onbegrijpend. "Sofie, onze dochter, ben je het dan al vergeten?" Ik snap het helemaal niet, waarom doet hij nou net alsof hij Sofie niet kent. Ik begin nog hiterischer te huilen "Tot zover ik weet hebben wij nooit een dochter gehad. Christel, je droomde net. Het is 2 uur 's nachts. Je hebt alles gedroomd." Bill neemt me in zijn armen. "Het was een droom, maak je maar geen zorgen." sust hij me. "Bill? Zou je het uitmaken als ik je nu zou vertellen dat ik zwanger ben?" vraag ik voor de zekerheid. "Nee, nooit. Ik zie je veel te graag. Of het nu gepland zou zijn of niet, ik laat je nooit meer gaan. Ik zou zelfs heel blij zijn. We zijn dan wel veel op tour enzo maar geloof me voor alles is er een oplossing." verzekerd hij me. Ik lach eens tussen mijn tranen door en neem hem stevig vast.

Bill en Christel kregen drie jaar later een dochtertje, Griet. Op hun 25e trouwen ze.
Tom heeft ook sinds kort een vriendin, net als Georg en Gustav.

Bedankt om deze serie te volgen