With pleasure ~ CB - 56

Het valt me meteen op dat er nog iemand anders in de kamer lag. Maar al snel liggen mijn ogen op mijn vader die zijn ogen had gesloten. Met vlugge passen loop ik naar hem toe en streel zijn gezicht. 'Papa?' Vraag ik zacht en voel mijn frons dieper worden doordat het een lichte hoofdpijn geeft. 'Papa?' Vraag ik opnieuw en pak zijn rechterhand vast. Een beweging bij het raam laat mij opkijken en mijn maag alle kanten op draaien. 'Stuur haar weg.' Zeg ik tegen de jonge assistent die ons erbij wilde helpen. Ik wilde geen woord aan mijn moeder verspillen, al zou dat niet lukken. 'Lieverd, dat je zo snel kon komen!' Klinkt haar stem, maar ik kon niet onderscheiden of ze het meende of niet. Ik negeer haar en richt me weer op mijn vader die langzaam zijn ogen opent. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. 'Papa, je bent wakker.' 'Liefje wat heb je jezelf aangedaan?!' Gilt mijn moeder er plots tussendoor waardoor ik geïrriteerd opkijk. Mijn moeder houdt de jongeman op afstand en staart met wijde ogen naar mijn lichaam. 'Hou je mond en rot gewoon op uit mijn leven!' Snauw ik en werp een verontschuldigende blik naar mijn vaders' mede patiënt dat we gillen en dat hij het moet meemaken. 'Je had vroeger zo'n mooi lichaam en n-.' 'Ik zei oprotten en laat me gewoon voor altijd met rust met je bedriegende gezeik, stom wijf! Altijd maar dat negatieve gedoe! Nooit heb je aan mijn kant gestaan of me ergens echt mee geholpen!' Snauw ik en probeer tranen tegen te houden. Tot mijn geluk weten de jonge man en een andere arts mijn moeder weg te sleuren, geen idee of het echt mocht, maar ik had mijn zin. 'Sorry papa.' Verontschuldig ik me en strijk langs zijn gezicht. 'Je moet het met je moeder bij leggen,' Zegt hij en legt een vinger tegen mijn lippen zodat ik niet in protest zal gaan. 'Ze heeft me alles vertelt, hoe het haar verscheurde om jou te zien afdalen, maar ze durfde er niks tegen te doen, bang dat het allemaal effect erop zou hebben. Ik ben ook te laf geweest om er niks van te zeggen en nu hebben jou moeder en ik er zo'n ontzettende spijt van, we hebben jou mooie lichaam laten gaan doordat we jou niet ervan weerhouden hebben. Zelfs toen je er zo slecht aan was durfde we niks te zeggen, maar nu doe ik het toch. Ik wil dat je weer gezond bent en dat je gelukkig bent en blijft hoe je er ook uit ziet, maar niet met dat lichaam liefje. Ik wil dat je jezelf leert om van je lichaam te houden.' Gaat hij verder en knijpt stevig in mijn handen. Ze hadden het dus altijd al doorgehad, vanaf het begin. 'Jullie hadden mij moeten helpen!' Huil ik en trek mijn handen ruw los uit de zijne. 'Ik had jullie als kind nodig op de basisschool! Maar jullie deden helemaal niks, niks! Ze verpestte mijn leven en Lynn weet mij op elke mogelijk manier dwars te zitten, zelfs nu nog! En jullie 'relatie' werkte ook zo super op mij. Mam die altijd maar vet eten in huis haalde omdat ze een gevoelseter is, mijn kleding keuze en andere keuzes afkraakt, dan jij die ineens weer aan de deur staat! Jullie deden niks voor mij, het enige wat jij doet is dingen kopen voor mij, omdat je bang bent dat ik anders niks van je moet hebben, maar het enige waar ik altijd naar heb gesnakt is de god verdomde liefde die een kind hoort te krijgen van haar ouders, maar nooit heb ik echte liefde gevoeld, nooit ben ik echt geholpen door jullie..Denk je dan dat ik mezelf lief heb? Ik verwijt het allemaal mezelf!' Ratel ik aan een stuk door en veeg boos de tranen weg waarna ik mijn handen tot harde vuisten langs mijn uitstekende heupbeenderen laat hangen. 'Maar..ik word geholpen.' Fluister ik wat stilte veroorzaakt, maar de kleine naar adem gesnakte teug lucht van Maria ontging me niet.