Don't leave me this way 5

Will it become better? Yes?
De jongens zijn naar huis, overmorgen mag ik ook naar huis. Ik zal blij zijn als ik thuis ben. Sofie ligt in haar bedje te slapen en ik ga haar voorbeeld volgen. Na 5 minuutjes lig ik al in slaap.

De volgende dag staan de 4 jongens aan mijn bed. "Goeiemorgen" zeggen ze allemaal in koor. "Goeiemorgen" zeg ik met een ochtendstemmetje en draai me nog eens om enlig op mijn zij met mijn ogne dicht. Ik heb amper door dat ze er alle 4 staan. Na een tijdje voel ik een kusje in mijn haren gedrukt en daarna hoor ik de deur open en dicht gaan. Ik draai me naar de jongens en zie dat Bill verdwenen is. "Nee, hij moet terug komen, ik... we moeten praten. Ik wil het terug goed. Ik wil dat Sofie een goede opvoeding krijgt." ik begin te huilen en hoor iemand de deur uit lopen.Even later voel ik een hand over mijn rug wrijven. Ik weet dat het niet de hand van Bill is, die voelt heel anders aan. Als ik vanuit mijn ooghoeken kijk zie ik dat het Gustav is.
"Het komt heus wel goed hoor." zegt hij met heel veel overtuiging en ook Georg knikt.

Na een kwartier komen Bill en Tom binnen. Maar Tom erdwijnt opnieuw naar de gang samen met Georg en Gustav. Bill en ik kijken elkaar lange tijd aan. Dan komt er ineens een verpleegster binnen. "Sorry dat ik stoor, maar Sofie heeft haar flesje nodig." Ze geeft het flesje en verlaat opnieuw de kamer. Na een tijdje stilte begint Bill te praten. Hij heeft spijt dat hij niet van in het begin de zwangerschap aanvaardde, dat hij me nooit is komen opzoeken tijdens de zwangerschap, dat hij er niet was bij de bevalling en dat hij zomaar kwam binnenvallen en hoopte dat het weer goed kwam. "Het is ok, ik denk dat we maar beter de draad terug oppikken van waar we gebleven waren." antwoord ik geruststellend. Blijkbaar werkt het want hetlijkt wel alsof er ineens een last van Bills schouders is gevallen.