Don't leave me this way 4

It won't get any better
Die foto is de zanger van Boys like Girls, Martin Johnson. Die hun muziek is echt goed ^^


We zijn weer enkele maanden verder. De dokter heeft uitgerekend dat ik vandaag of morgen zal bevallen. De jongens hebben dat op zijn woord genomen en blijven bij mij slapen. Bill heb ik nog steeds niet gezien, maar Tom zei wel dat hij elke keer als Tom thuis komt de hele tijd vragen stelt over mij. We zijn op dit moment een film aan het kijken. Ik weet niet eens over wat hij gaat. Ik ben aan Bill aan het denken, waarom kon hij nu niet gewoon blij zijn en met trots uitkijken naar de bevalling. Na een half uur is de film gedaan en besluit ik te gaan slapen. Gustav veert direct recht. "Jullie mogen nog wel beneden blijven hoor, aan mij heb je niets van het moment dat ik slaap." "Dat weten we wel, maar moest er ineens iets gebeuren dan is er toch iemand bij jou." verklaart Gustav zijn gedrag. "Jullie moeten het maar weten." Gustav volgt me op de voet naar boven.

De volgende morgen wordt ik wakker door mijn buik, vandaaggaat het gebeuren, ik voel het gewoon. "Jongens, ik denk dat het zover is." fluister ik half in paniek terwijl ik hen por. Maar het enige wat ik hoor is protest dat ze niet willen wakker worden. "Jongens, ik meen het echt wel. Ik denk dat het zover is, ik ga bevallen!" roep ik. De jongens schieten ineens recht. Ze doen hun kleren aan, Tom loopt naar de auto, Georg neemt wat eten voor onderweg voor hun en Gustav helpt mij.

Aangekomen in het ziekenhuis worden we direct begeleid. Een paar uur later zit ik op een kamer met een kindje in mijn armen, ze heet Sofie. Gustav, Georg en Tom zitten rond mij en het is doodstil. Iedereen kijkt vol bewondering naar Sofie. Tom verbreekt dan uiteindelijk de stilte, en dan nog met een onderwerp dat ik liever vermijdt. "Moeten we Bill niet bellen? Hij heeft het recht dit te weten." Ik weet dat hij het ook moet weten maar ik zie het helemaal niet zitten om het hem te vertellen. Ik houd mijn ogen strak gericht op Sofie. Als ultieme redding komt er een verpleegster binnen. Ze vraagt van alles en verdwijnt dan opnieuw. Ik was de vraag van Tom vergeten maar hij, Georg en Gustav herinneren ze nog goed aan hun gezichten te zien. Ze bekijken me afwachtend. "Wat? Ik ga hem niet bellen hoor, hij heeft me toen in de steek gelaten, nu is het mijn beurt om hem in de steek te laten." Ze kijken geschrokken, dat antwoord hadden ze blijkbaar niet echt verwacht. "Ok, ik zal hem dan maar verwittigen zeker?" neemt Tom het initiatief. Hij neemt de telefoon en belt Bill. We babbelen maar dan zegt Tom ineens dat hij even lucht nodig heeft en vraagt Georg en Gustav mee. Maar die zien het niet echt zitten en willen blijven. Tom laat het daar niet bij en trekt zo'n gezich met een ga-nu-gewoon-mee blik. "Euhm, wij gaan misschien toch maar beter mee, je weet nooit wat voor mensen er hier rondlopen." zegt Georg en trekt Gustav mee achter Tom.

Even later hoor ik geklop op de deur. Als Tom nu echt denkt dat ik te dom ben om te snappen wat hij wou dan zit hij goed verkeerd. Ik weet heus wel dat Bill nu op het punt staat binnen te komen. "Ja" zeg ik kortaf en inderdaad, Bill verschijnt in de deuropening. "heey" zegt hij bijna onhoorbaar. "heey" zeg ik terug en leg Sofie een beetje beter in mijn armen. "Ze is mooi" zegt hij na een dodelijke stilte. "Als je enkel daarvoor naar hier kwam, daar is de deur hè" en ik geef een knik naar de deur. "Christel alsjeblieft, wees nu toch niet zo boos" "Wat wil je dat ik doe? een vreugdedansje, omdat je hier bent? Geen probleem, ik leg Sofie wel even in haar bedje en ik zal beginnen." Ik stap uit het bed en ik leg Sofie in haar bedje. Ik dans een beetje dom en ga terug in mijn bed liggen. "Blij?" vraag ik sarcastisch. "Het spijt me" zegt Bill. "Goh zeg, nu voel ik me ineens veel beter. Vooral dat ik je de laatste 9 maanden zoveel gezien heb. Ik ben je gezicht bijna beu gezien, in tegenstelling tot Tom, Georg en Gustav. Echt schandalig dat ik hen al zolang niet meer gezien heb." pik ik sarcastisch in op zijn opmerking. Tot mijn grote verbazing begint Bill te huilen, staat op, kijkt nog eens naar Sofie en gaat dan weg. Als hij de deur opent zie ik Tom, Georg en Gustav staan met een droevig gezicht.

Als Bill verdwenen is uit de kamer komen zij binnen en gaan verslagen in de stoelen zitten. "Het is echt wel gedaan hè tussen jullie?" vraagt Georg teleurgesteld. "Ik denk het wel. Het spijt me" zeg ik teleurgesteld. Ik ben ook echt teleurgesteld, de laatste 9 maanden waren zwaar maar ik kan niet ontkennen dat er eens één moment was waarop ik niet aan Bill dacht. Ik voel me verslagen en begin te huilen. De jongens geven mij een groepsknuffel en zeggen de hele tijd door dat alles wel weer goed komt. Maar ik geloof het niet. "Het komt nooit meer goed. Ik ben Bill kwijt voor altijd. Ik mis hem echt heel erg en ik voel nog steeds evenveel voor hem als toen het uit was, maar het komt nooit meer goed. Het komt nooit meer goed. Nooit meer" fluister ik huilend.