Don't leave me this way 3

Pregnant and happy
"Wat gaan we nu doen?" vraag ik aan Bill. "Misschien moet je het toch maar laten wegnemen. We kunnen het nooit goed opvoeden, ik zit meer in Amerika of ergens in Europa dan dat ik thuis ben en in je eentje kan je het toch ook niet?" Ik kijk hem ongelovig aan, heeft hij dat nu echt net gezegd? "Jij bent al even erg als mijn moeder!" Ik draai me om en ga weg. "Ik kan ook een handje helpen met de opvoeding" merkt Tom ineens op. "Dat kan je niet, of ga je vanuit de tourbus hem of haar een pamper aandoen?" Bill is op zijn tenen getrapt en ik mag nog op mijn hoofd gaan staan, hij zal niet van gedacht veranderen. "Je kan kiezen Kaulitz, of ik en de baby of niemand." Bill zijn mond valt open, als ik hem Kaulitz noem dan weet hij dat ik het meen. "Dat kan je niet maken. Daarbij je weet dat het niet kan!" Dat was niet het antwoord dat ik verwachtte te horen, ik open de deur en verdwijn.

Ik loop al zo'n 3 uur de hele tijd toertjes in het park. Naar huis wil ik nog niet en bij Bill en Tom kan ik ook niet meer terecht. Ik besluit maar eens langs te gaan bij Gustav, met hem zal ik misschien wel eens goed kunnen babbelen.

Ik bel aan en Gustav doet open. "Bill heeft me gebeld. Hij heeft me alles verteld. Ik weet niet of hij gelijk heeft of niet. Maar..." "Als hij de baby niet wil dan is het gedaan tussen ons." onderbreek ik hem. "Weet je het zeker? Ik bedoel, na al die jaren ga je toch niet zeggen dat je hem niet meer wil?" vraagt hij verbaasd. "Gustav, ik wil die baby er echt wel bij, ik bedoel ik kan het heus wel alleen aan voor die paar maanden, ik heb mijn ouders ook nog ookal zijn die ertegen. Ik wil het niet laten wegnemen." Ik krijg tranen in mijn ogen, die keuze waar ik Bill voor gesteld heb was zwaar maar het is alles of niets. "Ik wil je niet teleurstellen maar hij heeft me gezegd, en ik zeg het met exact zijn woorden: Ondanks zijn eindeloze liefde voor haar, denk ik dat ik haar moeten laten gaan." Ik barst uit in tranen. Gustav neemt me in zijn armen en troost me. "Dan is het dus definitief gedaan tussen mij en Bill. Misschien is het ook beter zo. Ik kan hem ook niet dwingen. Ik ga maar eens naar huis. Tot volgende keer." Ik geef hem een knuffel en kus en ga naar huis.

Ik ga direct door naar mijn kamer en breng er de komende weken door, enkel als mijn ouders niet thuis zijn ga ik naar beneden om te eten of wat dan ook. Van Bill hoor ik niets meer. Tom, Gustav en Georg daarentegen laten me maar niet gerust. Niet dat ik het erg vindt hoor. Het is best wel leuk met hun, ze bedenken namen en fantaseren over hoe hij of zij er zou uitzien. Over Bill wordt geen woord gezegd.