Don't leave me this way 2

Pregnant?
We zijn een week verder en ik voel me al een paar dagen echt misselijk. Ik besluit maar eens naar de dokter te gaan.

Na een tijdje in die saaie wachtkamer te zitten mag ik eindelijk binnen. Als ik hoorde wat hij me te vertellen had wenste ik dat ik nooit gekomen was naar de dokter. Hij wist me namelijk te vertellen dat ik zwanger was. Hoe zou ik dat aan Bill moeten vertellen maar vooraal aan mijn ouders en kan ik wel voor een kind zorgen? Ik betaal de dokter en ga zonder nog iets te zeggen naar buiten.

Ik ga maar naar huis, bang voor hun reactie open ik de deur. "En, wat heeft de dokter gezegd?" vraagt mijn moeder direct. "Misschien kan je beter even gaan zitten." Mijn moeder kijkt me verbaasd aan en zet haar dan neer. "Wel... de dokter... hij heeft me onderzocht..." ik sla mijn ogen neer, neem eens diep adem en kijk dan naar mijn moeder. "Dat is toch normaal dat hij je onderzocht, dat hoort een dokter te doen weet je wel?" Ik krijg tranen in mijn ogen. "Ik ben... zwanger" fluister ik bijna onhoorbaar terwijl ik mijn ogen neersla. Ik ben echt bang voor haar reactie. De eerste 10 minuten zegt ze helemaal niets. "Je kan toch abortus doen?" zegt ze dan. "Nooit, dat zou ik niet kunnen. Je vermoordt een kind als je dat doet, dat kan ik echt niet. Dan zorg ik er nog veel liever voor, of misschien moet ik het laten adopteren ofzo." besluit ik. Mijn moeder kan het daar echt niet mee vinden, dat laat ze duidelijk horen. Ik krijg een preek dat het een schande is voor de familie dat ik op zo'n jonge leeftijd zwanger ben, om nog maar te zwijgen over een kind opvoeden. Laten adopteren is volgens haar al volledig uit den boze. Na heel die preek loopt ze de keuken in. "Ik ga naar Bill, hij weet het nog niet." Ik wil juist de voordeur dichtslaan als mijn moeder de gang komt ingelopen. "Jij gaat helemaal niets aan Bill zeggen, jij gaat nu naar een ziekenhuis." ze kijkt me streng aan. Als haar ogen wapens zouden zijn dan ben ik nu dood. "No way, Bill heeft recht om het te weten en we slaan er ons samen wel door. Tot straks." zeg ik en loop weg naar Bill.

Ik bel aan en Bill komt open doen. Hij geeft me een kus en vraagt me wat ik kom doen. "Zou ik even binnen mogen?" Hij knikt en laat me binnen. "Zet je even neer, kwestie van dat jij ook niet naar het ziekenhuis moet." Hij kijkt me verschrikt aan. "Oei, is het zo erg? Je klinkt nogal serieus." "Ja, zo kan je het wel stellen." Hij zet zich neer en ik ga rechtover hem zitten. Hij kijkt me in mijn ogen, ik krijg tranen in mijn ogen en kijk hem diep in zijn ogen. "Ik ben bij de dokter geweest. Hij heeft me... Bill, ik ben..." ik kan mijn tranen niet meer bedwingen en sla mijn hand voor mijn mond. "zwanger?" flusitert Bill vragend. Het enige wat ik op dit moment nog kan doen is knikken. Hij neemt me op zijn schoot en troost me. Als ik na een tijdje ben uitgesnikt vind ik de moed om hem te vragen wat we nu gaan doen. "Ik weet het niet. Het lijkt me wel moeilijk om op onze leeftijd al een kind op te voeden." "Wil je abortus?" vraag ik hem bang. "Ik weet het niet. Misschien is dat wel de beste optie." geeft hij toe. Bij die laatste kans komt Tom net binnen. "Wat is misschien wel de beste optie?" Ik draai me naar hem. Als hij de tranen in mijn ogen ziet komt hij ongerust bij ons. Bill en ik staan recht. "Ik ben zwanger" fluister ik met mijn ogen naar de grond gericht. "Kom eens hier." ik ga naar Tom en hij pakt me vast. Opnieuw begin ik te huilen. "Christel, één vraagje. Tot zover ik me nog herinner hebben we het de laatste keer wel veilig gedaan. Of mis ik iets?" vraagt hij onbegrijpelijk. "Ik snap het ook niet" moet ik eerlijk toegeven. "Ik wil me nu niet moeien maar ik heb jullie wel bezig gehoord van toen we van de discotheek kwamen." voegt Tom er zich bij. Bill en ik kijken elkaar met grote ogen aan. "Ok, dat wisten jullie dus niet meer." maakt hij zijn zin af.