Chapter 17: Meeting

Toen ik wakker werd merkte ik dat ik een ziekenhuisbed lag. 'Wat is er gebeurd?' dacht ik. "Ribbon ben je wakker?" vroeg een stem voorzichtig. Ik draaide mijn hoofd om en zag mijn moeder. Ze keek me bezorgd aan "Ow! Schatje! Wat vreselijk voor je!" zei ze terwijl ze me omhelsde. "Wat?" zei ik niet begrijpend. "Herinner je je het dan niet meer liefje?" vroeg mijn moeder. "Een aantal bandieten vielen jullie school aan voor geld. Jij en Hana werden door hun aangevallen, net als drie andere studenten. Twee daarvan liggen bewusteloos in het ziekenhuis. De ander is al ontslagen uit het ziekenhuis. Echt een wonder. Maar jij bent nog het grootste wonder.Ze zeiden dat je van een muur gevallen was toen je jezelf probeerde te verdedigen. Je viel 5 meter naar beneden! En overleefde het! Je hebt alleen een gebroken been!" nadat ze dat zei keek ik naar mijn been. Het lag een steun en was verwikkeld in gips. "En die arme Hana! Ze hebben alleen haar kleren en bloed gevonden! Haar lichaam is spoorloos!" zei mijn moeder en barste in huilen uit het werd allemaal teveel voor haar. Mijn vader duwde haar op een stoel. "Hoe gaat het Ribbon? Heb je last van je been?" vroeg hij. "Nee, helemaal niet." zei ik. "Mooi zo dat betekent dat het goed geneest." zei hij. "Pardon mag ik binnen komen?" vroeg iemand. "Kom binnen." zei ik. Die stem herkende ik uit duizenden. Kaname kwam binnen en richtte zich tot mijn vader. "Zou ik even onder 4 ogen met Ribbon mogen praten?" vroeg hij aan mijn vader. "En wie mag jij dan wel niet zijn?" vroeg mijn vader. "Mijn naam is Kaname Kuran. Ik ben de klassenpresident van de nahtklas. En ook uw dochters vriendje." Dat had hij niet moeten zeggen.