Chapter One.

Ik kneep mijn ogen tot spleetjes. Ik had de hoop op een redder allang opgegeven. Maar mocht ik weer gaan hopen bij het zien van deze man?
Ik had mezelf aangeleerd om eerst de ogen van iemand te bestuderen, iets wat wel moest aangezien iedereen een masker droeg waarvan enkel de ogen zichtbaar waren. Deze man had geen masker op, iets wat hem al vertrouwelijker maakte. Alhoewel ik mensen simpelweg niet kán vertrouwen.
Zijn ogen waren felgroen, en hij had wenkbrauwen die bijna tot zijn neus reikten. Voor zijn ogen bungelde een brilletje, op het puntje van zijn neus. Het geheel zag er wat sulletjes uit, maar het gelaat van de man vertelde me dat ik niet met hem moest spotten, alhoewel hij aardig overkwam. Maar alle mensen hier droegen schijn met zich mee. Ze hielden een masker voor –letterlijk en figuurlijk.
De man liep langzaam naar me toe, en ik verzamelde de kracht om rechtovereind te komen. Ik hield er niet van om onderdanig over te komen. De man deed langzaam stapjes in mijn richting. Hij was absoluut niet angstig, en hij droeg een vertrouwelijke sfeer met zich mee. Ik bleef herhalen tegen mezelf dat mensen altijd een masker met zich meedroegen.
‘’Jadis,’’ prevelde de man. Daar had je het weer, mijn naam. Het klonk raar in mijn oren, iemand die me bij mijn geboortenaam noemde. Meestal was het ‘mormel’, ‘gedrocht’, ‘monster’. Jaren geleden had ik me afgevraagd waarom ze me zo noemden, maar ik was het afgeleerd. Het hoorde gewoon zo.
Ik was ook afgeleerd om te praten. Ik praatte nooit, aangezien niemand bereid was om naar me te luisteren of ze me vervloekten als ik ze een vraag stelde.
Mijn ogen vernauwden zich toen hij dichter bij me kwam, maar ik deinsde niet achteruit.
‘’Ben je er klaar voor om hier weg te gaan? Om een normaal leven te kunnen leiden net als je andere leeftijdsgenoten?’’ vroeg hij.
Ik hield mijn hoofd schuin. Een normaal leven? Dít was voor mij normaal. Verweren tegen hetgeen wat ik niet kende, was normaal. Dus hij met zijn praatjes over het normale leven.
‘’Wie denk je wel niet dat je bent?’’ floepte het uit mijn mond. Geschrokken sloeg ik mijn hand voor mijn lippen die zojuist de woorden naar buiten hadden gelaten.
Shit.
Tegen al mijn verwachtingen in begon de man te lachen. Ik had me al voorbereid op de martelvloek, maar hij stond gewoon te láchen.
‘’Precies je moeder,’’ zei de man, ‘’meisje, ik ben Harry Potter. Je zult me vast niet kennen, maar ik heb het beste met je voor en wil je uit deze omstandigheden weghalen. Of je nu wilt of niet, je gaat met mij mee. Mee naar de bewoonde wereld waar weinig mensen het slecht met je voor hebben. In tegenstelling tot de mensen die je hier als oud vuil behandelen.’’
Mijn hersenen draaiden op volle toeren. Ik kon weg uit dit gat. Waar ik elke dag stokslagen of een spreuk naar mijn hoofd geworpen kreeg.
‘’Kan ik je vertrouwen?’’ vroeg ik uiteindelijk. De tijd was toch aangebroken om te ontsnappen uit de plaats waar ik mijn leven lang heb gezeten – tenminste voor zover ik me kan herinneren.
De man, die zichzelf Harry Potter noemt, knikte met een uitbundige lach, ‘’je kan me vertrouwen,’’ zei hij en hij pakte zachtjes mijn arm vast. Ik schrok van zijn aanraking, en we draaiden een rondje waarna ik bijna geen lucht meer kreeg.