Deel 13

Vandaag waait het hard, wat altijd prettig is in de zomer natuurlijk.
Je haar waait alle kanten op en het kost best veel moeite vooruit te komen met je fiets.
Je besluit een stukje te lopen omdat je toch al bijna bij de boomhut bent.
Achter je hoor je het geluid van een brommer.
Zodra de brommer je voorbij is gereden zie je wie er op zit.
Het is Dante.

Opeens stopt de brommer midden op het fietspad zodat je er niet meer langs kan.
Dante zet zijn helm af en zegt tot je verbazing: ‘sorry, ik had ze tegen moeten houden.’
Je beseft heel goed waar hij het over heeft, je raapt al je moed bij elkaar en zegt fel:’waarom deed je dat dan niet’ je voelt je hoofd rood worden, misschien had je beter je mond kunnen houden?
‘ik heb een reputatie hoog te houden’ zegt Dante zakelijk.
Je kijkt afwachtend in zijn mooie grijs groene ogen, zelf durf je even niets meer te zeggen.
In zijn ogen zie je dat hij spijt heeft.

‘Was het erg pijnlijk?” vraagt hij.
‘nou nee, weet je waarom?’ dit keer kijkt Dante afwachtend en verbaasd, ‘omdat Noël dapper genoeg was om er een eind aan te maken’ vervolg je met (tot je eigen verbazing) een kalme verwijtende stem.
Er viel een ongemakkelijke stilte.
‘dat wist ik niet’ zegt Dante na een tijdje, ‘ik heb ze niet meer gesproken sinds ik wegliep’.
‘sorry’ zegt hij weer, en hij gaat uit de weg.
Je fietst langs hem heen zonder om te kijken, en vanaf dat moment krijg je Dante niet meer uit je gedachten.