With pleasure ~ CB - 55

Maria neemt mijn koffers over en samen lopen we naar een van de taxi's die buiten staat en ons naar het ziekenhuis kan brengen. Onderweg kan ik mezelf amper rustig houden, ik wist niet wat ik moest verwachten. Hoe zag mijn vader eruit? Was hij wakker? Met zachte stem vraag ik aan Maria of zij mijn vader had gezien, aangezien dat zij het waarschijnlijk als een van de eerste wist omdat ik mijn vader Maria's nummer had gegeven; dit omdat Maria en ik de meeste tijd net als zussen waren. Maar ze schudt haar hoofd, ze wilde niet, niet zonder mij.

Eenmaal bij het ziekenhuis betaal ik de taxi vlug en sleuren we mijn koffers mee. Bij de balie vragen we op waar mijn vader ligt, om vervolgens gehaast door te lopen. Al was de vloer zo glad en hield ik mijn kuitspieren strak, het ontging er niet aan dat mijn hakken soms weg glipten en ik er bijna bij ging liggen. Gelukkig stak Maria's lach -die er altijd om moet lachen wanneer mij zoiets overkomt- mij aan en vergat ik met zenuwen even, tot we bij zijn deur stonden. 'Ik durf niet Maria.' Fluister ik. Ik was bang om te zien hoe slecht mijn vader er misschien uit kon zien. Bang omdat mijn moeder natuurlijk ook op de hoogte was gebracht en dat ze nu ook juist op dit moment er was. Ik wilde haar niet meer zien..'Maak je geen zorgen liefje, het zal allemaal mee vallen. Als je moeder daar binnen is, sturen we haar eruit.' Zegt ze en wenkt een jonge man die in dit ziekenhuis werkt. 'Hij wil ons vast wel helpen.' We knikken naar de jongeman die vriendelijk glimlacht en vraagt wat er aan de hand is. Kort, maar duidelijk, legt Maria het uit en hij is bereid om te helpen. Met een diepe teug adem leg ik mijn hand op de klink en duw dan voorzichtig naar binnen door mijn linkervoet de eerste stap te zetten.