New School- 5

Rosemary McWhite

Ik probeerde mezelf rustig te houden en niet huilend weg te rennen. 'Wat?!' vroeg Seth verbijsterd, 'Waarom?' 'Omdat Thomas mijn ouders heeft verteld dat ik al een tijdje gepest word op La Push High,' antwoordde ik met gebogen hoofd. Hij liep gelijk rood aan en zijn uitdrukking werd nog gepijnigder dan hij een paar minuten geleden was. 'Dat zal nu niet meer gebeuren,' bracht hij zwak tegen me in. 'Dat maakt niets meer uit, ze laten me niet terug gaan en ik weet ook niet of ik dat wel wil.' 'Maar jij, ik...' Hij kwam niet uit zijn woorden maar het was duidelijk dat hij op onze inprenting doelde. 'Ik weet het, het gevoel dat ik nu voor je heb zal nooit meer veranderen, maar het gevoel dat ik de afgelopen tijd over je gehad heb, zal ook nooit meer veranderen. Ik heb het je vergeven, maar het gevoel van afgelopen jaar heb gehad, de pijn en de eenzaamheid, dat zal ik nooit meer kunnen vergeten.' Nu ik de hele week was omringd door vrienden op Forks High, deed terugdenken aan mijn tijd op La Push High alleen nog maar meer pijn. De tranen stroomden over mijn gezicht. Seth trok me tegen zich aan waardoor ik met mijn gezicht tegen zijn borst aanlag. 'Shhhh,' suste hij me terwijl hij met zijn warme handen over de stof van mijn blousje(?) streek. Alle pijn van het afgelopen jaar kwam in een keer over me heen. Steken in mijn borst zorgde ervoor dat mijn adem versnelde en dat ik bijna door mijn knieën zakte. In één supersnelle, soepele beweging tilde Seth me van de grond. Ik lag in zijn armen en hij begon te rennen. 'Beter niet naar Emily,' mompelde hij in zichzelf. Bij de naam van Sam's verloofde en de plek waar de andere waarschijnlijk ook zouden zijn, ging mijn snelle ademhaling over in hyperventilatie. 'Rose, Rosemary! Alsjeblieft, word rustig. Ik breng je gewoon naar je eigen huis, oké? Word alsjeblieft rustig!' Hij klonk wanhopig en vastberaden tegelijk, een combinatie die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Ondertussen begon hij harder te rennen en in nauwelijks twee minuten was ik thuis. Ik werd al iets rustiger toen ik zag dat mijn ouders niet thuis waren. Waty zouden ze wel niet denken als Seth me vasthield in de slechte situatie waarin mijn geest zich nu verkeerde. Seth wist zonder moeite waar de sleutel lag want in ons oude huis had hij op dezelfde plek gelegen. Hij droeg me de trap op en nam de deur die naar mijn kamer leidde. De stof van mijn dekbed sloot zich om mijn lichaam. Hij ging ruim een meter van mijn bed staan en keek als een gebroken man. Opeens voelde ik me incompleet, inprenten nam mijn emoties weer over. Ik schoof dicht naar de muur toe en deed de deken omhoog als verzoek om bij me te komen liggen. Hij twijfelde even maar kwam toen toch. Ik voelde zijn warmte het bed overnemen. Zonder dat ik erover nadacht, bewoog ik mijn lichaam naar hem toe. Ik legde mijn hoofd op zijn borst en hij sloot zijn armen om me heen alsof hij me nooit meer los zou laten. Na een paar stille minuten bracht hij zijn gezicht naar mijn oor. 'Rose, wat ik je heb aangedaan, wat wij je hebben aangedaan, daar heb ik meer spijt van dan alles wat ik ooit gedaan heb en alles wat ik ooit zal doen. Ik zal het mezelf nooit vergeven.' Hij sloot zijn ogen en ik zag een traan zijn ooghoek uit glijden. Mijn duim liet ik over zijn wang glijden en in mijn beweging nam ik de druppel water mee.
Ik wilde hem troosten maar ik kon niet zeggen dat het niet uitmaakte, want dat deed het wel. Daarom zei ik gewoon maar even niks. 'Rose?' hoorde ik de stille engelenstem vragen. 'Ja?' 'Ik ehm... ik, ik denk dat ik onbewust al wist dat jij het was, maar k wilde het gewoon niet geloven,' gaf hij toe. Vragend keek ik hem aan. 's Nachts, als ik sliep, zag ik je, zoals je vroeger was. Dan praten we samen over de dingen die er met ons gebeurt waren de afgelopen weken. En zelfs daar werd ik al verliefd op je. Je zat in mijn dromen.