2. my only friend

Ik werd uit mijn gedachten gerukt door een bekende stem.
‘Hey kiki.’
Ik zuchte zachtjes. ‘Hoi embry.’
Embry was de enige hier die het niet zo erg vond dat ik altijd die zonnebril op had. Hij kwam wel vaker even bij mij zitten voor de les begon. We hadden ook nog aardrijkskunde samen, maar dat was pas later op de dag.
‘Hoe gaat ie vandaag?’
Ik haalde even mijn schouders op. ik ging echt niet zeggen dat ik een gigantische blauwe plek op mijn nek en schouder had. En dat was nog niet eens de enige. Mijn hele lichaam zat onder de blauwe plekken.
Embry had er niks tegen dat ik niet veel zei in onze gesprekken. Het was nu normaal geworden.
Ik duwde mijn zonnebril weer goed op mijn neus. Omdat ik de hele tijd naar beneden keek, gleed hij steeds naar beneden.
‘Last van de zonnebril?’ vroeg embry.
Ik knikte.
‘Waarom doe je hem niet gewoon af?’
Dat vroeg hij wel vaker. Hij wist tegen deze tijd ook wat het antwoord was. En toch probeerde hij het weer keer op keer.
‘Mijn ogen,’ zei ik. Ik keek op, naar embry’s gezicht. Hij had een vriendelijke glimlach op zijn gezicht. Ik kon niet helpen om een klein beetje terug te lachen. Opeens verdween zijn glimlach en werden zijn ogen donkerder.
‘Wat is dat?’ vroeg hij.
‘Wat bedoel je?’
Hij legde zijn hand voorzichtig in mijn nek en ik kromp ineen. De woorden te klein spookten door mijn hoofd. Hij bedoelde natuurlijk de blauwe plek.
Hij trok de col van mijn trui voorzichtig naar beneden. Ik hoorde hem grommen. Grommen?
‘Wie heeft dat gedaan?’ Hij drukte zijn vingers erop en mijn mond vertrok in een pijnlijke grimas. Goeie god, dat deed pijn!
‘Niemand,’ mompelde ik. ‘Ik heb mezelf gestoten.’
‘Waaraan?’
‘Uhm…’ waar kon ik me aan hebben gestoten dat ik in mijn nek een blauwe plek had gekregen? Ooh, had ik vanmorgen maar alvast een smoes bedacht!
Ik bleef stil, en embry zuchte. Hij wou net iets anders gaan zeggen, toen de bel plots ging. Gered door de bel!
Ik stond snel op en begon weg te lopen. ‘Ik zie je wel in aardrijkskunde!’ riep ik over mijn schouder, ondertussen biddend dat hij het tegen die tijd vergeten was.