1. my life so far

na de uitbarsting van mijn vader was ik even blijven zitten om mezelf te kalmeren. Daarna ging ik naar de kast om een trui uit te kiezen. Mijn vader had mij in mijn nek geslagen, dus ik koos een coltrui om de blauwe plek daar te verbergen. Daarna ging ik naar beneden om snel wat te eten voor ik op weg naar school ging.
Ik woonde in La Push, al sinds ik ongeveer 10 was. Daarvoor woonde ik in Hawaii. Daar ben ik geboren.
Ik hield de tranen tegen terwijl ik naar school liep. Het was al erg genoeg dat ik een zonnebril droeg in een van de regenachtigste plaatsen van de hele wereld.
5 jaar geleden ben ik hiernaartoe verhuisd, samen met mijn vader, omdat mijn moeder bij ons is weggelopen. Ze had een brief achter gelaten, waarin stond dat ze niet tegen het schuldgevoel kon dat ik haar gaf. Ze dacht dat mijn ogen haar schuld waren. Daarom is ze weggegaan. Ze wou niet iedere dag tegen die ogen op kijken.
Toen we die brief vonden, werd mijn vader zo’n beetje gek. Hij had mij altijd al ontweken, maar nu haatte hij mij volop. Hij gaf mij de schuld. En ik ook.
De zonnebril die ik nu en iedere dag van mijn leven droeg, liet ze samen met de brief achter. Ik beschermde hem nu met mijn leven.
Vlak na al dit, besloot mijn vader te verhuizen. Volgens mij wou hij een plaats zonder zon, waar hij mijn moeder kon vergeten. Maar het leek hem niet echt te lukken met mij in de buurt. Dus begon hij mij dagelijks te slaan.
Ik kwam eindelijk aan op school. Ik schoot door de gangen met mijn ogen op de vloer gericht, en zo nu en dan controleerde ik even of hij nog goed zat. Toen ik bij mijn locker kwam, propte ik snel van alles erin. Een deel van mij wilde de zonnebril er ook in stoppen, maar dat kon niet. Nooit niet.
Ik sloeg mijn locker dicht en rende bijna naar de aula. Daar ging ik in de verste hoek zitten.
Ik had geen vrienden op school. Iedereen vond mij te raar omdat ik altijd een zonnebril droeg. En, als ik eerlijk was, ik was ook een beetje bang om vrienden te maken. Wat nou als ze me zover kregen om mijn zonnebril af te doen? Zoudenze het dan door vertellen? Hoe kon ik hier dan ooit verder leven?
Op die laatste vraag wist ik het antwoord wel. Niet.