New School- 4

Rosemary McWhite

Het was al snel weer vrijdag en de week was sneller gegaan dan ik ooit op La Push High had meegemaakt. Seth had ik niet meer gesproken omdat ik na school elke dag met Jasper meeging – tot ongenoegen van Alice- en daar ook bleef eten samen met Bella. Tegen de tijd dat ik dan thuiskwam zei ik mijn ouders –als ze er waren- welterusten en dan ging ik naar bed. Het was al zaterdag toen ik hem voor het eerst weer zag sinds zijn bezoek vorige week. Ik liep met een boek over het strand. Zachte briesjes wind hielden mijn geest helder en de golven hielden mijn hoofd rustig. Een perfecte balans. Het enige wat die balans verstoorde was Seth die maar door mijn hoofd bleef spoken, ik kon niet níet aan hem denken. Hij kwam steeds terug in mijn hoofd en hoe vaker ik het wegduwde, hoe groter de kracht werd die me weer naar hem toe trok. Opeens werden er van achter mij twee armen om mijn middel geslagen. Ik wilde gillen van angst maar al na een paar seconden had ik door dat dat getintel in mijn buik geen angst was, het waren vlinders. Ik gilde alsnog, maar nu van blijdschap en draaide me om zodat ik mijn armen om hem heen kon slaan. Ik had hem afgelopen week heel erg gemist maar nu ik weer bij hem was voelde het als een eeuwigheid geleden dat ik hem voor het laatst gezien had. Bij hem in de buurt werden al mijn emoties altijd 5 keer zo heftig als ze al waren. Hij sloeg zijn armen weer om me heen en drukte me dicht tegen zijn warme bovenlijf. Hij snoof de geur van mijn haar op en fluisterde mijn naam als hij zijn adem weer uitblies. Toen we elkaar los hadden gelaten, legde hij zijn hand op mijn schouder en hij liet deze via mijn arm naar mijn hand omlaag glijden. Deze bracht hij omhoog en hij drukte een kus op mijn handpalm. Toen hij me los liet pakte ik het boek dat ik van schrik had laten vallen weer op van het natte zand en ik veegde het eraf. Seth keek naar wat ik deed en stelde voor om samen verder te lopen. Ik knikte en hij legde een arm op mijn schouders. Onder het lopen leek hij diep na te denken en ik liet hem gewoon zijn gang gaan. Hij zou het me vanzelf vertellen als er iets was. Toen we bij de bosgrens waren stopte hij waardoor ik automatisch ook stopte. Hij leek even te aarzelen maar toen hij me recht aankeek zag ik een mix van boosheid en teleurstelling in zijn ogen. 'Waar was je de afgelopen week? Waar ben je in hemelsnaam geweest?!' riep hij verslagen uit. Ik deed verschikt een stap achteruit. Eerst dacht ik dat je weggelopen was, maar dat geloofde ik niet, toen dacht ik dat je was verhuisd, maar je spullen lagen nog in je kamer. Dus waar was je? Iedere dag heb ik bij jullie aangebeld maar niemand deed de deur open!' Toen zijn kleine woedeaanval voorbij was, keek hij alleen nog maar gekwetst en verdrietig. Ik was helemaal in elkaar gekrompen. De boosheid en pijn in zijn stem waren drie keer erger dan welke fysieke aanval dan ook. 'Ik ben van school verandert.'