-XXI-

Ik werd wakker op de koude vloer. Ik was uitgeput. Heel de nacht had ik me mentaal voorbereid op wat er ging, of kon komen. 'Het onbekende' zoals Ewout het voorspeld had. Snel deed ik mijn rode amulet om, ik stond op, en legde mijn haar goed. Even later hoorde ik een hels kabaal, en een paar kinderen huilen. Ik wist dat, wie het ook waren, ze achter mij kwamen.
'BAM!' de deur vloog met geweld open. 4 mannen in donkere kostuums kwamen op me af. Ze waren bleek, en hadden haren zo zwart als de nacht.
De vrouw die me had meegenomen stond in de deuropening te kijken. De mannen grepen me vast, en sleurden me de trappen op.
'Je beloning volgt later.' zei 1 van de mannen met een zware stem tegen de vrouw. Ik wou me verzetten, maar het was net als in zo een gekke droom. Je doet enorm je best om zo goed mogelijk je te verzetten, maar je hebt het gevoel dat elke spier in je lichaam verlamd is. Ik wist niet waarheen ze me zouden brengen, maar ik voelde het amulet rond mijn hals, en vertrouwde de oude man. Ik sloot mijn ogen.
De mannen droegen me over de binnenkoer van het oude middeleeuwse dorpje. Even later, sleurden ze me de kerk binnen. Ik werd op een stoel gezet. Ik opende mijn ogen.
Voor me zaten een hele hoop mensen. Zowat de hoeveelheid van een gans dorp. En allemaal zaten ze naar mij te staren.
'Dit is de beklaagde, zo als gewoonlijk een meisje van 16 jaar die sprekend op haar zogenaamde moeder lijkt.' zei een mannenstem op een saaie toon. Ik raakte in paniek. Het publiek raakte opgewonden.
'Als de beklaagde wilt opstaan en naar de marmeren tafel wilt lopen?'
Ik twijfelde, en stond doodsbenauwd op.
'Here we go.' mompelde ik. Ik stapte naar een lage tafel die voor de voeten van de priester stond. Ik keek hem bang aan. Opeens voelde ik koude, ruwe handen op mijn schouder. Ze lieten me op mijn knieën zitten. 1 Hand legde bot mijn hoofd op de marmeren tafel. Het publiek ging wild te keer. Ik voelde me net het slachtoffer van een onthoofding. En dan maakte ik de link in mijn hersenen. Oh god! Ik was het slachtoffer van een onthoofding! Ik raakte in paniek, maar de hand hield mijn hoofd stevig op de tafel. Het was te laat, ik voelde een koud soort metaal in mijn nek.