Vijf ¤ 2003

Ik schrok wakker van een deur die dicht werd gegooid. Ik sprong uit het bed en pakte mijn tas. Ik opende voorzichtig de deur van de slaapkamer en keek om het hoekje en glipte de kamer uit. Net toen ik de voordeur zag zette ik het op rennen, tot ik op schrok van een stem. ‘En wie ben jij?’ klonk een heldere mooie stem. Betrapt draaide ik me om en keek in het gezicht van een jongen met bronskleurig haar en gouden ogen. Zijn huidskleur was zo wit als de vampiers. Alles klopte, behalve zijn ogen. Toen bedacht ik me wat Maes vertelde. ‘Je kan op dierenbloed leven, alleen het is moeilijk.’ Ik liet mijn tas vallen en liet voorzichtig naar achteren. ‘Bij wie hoor je?' zei ik op een emotieloze toon. De jongen leek het niet te snappen. Pas toen ik goed keek zag ik wie het was. ‘Ik wist wel dat er nog iemand woonde, maar jou had ik niet verwacht. Edward Masen.’ Hij leek nog verbaasder. Ik stond met mijn rug naar de deur, klaar om weg te rennen. ‘Bij wie hoor je?!’ herhaalde ik. ‘Hoor je bij de Volturi?!’ verduidelijkte ik hem. Hij schudde zijn hoofd. Ik werd rustiger. ‘Hoe weet je wat ik ben?’ hij klonk erg rustig. ‘Mijn beste vriend was een vampier. Hij moest dood omdat ik van jullie bestaan wist, en nu moet ik dood.’ Ik pakte mijn tas weer op en draaide me naar de deur. ‘Waarom was hier?’ Ik draaide me weer om. ‘Ik wou niet slapen in de regen, ik heb daar slechte herinneringen mee.’ Hij wou meer vragen. ‘Zou ik nog even blijven tot jij al je vragen heb gesteld? Dan ga ik daarna wel weg.’ Hij knikte. ‘Graag.’ Ik volgde hem naar de woonkamer die ik al eerder had gevonden en nam plaats op de bank, zo ver mogelijk van hem vandaan. Hij mocht dan wel dierenbloed drinken, maar dat betekende niet dat ik hem vertrouwde.