Chapter two. Irritation, magic, and lots of red hair. 2.3

Met een zucht liet ik mijn blik door het klaslokaal glijden, we hadden alweer een uur van Snape. De dag was al vrij snel voorbij gegaan en dit was het laatste uur voor vandaag. Hierna had ik de zwerkbal try-outs, en ik moest toegeven dat ik toch redelijk zenuwachtig was. Ik moest gewoon in dat team komen. Maar wat als het me niet zou lukken?
‘Dames en heren, vandaag wil ik dat jullie gaan duelleren. Er worden uitsluitend non-verbale spreuken gebruikt. Dit is belangrijk om te testen hoe hoog jullie reactiesnelheid is en hoe goed jullie non-verbale spreuken toe kunnen passen. Er worden geen gevaarlijke spreuken gebruikt of andere rare fratsen uitgehaald. Als eerste wil ik hier hebben..’ Snape keek grijnzend de klas rond; het was een duivelse grijns, hij was iets van plan. ‘Hermione Granger en Ron Weasley,’ vervolgde hij.
Ik grinnikte even. Snape wist maar al te goed wie dit zou winnen, en dat was waarschijnlijk precies de rede waarom hij voor dit duo koos. Hij wilde Ron voor schut zetten, en het zou hem nog lukken ook. Wanneer Granger en Ron het podium betraden, was ik diep in gedachten verzonken. Het flesje brandde in mijn tas, ik had het gevoel alsof iedereen doorhad waar ik mee bezig was. Snape had me stiekem een flesje Veritaserum doorgespeeld aan het einde van de les toverdranken. Volgens hem “zou het nog van pas komen”, dus ik stopte het veilig weg tussen al mijn boeken. Hij had gelijk, er was altijd een kans dat ik het zou kunnen gebruiken, Vooral in de buurt van Potter. Ik had het immers beloofd aan mijn Meester; informatie winnen, koste wat het kost. Er was niemand in de buurt geweest wanneer ik het flesje in mijn tas stopte, maar toch had ik het gevoel alsof iedereen ervan wist. Ik voelde me aangestaard; alsof iedereen me aankeek met een teleurstellende blik, afkeurend. Ik wist niet waar het gevoel vandaan kwam, maar het was niets belangrijks. Ik maakte me zorgen om niets. Allemaal nonsens.

Het was raar om te kijken naar een duel zonder woorden. Ron en Granger stonden zwijgend tegenover elkaar, maar toch hing de spanning in de lucht. Dit maakte het ook spannender, je wist nooit welke spreuk iemand gebruikte, aangezien je hem niet hoorde. Ron’s toverstaf vloog zijn hand uit, Granger ging duidelijk voor de veilige aanpak en had “expelliarmus” gebruikt. Ron keek even versuft om zich heen en besefte dat hij geen kans meer had; hij had immers geen stok meer. Hij verborg zichzelf achter zijn armen, en begon kleine rondjes te draaien, alsof hij daardoor ineens onzichtbaar zou gaan worden. Granger grijnsde even; ze wist dat ze de touwtjes in handen had. Toch leek ze wat terughoudend, wanneer ze Ron met een klein pofje tegen de muur liet komen. Hij had de muur amper geraakt, zo voorzichtig was ze geweest, zo bang was ze om hem pijn te doen. Het was wel duidelijk dat Hermione smoorverliefd op Ron was, en natuurlijk was het wederzijds. Toch waren ze beide te blind om het van elkaar in te zien. Ron lag jammerend op de grond, beschaamd van zijn ondergang. Iedereen begon te grinniken, het aanzicht was ook werkelijk onbetaalbaar; een jammerende Ron die zojuist was ingemaakt door een meisje in een duel. Ik moest toegeven dat ik het zelf ook zwaar had om niet vreselijk hard te gaan lachen. Toch hield ik me in, aangezien de hulpeloze blikken die hij mijn kant op stuurde, me niet ontgaan waren.

‘En nu.. Evanthe James en Fred Weasley,’ kondigde Snape aan.
Ik grijnsde. Ik had nu eindelijk de kans om ongeoorloofd spreuken op Fred af te vuren, dit ging ik echt niet ongeschonden voorbij laten gaan.
‘Eve, klaar voor je ondergang?’ riep de roodharige jongen grijnzend.
‘Oh, you’re so on,’ riep ik.
‘Zullen we wedden?’
‘Deal. Als ik win, laat jij me met rust voor de rest van het jaar,’ grijnsde ik.
‘Oké, maar als ik win.. Dan accepteer jij onze rondleiding,’ grijnsde hij net zo terug.
‘Hm, deal!’
Ik schudde zijn hand even als deal en stapte het podium op. Ik mocht niet verliezen, ik was zo dichtbij een Fred-loos jaar, ik moest gewoon winnen. Fred leek net zo vastbesloten als ik en knipoogde even. Wanneer Snape het teken gaf dat we mochten starten, keken we elkaar strijdlustig aan.
Ik besloot om “expelliarmus” te gebruiken, en zwiepte met mijn stok. Toch had dit niet het gewenste effect, Fred was me te snel af geweest en had waarschijnlijk dezelfde spreuk gebruikt, waardoor hij niet aankwam. Ik bedacht me welke spreuk ik nu zou kunnen gebruiken om te winnen. Net wanneer ik dé perfecte spreuk had bedacht, werden mijn gedachten ineens ruw onderbroken.
‘Hey Eve. Jouw moeder is zo dik, dat haar Patronus een taart is,’ grinnikte Fred.
Versuft keek ik hem aan en voor een seconde was ik mijn concentratie kwijt, wat dus een seconde teveel was. Met een klap raakte ik de muur en besefte dat het over was. Hij had waarschijnlijk “Flipendo” gebruikt, net zoals ik van plan was. Ik, June Willow Blake, had een duel verloren. Ik.
‘Dat was vals spelen!’ gilde ik protesterend.
‘Je hebt niet gezegd hoe ik moest winnen,’ mompelde Fred.
‘Maar-’
Ik besefte dat ik hier niets tegenin te brengen had, hij had gelijk. Hij had dit perfect uitgedacht. Balen.
‘Dus.. Zaterdagochtend, 10 uur. Niet te laat komen hè,’ grinnikte hij.
‘Hmpfuh,’ murmelde ik verdwaasd.
‘Ah, wat lief. Ik hou ook van jou hoor.’
Soms vroeg ik me af of zijn mond ooit stilstond, maar ik had het vermoeden van niet. Volgens mij praatte hij zelfs nog in zijn slaap vrolijk verder. Hij liep naar zijn vrienden, waar hij allerlei high fives ontving, zij vonden zijn winst blijkbaar geweldig. Ik sloeg me een keer tegen mijn hoofd en ineens sloeg het in. Ik had zaterdag een afspraak met de Weasley tweeling.