Vierenzestig|•|

Ik glimlachte zwak. Hij noemde mij zijn dochter. Ik omhelsde hem. ‘Bedankt pap.’ Ik had nooit gedacht dat ik hem zo zou noemen. Carlisle glimlachte en omhelsde mij ook. ‘Ga nu maar naar Jasper, hij heeft je gemist.’ Ik knikte en liet hem los. Hij wees naar de weg naar het huis. Ik knikte en begon ernaartoe te rennen. De deur stond nog open en ik rende naar binnen. De woonkamer was nu leeg op Jasper en Alice na. Ik rende naar Jasper en sprong op zijn schoot. Met een grote glimlach keek ik hem aan, Carlisle had me door één woord weer blij gemaakt. “Dochter.” Een woord met voor mij veel betekenis. Jasper glimlachte ook. Ik drukte mijn lippen op de zijne. ‘Sorry.’ Fluisterde ik het. ‘Het maakt nie..’ voor hij zijn zin kon afmaken drukte ik weer mijn lippen op de zijne. ‘Dat deed het wel.’ Hij bleef glimlachen. ‘Wat heeft Carlisle je verteld?’ mompelde hij. Ik glimlachte en zei niets. Ik bleef hem stevig omhelzen. ‘Als ik nog een keer een van de twee beloftes breek mag je me slaan.’ Jasper schudde zijn hoofd. ‘Ik zou jou nooit slaan.’ Ik zuchtte en keek Alice aan. ‘Alice, als ik hem ooit kwets of hem verlaat mag je me slaan.’ Ze schudde haar hoofd. Ik zuchtte, dan maar anders. ‘Emmett?’ Hij kwam grijnzend de trap aflopen. ‘Ik doe het wel hoor zusje lief.’ Ik rolde met mijn ogen. ‘En nu ben ik ineens zusje lief terwijl je me twee dagen geleden leuk vond al een blinde.’ Jasper gromde zacht. Emmett liep weer naar boven. Ik keek Jasper aan. ‘Was ik echt leuker toen ik blind was?’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik vind het leuker om je te zien genieten van alles om je heen dan dat je naar de verkeerde plek staart.’ Ik glimlachte en drukte mijn lippen weer op de zijne.