Proloog

Trillend kroop ik naar de hoek van mijn kamer. Daar trok ik mijn knieen op en sloeg ik mijn armen eromheen. Ik keek met bange ogen omhoog naar mijn vader, die met een woest gezicht in de deuropening stond. Ik kon de blauwe plek al voelen op de plaats waar hij me zojuist had geslagen.
‘Je bent helemaal nergens goed voor!’ schreeuwde hij naar me. Je ziet er niet eens normaal uit, met die **** ogen van je! Misschien moet ik je gewoon ergens naartoe sturen, zodat ik niet iedere dag naar je hoef te kijken!’
Met die woorden stormed hij de gang op. ik hoorde hem naar beneden gaan en de deur dichtslaan. Daarna was het stil.
De stilte werd seconden daarna verbroken door mijn snikken. Mijn hele lichaam beefde, maar ik wist niet of dat door het huilen of door de slagen van mijn vader kwam.
Ik keek de kamer rond, tot ik vond wat ik zocht. Mijn zonnebril.
Met nog steeds trillende handen zette ik hem op. het was tijd om naar school te gaan.