Breathe.

Lieve Rose,
Ik en je vader hopen dat alles goed gaat.
We weten dat het vast moeilijk voor je is om na die jaren terug te keren.
Het ziet er naar uit dat hier alles nog steeds moeilijk is.
We doen alles wat we kunnen, maar weet dat we trots op je zijn!

Veel geluk,
We zien je in de kerstvakantie.
Mama en Papa;

Ik ademde de geur in die ze achtergelaten had op het papier, voelde mijn hart breken. Ik was veilig en zij waren precies waar ze ooit waren, vechtend voor het leven dat ze wilde behouden. “Alles oke?”
Ik knikte, had geen zin om er woorden aan te verkwisten. Ik draaide de hanger om en om tussen mijn vingers. “Is dat?”
Hij hield zijn adem. Tijdreizen!
Ik stopte het snel weg, voelde ogen op mijn huid branden en fronsten. “Scorpius,” fluisterde ik naar mezelf. Zijn grijze ogen staarde me bedachtzaam aan vanaf de andere kant. Wat is er toch mis met hem?
Ik wilde bijna grommen, naar hem schreeuwen dat hij weg moest kijken maar wist niet hoe. Mijn blik wilde niet weg en mijn lippen bleven stijf op elkaar. Fijn, wie is er nu de freak?!
Ik hield mezelf voor om hem geen aandacht te geven, toch niet genoeg om hem aanzet te geven om te blijven kijken. Ik keerde mijn hoofd weg, richtte al mijn aandacht op mijn vriendinnen, of zo leek het toch.
Mijn gedachten raasden. Op een vreemde manier leek ik me hem niet echt te herinneren, buiten de verhalen over zijn vader. Ik had wel degelijk een jaar al gedaan, een jaar waar hij nooit mijn gedachten gekregen had of het ook maar geprobeerd had. Ik slikte de metalen smaak van mijn tong weg en zuchtte. De lucht gleed tussen ons in, mengde zich met de ademhalingen van de rest van de zaal, zelfs die van hem. Ik beet op mijn lip, keek vanuit mijn ooghoeken hem snel aan maar zag enkel hoe hij zelf diep in ademde. Mijn adem…