First Since Ever.

Rose’s Pov:
Een stel vergeten zonnestralen gleden door de doffe ramen naar binnen, streelden de rand van mijn huid als een nooit gevoelde aanraking. Mijn lippen krulden zich zorgeloos omhoog in een stralende glimlach. School, dat had ik nodig. Mijn hand gleed door m’n haren heen, veegde mijn grove krullen uit mijn gezicht. “Rose?”
Haar stem klonk hoog en opgewonden, dus kon het onmogelijk Melody zijn. Zij zou nooit in haar hele leven opgewonden zijn over een school dag of iets dat er mee te maken had.
“Liz…” grinnikte ik. Ze schoot zichzelf mijn richting uit, landde als een kat op mijn bed en pinde me neer. “Liz, ik hou van je maar als je me iedere ochtend zo gaat wakker maken dan gooi ik je buiten!”
Ze giechelde, maar trok snel haar gezicht terug vlak. “Ben je er klaar voor?”
Ik knikte, niet zeker of ze het wel degelijk over de eerste les dag had. Iets in haar ogen verschool haar redenen, er was meer dan alleen school. “Heb je me iets te vertellen?” vroeg ik argwanend, mijn wenkbrauwen naar elkaar toe gedrukt. Ze perste haar lippen op elkaar, keek de kamer rond alsof ze zocht of iemand haar kon horen. “Niets,” mompelde ze na een korte pauze. Ik schudde mijn hoofd.
Ze viel lachend naast me neer, staarde naar de bovenkant van het hemelbed. Ik had die tijden gemist, zorgeloos zijn. Ze zouden de waarheid over alles moeten weten, ze zouden moeten zien hoe de wereld weer donker kleurde. Ik wist dat de vraag op haar lippen lag, ik voelde hem branden. “Wat?”
Ik wist dat ze het zou vragen, maar ik wilde het achterwegen hebben. “Waar ben je al die tijd geweest?” stamelde ze onzeker. Ik keek verder. Muren verdwenen, het plafond ging op in rook en we lagen in het groene gras buiten. Ik haalde diep adem, sloot mijn ogen voor een paar seconden en opende ze weer toen ik antwoord gaf.
“Er is van alles aan de hand,Liz!”
Meer kreeg ze niet en dat wist ze. Ze kende me beter dan wie dan ook. “Je hebt je eerste jaren gemist…”
Het klonk als een vaststelling maar het was meer een vraag. “Dreuzelscholen…” antwoordde ik alsof ze me vroeg hoeveel ’ 1+1’ was. Ze knikte begrijpend maar dat deed ze niet. “Komaan!” grinnikte ze na een lange bijna ondraaglijke stilte. Ze trok me recht met een soepele beweging, maakte een sierlijke buiging en verdween in de badkamer. Ik schudde lachend mijn hoofd, volgde haar op een drafje. Ze keek toe hoe ik mijn gezicht waste, me omkleedde en mijn haar in een losse staart achteraan mijn hoofd bond. Ze knikte goedkeurend. Ik fronste. “Waren die rokjes altijd al zo kort?”
Ze keek weg, alsof ze me niet gehoord had maar de grijns om haar lippen vertelde genoeg. Ik wist bijna zeker dat zij het zelf niet gedaan had maar dat ze de schuldige weldegelijk kende. Als een antwoord op een ongestelde vraag liep Melody binnen, haar ene voet perfect voor de anderen. Haar ogen straalden en –zoals gewoonlijk- zag ze er fantastisch uit. Haar rokje was nog een aantal centimeter korter dan die van ons, haar hemd strakker en haar zwarte hakken leken langer dan ooit. Haar blonde haar hing los langs haar gezicht, haar groene ogen glimlachend vanaf de andere kant van de kamer. “Oh, dus je hebt besloten onze uniformen aan te passen?”
Ze knikte,”bedank me later maar…”
Ik schudde mijn hoofd. Er waren meerdere momenten geweest dat ik tegen haar had willen ingaan, maar op de een of andere manier haalde ik altijd profijt uit alles wat ze deed, dus zoals altijd zei ik niets en glimlachte enkel. We liepen samen naar de grote zaal, meer dan een half uur te laat. Iedereen zat al aan zijn tafels, maar dat deed er niet toe. Iedereen keek op terwijl we door de tafels naar onze plaatsen gingen helemaal aan de andere kant van de zaal. Melody had die gekozen, zodat iedereen een minuut langer van haar schoonheid kon genieten. Ik glimlachte naar mensen die me begroette, Liz keek strak naar de grond en Melody knipoogde naar iedere jongen die haar blik ontmoette. Er was iets op de manier waarop alles verliep dat juist voelde, een routine waar ik best in kon leven. Ik glimlachte, weerhield het gevoel om te tollen als een klein kind. We gingen zitten met een strenge blik van Professor Anderling. Ik glimlachte schuldbewust en ze glimlachte terug. Ze kon niet kwaad op me zijn. “Pssst, Rose!”
Ik keek om. Zijn grote groene ogen staarde me hoopvol aan. “Hugo,” zei ik op dezelfde toon. Hij keek me even kwaad aan maar ontspande weer,”deze is voor je aangekomen!”
Ik nam het pakje van hem over, woelde door zijn haar en grinnikte een ‘dankje broertje’ in zijn richting. Hij haalde zijn schouders op en richtte zich weer tot zijn vrienden. “Maak open,” ketste Liz uit. Ik scheurde langzaam het papier weg, deels om de spanning op te bouwen en deels om haar te irriteren. Ik las eerst het briefje, letter per letter. Het was mijn moeders geschrift, sierlijk en kronkelend, duidelijk dat ze er veel tijd aan gespendeerd had.