24. they know something

Een paar uur later werd ik wakker. Jake zat bij mijn moeder aan het tafeltje in de hoek. Mijn vader zag ik nergens.
‘Ik wil je wat vragen,’ zei mijn moeder tegen Jake. Ze had nog niet gemerkt dat ik wakker was. Mijn moeder zat met haar rug naar mij toe. Jake kon mij wel zien, en zag dat ik wakker was.
‘Blijf nog even liggen,’ hoorde ik hem in mijn hoofd zeggen. Ik knikte.
‘Wat is er, mevrouw?’ vroeg Jake.
‘Noem me alsjeblieft Isabeth, Jake,’ zei mijn moeder. Ik glimlachte. Mijn moeder had dit nu zo vaak gezegd, maar Jake luisterde nooit.
‘Sorry, Isabeth.’
‘Lilanna heeft mij verteld dat jij ook geadopteerd bent. Ken jij je echte ouders?’
‘Ik ken mijn echte ouders wel,’ zei Jake. ‘Maar ik zie ze niet zo vaak. Ze zijn aan de drank. De mensen die nu mijn ouders zijn, waren vroeger mijn pleegouders. Na een paar jaar besloten ze mij voorgoed te adopteren. Mijn echte ouders wouden wel nog contact met mij, en mijn adoptie-ouders stemden toe. Ik zie mijn ouders een keer in de maand.’
‘Weet jij of Lilanna haar echte ouders kent?’ vroeg mijn moeder.
‘Een paar weken geleden vroeg ik of ze ze wou kennen. Lilanna zei van wel, maar ze wist niet waar ze moest zoeken.’
Dit wass niet echt een antwoord op haar vraag, maar mijn moeder was tevreden met het antwoord van Jake. Ik besloot da het tijd was om wakker te worden.
‘Mam?’ zei ik. Mijn moeder draaide zich abrupt om. Toen ze zag dat ik wakker was, stond ze op en liep naar mij toe. Ze ging op de rand van het bed zitten.
‘Hoe voel je je, schat?’ vroeg ze.
‘Prima,’ antwoorde ik. Het was waar. Ik voelde alsof ik zo veel energie had dat ik uren zou kunnen rennen zonder moe te worden.
Mijn moeder draaide zich naar Jake toe.
‘Mag ik even alleen met Lilanna praten, Jake?’ vroeg ze hem.
‘Natuurlijk,’ antwoorde hij. Hij liep naar de deur. Zodra Jake verdwenen was, draaide mijn moeder zich weer naar mij toe.
‘Hij houdt veel van je, hé?’ vroeg mijn moeder.
‘Ik denk van wel,’ zei ik.
‘En jij houdt veel van hem?’
‘Zoveel als mogelijk is.’
‘Dat dacht ik al.’ Ze dacht even na voor ze verderging. ‘Ik ben een beetje verbaasd. Ik heb nog nooit een relatie zoals die van jou en Jake gezien. De manier waarop jullie naar elkaar kijken... het is alsof jullie complete gesprekken voeren, maar jullie zeggen geen woord.’ Ze keek even naar mij. ‘Is er iets dat ik hier aan het missen ben?’
Ik zat als verlamd in het bed. Ze had dus wel iets gemerkt, dacht ik bij mezelf. Ik moest haar zien te geruststellen.
‘Er is echt niets aan de hand, mama,’ zei ik dus maar.
‘Je kan het mij wel vertellen als er iets is. Dat weet je toch wel?’
‘Natuurlijk, mama.’
Ze omhelsde me. Op dat moment kwam de dokter binnen, gevolgd door mijn vader. Het leek erop dat mijn vader niet meer boos was.
‘Nou Lilanna,’ zei de dokter. ‘Hoe voel je je nu?’
‘Prima,’ zei ik weer.
‘Je hebt nergens pijn?’
‘Nee.’
Hij keek naar de papieren in zijn hand.
‘Dan denk ik dat jij nu naar huis kunt. Ik wil alleen dat je nog een paar dagen in bed blijft.’
Ik knikte en de dokter stond op om weg te gaan. Toen de dokter weg was, keek ik naar mijn vader. Hij had mijn spullen al gepakt.
'Kom dan gaan we terug naar huis.'
ik wou opstaan en leunde met mijn voeten op de grond. Ik viel terug in bed. Mijn vader keek me raar aan, maar ik vond het nog raarder. Ik voelde me 10 keer zo licht. Daardoor kon ik niet blijven staan. Ik stond nog eens op. Deze keer bleef ik wel staan. Jake kwam naar me toegelopen en pakte mijn hand vast. Samen liepen we naar buiten. Ik keek rond maar zag de auto nergens staan.
'Pap waar staat de auto?' vroeg ik. Jake keek rond en wees toen naar de zilveren BMW van mijn pleegvader. 'daar.' ik keek hem raar aan. Hoe wist hij wat voor auto mijn vader had. 'ik ben een keer met ze mee gereden naar het ziekenhuis.' fluisterde Jake. Ik snapte direct dat hij mij had horen denken. We liepen verder naar de auto toe. Jake was weer de gentleman en opende de deur voor me. Toen ik zat sloot hij de deur en ging hij aan de andere kant zitten. Een paar seconde later zat mijn pleegmoeder naast mijn pleegvader voorin. 'pap? Mag de radio aan?' mijn pleegvader draaide zich om en keek me aan. 'we wouden eigenlijk jullie wat vragen stellen.' ik slikte. Dit ging mis. Ik wist het zeker. 'wij hebben een idee dat er wat gaande tussen jullie is. Zijn jullie wat van plan?' het was alsof ik een prop in mijn keel geduwd kreeg. Ik kreeg geen geluid meer uit mijn keel. Ik maakte mijn mond open, maar sloot hem weer direct. Geen enkele toon kwam uit mijn mond. ' Jake Jake Jake! Help, wat moet ik zeggen?' ik dacht wanhopig terwijl mijn vader ondertussen de auto liet starten. 'Lillanna kalm, rustig. Zeg dat we je ouders willen zoeken.' 'maar Jake dan vragen ze door! Hoe moet ik dat nou doen?' ik raakte in paniek en vuurde vraag na vraag op jake af in mijn gedachte. 'LILLANNE WORDT RUSTIG! straks wordt de band te sterk en zien ze je vleugels!' nog geen seconde na dat ik Jake tegen me hoorde schreeuwen raakte ook jake in paniek.'LILLANNE JE VLEUGELS ZIJN ZICHTBAAR! VERBREEK HET CONTACT NU!' Ik dacht niet meer aan het gesprek en begon snel te praten. ' we we we...' ik stotterde wat en voelde snel langs mijn rug. Ik voelde mijn vleugels niet dus ik wist dat het weer veilig was. Maar ik was vergeten dat er ook even mijn vleugels zichtbaar waren geweest. Ik praatte snel verder. Als ze vragen gingen stellen werd dit foute boel.'oke, we willen mijn ouders zoeken.' ik zei het snel en vol frustratie. Mijn pleegvader en moeder keken me raar aan. 'zoiets dacht ik al ja.' zei mijn moeder. De rest van de rit in de auto werd er gezwegen. Alleen door de spiegel zag ik de uitdrukking van mijn moeder. Die uitdrukking waar ze me niet geloofde en bezorgd was.