23. that was real?

Ik dacht dat ik in mijn kamer lag toen ik wakker werd. Maar toen ik wat beter luisterde hoorde ik het gepiep van machines en stemmen op de gang. Ik lig dus echt in het ziekenhuis, dacht ik.
ik dacht terug aan de rare droom die ik had gehad. Ik moest lachen, want de meeste dingen waren echt ongelooflijk. Dat er mensen waren die vleugels en een vissenstaart hadden, was gewoon niet te geloven.
‘Nou zeg, voor iemand die net de dood ontsnapt en nu ook nog in het ziekenhuis ligt, ben jij bijzonder vrolijk.’
Ik schrok me kapot en keek verward om me heen. Ik hoorde gegrinnik, maar wist niet waar het vandaan kwam.
'Wat is het toch grappig hoe erg jij door de war bent door die “droom”. '
Terwijl hij dat zei kwam hij binnen gelopen. Ik keek Jake met verbaasde ogen aan.
'Meen je serieus dat ik in een leger heb gevochten, dat ik mijn ouders heb gezien, dat ik nu een Notara ben?' vlug keek ik over mijn schouders of ik gouden vleugels had, maar ik zag niets. Alleen de wand met allemaal kaartjes erop geplakt.
'Jij bent ook niet de slimste, hè!' zei Jake lachend. 'Als je nou op zijn minst alleen al aan vliegen denkt en dan kijkt.' Ik volgde Jake's raad op en dacht aan vliegen, hoe we samen in mijn droom terug vlogen. Hoe eng ik het vond om op te stijgen. Voorzichtig keek ik een paar seconden later over mijn schouder. Ik schrok me dood. Op de plek waar ik net de muur zag waren nu die prachtige grote gouden vleugels met een randje met alle kleuren van de regenboog.
'Geloof je nu wel dat we bestaan? En dat we geen droom hebben meegemaakt?' vroeg Jake. Zo kalm mogelijk knikte ik, maar ik bleef naar mijn vleugels kijken. Het was alsof ik had geknipperd met mijn ogen en ze in een keer wegvaagde. Geschrokken keek ik naar Jake.
'Wat gebeurde er?' vroeg ik ongerust.
'Deze wereld is niet bestemd voor onze magie dus die is hier niet zichtbaar. Buiten als je hem gebruikt natuurlijk.'
Ik vond het raar maar legde me bij het antwoord neer. Ik wou opstaan en naar de deuropening lopen waar Jake nog steeds stond.
'Je mag van de dokter niet uit bed komen.'
Ik zag Jake's mond niet bewegen, dus ik wist dat dit gesprek verder in onze gedachten ging. Moedeloos liet ik me terug in bed zakken.
'Kom astjeblieft dan hier Jake.'
Ondertussen dat ik dat terug zei in onze gedachten kwam hij naar me toe gelopen en ging op de rand van mijn bed zitten. Ik leunde naar voren om Jake te omhelzen. Toen zag ik de blauwe plekken die over mijn lichaam zaten. Normaal zat ik nooit onder de blauwe plekken, dus het viel me direct op.
'Jake, wat is er gebeurd met me?'
'Toen je begon te vechten tegen je transformatie en in het woud terecht kwam, maakte je hier stuiptrekkingen. Je hebt je armen toen een paar keer gestoten. Je hoeft niet te weten dat dit gebeurde. Je was niet bij bewustzijn.'
Ik liet los en liet me weer terug zakken in mijn kussen. Ik was heel erg moe door het gevecht.
‘Hoe moet dit nu verder?’ dacht ik.
‘Hoe bedoel je?’
‘Ik ben een Notara. Dat snap ik nu wel. Maar wat moet ik doen? Waarom bestaan Notara’s eigenlijk?’
‘Notara’s zijn een soort beschermers. Ze beschermen de aarde en de mensen die erop wonen. Wij kunnen zoveel doen om ze te helpen, alleen al met onze magie.’
‘Wat bedoel je met magie?’
‘Wij kunnen bijna alles met onze vingers. Kijk maar.’ Hij wees naar een kleine plant die in de hoek van de kamer stond. Het zag ernaar uit alsof hij al jaren dood was. Jake wees even naar de plant en toen bewoog hij zijn vinger langzaam naar boven. Net zo langzaam als Jake’s vinger begon de plant te groeien. Mijn mond viel open.
‘Kan ik dat ook?’ vroeg ik.
‘Ja. Maar je moet wel een beetje oefenen. Het is niet zo makkelijk in het begin.’
‘Hoe oud ben jij dan al?’ vroeg ik.
‘Ik ben nu ongeveer anderhalf jaar een Notara, sinds mijn vijftiende verjaardag.’
‘Waarom heb je niet meteen op die eerste dag gezegd dat je zo was, en dat ik ook zo zou zijn?’
Hij glimlachte. ‘Ik wou het je graag vertellen. Het was zelfs heel moeilijk om het geheim te houden. Lifemates kunnen bijna niet tegen elkaar liegen. Het is een officiele Notara-wet dat ieder Notara kind op aarde gaat wonen bij een mensen gezin. Ze mogen niet weten dat ze Notara’s zijn, tot ze de transformatie ondergaan. Dan kunnen ze een normaal leven leiden.’
‘En onze echte ouders dan?’
‘Ze houden ons in de gaten, maar we zien ze niet. Als we onze magie in de mensenwereld gebruiken zijn we zo goed als onzichtbaar voor mensen. Zodra we een volledige Notara zijn, zijn onze ouders de eerste die we zien.’
‘Heb jij je ouders dan ook gezien?’
‘Ja, mijn ouders waren er ook bij toen we tegen de Qualfs aan het vechten waren.’
‘Zijn ze ok?’
‘Mijn vader en mijn moeder zijn allebei ok. Mijn vader heeft witte vleugels, dus die heeft ervoor gezorgd dat hij en mijn moeder niet geraakt werden tijdens het gevecht. Mijn moeder heeft zilveren vleugels. Zij heeft samen met de andere verpleegsters verwonde Notara’s gered.’ Hij werd stil. Toen ging hij fluisterend verder. ‘Je ouders komen eraan. Ik kan ze horen.’
Ik spande me in en hoorde inderdaad het geluid van voetstappen in de gang.
Toen kwamen mijn pleegouders binnen. Het liefste wou ik naar ze toe rennen en ze omhelzen, maar ik mocht niet opstaan.
'Mam, Pap!' schreeuwde ik. Het klonk raar in mijn oren nu ik mijn echte ouders had leren kennen. Jake wou opstaan en weglopen maar ik greep zijn arm vast om hier te blijven. Mijn vader schudde zijn hoofd en ik liet mijn arm langzaam zakken.
'Jake, wat is er? Wat willen ze van me?' zei ik in mijn gedachten en ik keek naar Jake. Maar ik kreeg geen antwoord. Ik werd boos. Waarom wou hij weglopen en mij alleen laten?
'Ze willen weten wat er is gebeurd. Het kan zijn dat je soms wat hebt gemompeld en dat ze willen dat jij dit verklaard.'
Hij keek me droevig aan en liep de kamer uit. Daar zat ik dan met mijn pleegvader boos langs mijn bed en mijn pleegmoeder huilend aan de tafel in de hoek. Mijn pleegvader schraapte zijn keel.
'Lilanna, we zouden graag met je praten.' Ik knikte stijfjes. Ik wist niet wat me te wachten stond.
'Terwijl je in coma lag, of er net uit was, dat doet er niet toe, lag je te praten. Je praatte over je ouders, Stephen en Florine. Hoe ken je ze? Waarom heb je nooit verteld dat je contact met ze hebt?'
Verbluft keek ik mijn pleegvader aan. hij wist hoe mijn ouders heetten. Wist hij dan ook van de Notara's? Natuurlijk niet, oen, dacht ik er direct achteraan. Dan wist hij direct waarom ik de namen van hun had gezegd.
'Misschien kwamen flarden herrinneringen van me op en herrinnerde ik de namen van mijn ouders,' zei ik, aarzelend mijn schouders ophalend. Ik wist dat ik geen informatie vrij mocht spelen. Mijn pleegvader liep weg en mijn pleegmoeder bleef huilend zitten.
'Je hebt hem geraakt. Hij houdt niet van geheimen.' toen was ze weer de hele tijd stil en ik kon maar stil voor me uitstaren. Na een tijdje kwam de dokter binnen.
'Zo Lilanna, je hebt iedereen flink laten schrikken vandaag. Ik ga je even onderzoeken om te kijken of er nog problemen zijn.'
hij begon mij te onderzoeken en ik vond het vreselijk. Ik had al een hekel aan ziekenhuizen en al helemaal als ik er zelf moest zijn. Eindelijk kwam hij ter zake.
'Zo Lilanna, ik kom straks nog een keer kijken, en als alles dan in orde is, mag je naar huis.’
Ik knikte, maar verder staarde ik wat voor me uit. Opeens had ik een visioen. Ik wist niet wat het was, maar ik zag een flits van Damon sprekend tegen de Qualfs. Ik schrok me dood. Wat zou het toch zijn geweest? Een droom, een blik van de toekomst? Alles was vast mogelijk nu ik wist dat ik een Notara was. Jake had waarschijnlijk meegeluisterd in mijn gedachten, want hij kwam direct binnen gerend met een vragende blik in zijn ogen.
'WAT! WAS! DAT?!' Het was alsof er keihard in mijn oor werd geschreeuwd, maar ik wist dat Jake dit zei tegen mij in onze verbinding tussen de gedachtes. 'Ik... ik... ik weet het niet, Jake. Ik zat gewoon en zag ineens een beeld voor me van Damon sprekend tegen de Qualfs. Ik weet niet wat hij zei. Voor ik het kon horen was het beeld alweer verdwenen.'
Jake stond er nog steeds met een verbluffende uitdrukking op zijn gezicht, hijgend van zijn snelle sprint, in de deuropening. Mijn moeder keek even naar hem, maar draaide zich snel weer om.
'Lilanna, ik moet je opdracht weten. Er is meestal geen speciale opdracht voor iemand. Als jij een speciale opdracht hebt, heb je waarschijnlijk ook speciale krachten. Normaal krijg je een gedachtensverwisseling met onze koningin. maar jij, jij zag haar. Je hebt met haar gesproken, je moet iets speciaals hebben. Zo’n soort vleugels heb ik nog nooit gezien, en ik zag Edward ook al naar je vleugels staren. Ik wil met je terug naar de Notara's en aan Edward vragen wat er is.'
‘Zal hij mij kunnen zeggen waarom ik zo’n vleugels heb?’ vroeg ik hem.
‘Waarschijnlijk. Edward is een van de oudste Notara’s die nog bestaan. Hij heeft zelfs het begin van de renaissance meegemaakt. Ik weet bijna zeker dat hij weet wat die gouden vleugels betekenen.’
Ik was moe. Ik voelde dat mijn oogleden zwaarder werden. Ik had moeite om ze open te houden. Jake zag het. Hij liep naar mij toe en ging op de rand van het bed zitten. Ik leunde tegen hem aan en hij sloeg zijn armen om me heen.
‘Ga maar slapen. Het komt verder allemaal wel goed.
Met die woorden in mijn hoofd viel ik in slaap.