4)Het einde, en het begin.

Ik zit op de zetel het is al bijna middernacht en ik kan mijn ogen nauwelijks open houden. "Amy wil je echt niet naar bed lieverd?" Charlie heeft me dat al tien keer gevraagd, maar ik wil er echt bij zijn als Bella binnen komt. "Nee, het gaat wel..." zeg ik hem.
Ik lig tegen Seth aan en zijn warmte en het geluid van zijn hartslag maken het niet bepaald makkelijker om niet in slaap te vallen. Ik ben bijna weg als ik een auto hoor. Zou het?
De auto stopt portieren klappen open en dicht. Ik concentreer me en luister naar wat er daar gezegd wordt.
"Bella?" vraagt een engelen stem. Zo klonk Edward in mijn dromen.
"Gewoon zenuwachtig Edward. Hoe zie ik er uit?"
"Prachtig-" "Dat bedoel ik niet Edward, ik bedoel zie ik er menselijk uit?" Ik droom vast weer zo klonk Bella ook al in mijn dromen. Ik vecht om weer wakker te worden. Ik hoor Charlie zeggen dat hij een auto gehoord heeft en naar de deur lopen.
"Amy? Amy wakker worden. Bella is er." Dat weet ik, maar wat is er aan de hand. De deur ging open. Ik had de kracht niet om te luisteren wat er gezegd wordt, maar de stemmen klinken nog steeds onwerkelijk. Dan komt het bezoek de woonkamer binnen.
"Amy?" zegt een bekende schorre stem. Ik doe alles om mijn ogen te openen.
"Volgens mij slaapt ze nog mijn lief," zegt de wonderlijke stem die dan toch echt van Edward moet zijn.
"Ik denk het ook. Ach, dan is het morgen een grotere verrassing als ze wakker wordt." Bella's stem klinkt weer engelachtig. Ik ben vast in slaap gevallen. Ik voel dat er mensen bij mij en Seth op de bank komen zitten. Een koele hand strijkt mijn haar uit mijn gezicht. Even later klinkt het slaapliedje weer door de kamer als de laatste woorden wegsterven hoor ik Seth's stem. "Dat is mooi. Zelf bedacht?"
"Zo ongeveer, Edward schreef de melodie lang geleden voor Renesmee, de tekst heb ik bedacht," fluisterde de engelenstem van mijn droom-Bella.
"Ik viel altijd meteen in slaap door dat liedje," zegt de stem van mijn droom-Renesmee. "Ja, dat weet ik nog goed. Je ziet er nu ook een beetje..." mijn droom-Jake wordt onderbroken door de telefoon.
"Wie belt nog zo laat?" mompelde Charlie.
"Hallo met Swan...ja daar spreekt u mee...ja die is hier. Met wie spreek ik?..." Ik hoor iedereen tegelijk naar adem snakken. Seth's greep verstrakt om me heen.
"Nee!" De stem van droom-Bella klinkt gebroken.
"Stil maar lieverd. Het is goed ik ben bij je." Wat is dit? Een naar gevoel bekruipt me en ik vind de energie om mijn ogen te openen.
"Bella?" fluister ik. Ze ziet er beter uit dan op de foto's, wel bleker en er zitten wallen onder haar ogen, maar dat kan ook komen doordat ze zo vaak ziek is.
"Je bent gekomen." Even ben ik zo blij dat ze is gekomen dat niets anders tot me doordringt, maar na enkele seconde zie ik haar gebroken uitdrukking ook al verschijnt er ook een kleine glimlach.
"Wat is er aan de hand?" Ik zie dat Bella in Edwards arme ligt en dat ook hij gekweld naar mij kijkt. Ik kijk verward om me heen en zie een donkere indiaan die ik alleen van foto's ken, Jacob Black, naast hem zit een knappe vrouw die op een oudere versie van Renesmee lijkt en zowel zij als Jake kijken me aan alsof ze me zielig vinden. Ook Leah en Sue kijken zo. Charlie staat met de telefoon in zijn hand...nou staan is veel gezegd. Hij moet de tafel vast houden om overeind te blijven. Ik kijk achter me naar Seth. "Wat is er aan de hand?"
Ik weet dat hij niet kan weigeren en vandaag vind ik dat heel handig.
"Je, je ouders..."
"Dat meent u niet!!! Zeg me alstublieft dat dit een flauwe grap is!...Ja, ja goed...Ik zal ervoor zorgen...Een goede avond nog..." Ik heb ome Charlie nog nooit zo ongelukkig gezien. Sue wil hem duidelijk troosten, maar ik denk niet dat ze weet hoe. Bella staat op en loopt belachelijk sierlijk naar Charlie toe. Ze slaat haar armen om hem heen en begint te snikken. Wacht eens even...
Bella huilt, Charlie huilt, er is volgens Seth iets met mijn ouders en iedereen kijkt me aan alsof ik heel zielig ben...Nee!
"Wat is er met mama en papa?" vraag ik angstig aan Seth.
"Ze waren op weg naar hun hotel en ze...ze zijn verongelukt. Ik vind het zo erg voor je Amy..." Nee, hij liegt dat moet gewoon!
"Nee, dat mag niet!" Ik druk me snikkend tegen Seth's borst.
"Mama en papa komen me ophalen. Morgenavond komen ze me ophalen!" Twee koude armen sluiten zich om me heen.
"Amy, ik weet hoe je je voelt, maar je moet sterk zijn. Ze komen niet meer. Ik vind het ook vreselijk, maar we moeten allebei sterk zijn." Het is Bella. Geen droom-Bella, maar de Bella waarmee ik zo vaak had gebeld. En dat is voor mij het bewijs. Ik droomde niet. Ik wond mijn armen strak om haar middel en dat Edward me niet zegt dat ik voorzichtig moet zijn is nog meer bewijs. Mijn ouders waren...dood. Ik was net acht en ik was wees. "Waar...moet...ik...nu heen?" snikte ik.
"Dat komt wel goed meisje. Slaap nu eerst maar. Morgen kunnen we er weer over praten." Ik voel hoe ik wordt opgetild en weer neergelegd op mijn bed. Ik probeerde er nog even bij te blijven omdat ik Bella wilde zeggen dat ik het fijn vond dat ze er was, maar dan hoor ik weer engelen stemmen en weet ik dat het niet gelukt is.
"Arm meisje. Wat moet ze nu?"
"Het komt wel goed met haar. Ze heeft een sterke wil."
"Misschien heb je wel gelijk. Misschien kan ze wel hier blijven?"
"Misschien wel. En anders vinden we ook een andere oplossing. Ik ben er bijvoorbeeld van overtuigd dat Seth er niets op tegen zal hebben op te treden al Amy's voogd." Iemand maakt een snuivend geluid.
"Bovennatuurlijke banden zitten blijkbaar in de familie. Eerst ik, dan Renesmee en dan Amy. Ik vraag me af wat er nu komt."
"Amy en Nessie hadden het allebei slechter kunnen treffen dan de band die ze hebben met Seth en Jake."
"Weet ik en ik ben ook heel blij dat zij het zijn. Ik mag Seth en Jake echt graag. Ik wilde gewoon even ergens anders aan denken."
"Het is afgrijselijk dat je dit nu al moet meemaken."
"Vroeg of laat was het toch gebeurd."
"Lieverd-"
"Edward, ik wil even alleen zijn als dat kan."
Ik hoor niet dat Edward antwoord of dat hij vertrekt. Ik verwacht het slaapliedje weer te horen maar in plaats daarvan voel ik hoe de wind door de kamer waait en besef ik dat het raam is open gezet. Er is niemand meer in de kamer. Zowel Bella als Edward zijn weg. Waar hadden ze het over? Mijn dromen zijn echt raar. Even later zak ik dieper weg en droom ik dromen die ik wel snap. Ik droom over mijn ouders. Over een kussengevecht dat we nog geen maand geleden hielden. Over mijn moeders pogingen tot creatief koken die er altijd op uit lopen dat we iets bestellen. Over mijn vader die kinderen op mijn school honkbal les geeft. Allemaal herinneringen over mijn ouders. En ergens helemaal op het einde iets dat ik al bijna vergeten was.
Ik was zes en alleen op mijn kamer. Ik speelde met mijn pop. Ik wilde haar haar anders doen en had besloten dat ik het wilde verven. Ik nam verf en kleurstiften en kleurde het haar blauw met groen en geel. Toen ik klaar was merkte ik dat mijn nieuwe kleren vies waren en mama kon me elk moment roepen om te komen eten. Ze was een geweldige mama en werd bijna nooit boos, maar hier zou ze niet blij om zijn. Ik raakte in paniek, maar ik kon niets bedenken. Toen leek eerlijkheid de beste oplossing. Ik nam mijn popje mee en voelde me steeds banger voor mama's reactie. Toen ik beneden was zag ik mama gewoon lachen en zei ze dat we zo aan tafel gingen. Ik keek naar beneden en mijn kleren waren helemaal schoon. Zelfs het mijn pop was plots als nieuw.
Geloof het of niet maar dat was echt gebeurd. En dat was niet de laatste keer dat er vreemde dingen gebeurden als ik me verdrietig of bang voelde.