Kanker

Glimlachend streel ik door zijn haar, als ik mijn hand terugtrek om mijn haar uit mijn gezicht te vegen zie ik dat ik een enorm pluk haar meeneem, verschrikt kijk ik er naar, vragend kijk ik hem aan, droevig slaat hij zijn ogen neer en murmeld een onverstaanbaar woord, 'Jason moet je me wat vertellen' hij slaat zijn ogen op, verdriet is er in te lezen en zijn gezicht word nog roder dan het al was 'ik heb tegen je gelogen,' ik weet dat het niet alles is, langzaam begint er wat bij mij te dagen, mijn ogen worden zo rond als schoteltjes, de dagen dat hij plotseling niet kon afspreken het stiekeme gedoe, 'h..heb je kanker' vroeg ik voorzichtig, zijn ogen die waterig werden gaf mij de bevestiging, ik zoog snel mijn adem naar binnen en sloeg mijn handen voor mijn mond, een eenzame traan liep over zijn wang naar zijn lippen, Ik wou mijn hand door zijn haar woelen en vertellen dat alles goed kwam maar de herinnering aan de enorme pluk haar in mijn hand zorgde er voor dat ik mijn hand snel weer terug trok, waarschijnlijk zag hij dit als een gebaar van walging en veegde ruw zijn tranen weg en stond op, ik keek hem een tijdje na tot het tot mij doordrong dat hij wegliep, ik sprong op en sprintte naar hem toe, op het moment dat hij binnen mijn bereik kwam greep ik zijn jas vast en klemde mijn armen rond zijn romp om hem stevig vast te houden en trok hem nog dichter tegen mij aan, hij draaide zich om en sloot zijn armen om mijn middel.

Ik kijk neer op zijn bleke koude gezicht die word omrand door de houten kist. Dit was de herinnering die mij het best bij is gebleven. Nog een keer strijk ik langs zijn wang en leg mijn brief op zijn borst die hij nooit zal lezen.

Vaarwel mijn liefste.