Tweeënzestig|•|

Plotseling greep een hand mijn pols en trok me tegen zich aan. Ik sloeg mijn vuisten tegen zijn borst aan om te proberen te ontsnappen. Maar hij hield me stevig vast. Ik begon zachter te slaan en zachtjes te snikken. ‘Laat me los Jazz.’ Snikte ik zacht. Hij hielde me stevig tegen zijn borst gedrukt. Ik stopte met slaan en sloeg mijn armen rond zijn middel. Hij legde zijn kin op mijn hoofd. ‘Doe me dat nooit meer aan.’ Fluisterde hij zacht. ‘Ik heb mijn belofte gebroken.’ Hij drukte een kus op mijn haar. ‘Maakt niet uit Mady.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Wel! Ik zou je nooit meer verlaten, en toch heb ik dat gedaan.’ Ik bleef snikken. ‘Het maakt niet uit.’ herhaalde hij. Emmett stond naar ons te kijken, in stilte. De eerste keer dat hij bij mij geen opmerkingen maakte. ‘Kom, we gaan naar huis.’ Ik trok me meteen een stuk losser en schudde mijn hoofd. ‘Nee.’ Jasper zuchtte. ‘Madelein, iedereen mist je. Je bent altijd welkom geweest bij ons, niemand haat je.’ Ik bleef mijn hoofd schudden. Jasper tilde me op en rende weg. ‘Jullie hebben me toch geen twee dagen lang gevolgd?’ Jasper schudde zijn hoofd. ‘Toen Alice zei waar je ging jagen zijn we weggerend. Je bent niet ver weg van huis, je bent gewoon door veel staten heen en weer gerent.’ Ik zuchtte. ‘Ik heb twee beloftes gebroken in minstens drie minuten toen ik wegging. Ik heb je verlaten en gekwetst.’ ‘Het maakt niet uit Mady, zolang je nu maar bij me bent, ben ik gelukkig.’ Ik drukte mijn gezicht tegen zijn borst aan. ‘Ik snap niet dat je nog van me houd.’ Hij drukte nog een kus op mijn haar. ‘Omdat hij mijn bevroren hart weer had laten kloppen vanaf het eerst moment dat ik je zag.’