Eenenzestig|•|

Ik wist niet waar ik was, maar ik hoopte ver weg van de Cullens, en van mensen. Ik had minstens twee dagen gerend, en ik wist dat ik nodig moest jagen. Ik keek rond, ik was tenminste in een bos. Ik zuchtte en liet mijn instinkt overnemen. Ik had alleen maar smerige herten gevonden, ik had liever poema’s of beren. Ik ging hoog in een boom zitten en nestelde me tegen de stam. Ik had liever Jasper om tegen aan te nestelen. Ik zuchtte en legde mijn gezicht in mijn handen. Ik moest hem vergeten. Een nieuw leven starten als nomade en rondreizen. Iets wat ik niet wou, maar toch ging doen. In een seconde rook ik een overheerlijk geur en stopte ik meteen met ademhalen. De drang om uit de boom te springen was moeilijk. Ik zette mijn nagels stevig in de boomschors en hield mijn adem in. Ondertussen keek ik naar beneden. Twee mannen liepen door het bos heen, wandelaars. Die zal niemand missen. Mijn gedachten wouden mijn lichaam overnemen, maar ik hield mijn handen stevig in de boomschors. Plotseling overspoelde rust me. In eerste instantie dacht ik dat ik mezelf onder controle had gekregen, maar toen zag ik honingblonde haar voorbij flitsten. Ik sprong op en sprong van boom naar boom totdat ik niet verder kon en op de grond sprong. Ik begon zo hard mogelijk te rennen. Ik werd bijna was gegrepen door twee grote gespierde armen, maar ik ontweek nog net. ‘Laat me met rust!’ Maar natuurlijk deden ze dat niet. Al mijn gevoelens werden steeds veranderd, veranderd naar gevoelens die me lieten stoppen. Maar ik rende hard door. De enige die sneller was dan mij was Edward, en die had ik nog niet geroken of gezien. Toen er een stad in zicht kwam hield ik mijn adem meteen in en draaide me om, om via een andere weg terug te rennen. Ik rende zo hard mogelijk terug en zag Jasper al meteen omdraaien. Ze hadden nu wel een voorsprong, maar ik rende Emmett al snel voorbij. Ze moesten me met rust laten!