Zestig|•|

Jasper trok me weer omhoog in zijn armen. ‘Dat is niet waar Madelein, je bent nog precies hetzelfde, allen nog vrolijker.’ Ik knikte maar een beetje zonder wat te horen. Ik maakt me los uit zijn armen en stond op. Ik keek even verward om me heen en keek toen kort naar Jasper, die bezorgd naar me keek. ‘Ik ga even..ehm..naar Giada.’ Jasper wou ook opstaan. ‘Alleen.’ Nog steeds bezorgd keek hij me aan terwijl ik het huis uitliet. Met grote ogen keek ik naar beneden en liep ik richting het bos waar Giada altijd zat. Ik stond op het punt om in snikken uit te vallen. Ik was er gewoon niet welkom. Ik voelde me niet gewenst. Natuurlijk wel door Jasper en Alice, maar met de rest heb ik geen band. Maar de opmerkingen van Emmett kunnen behoorlijk pijn doen. Emmett kan best lief zijn, maar soms gaat hij te ver. Ik zag Giada op de grond slapen. Een paar bomen voor haar zakte ik door mijn knieën en leunde ik tegen de boom aan. Zachtjes begon ik te snikken. ‘Ik vond haar leuker toen ze blind was.’ Het sneed door mijn gedachten heen. Misschien had ik nooit naar Seth moeten gaan, misschien had ik de week rustig moeten afwachten en vredig dood gaan. Misschien had Jasper dan weer wat met Alice gekregen en waren ze echt gelukkig geworden. ‘Jasper wil alleen gelukkig worden met jou.’ Ik schrok op en keek omhoog. Edward kwam mijn kant oplopen. Ik stond op en rende weg. Maar Edward haalde me in en pakte mijn pols. ‘Laat me los!’ gilde ik tussen mijn snikken door. Geschrokken liet Edward me los en ik rende meteen weg. Edward bleef staan en keek me na. Giada was wakker geworden door mijn gil en rende me achterna. Giada blijf daar! Ze stopte. Ze wou met me mee, maar ik wou alleen zijn. Ik had deze beslissing al moeten maken toen ik weg ging om mijn gave te trainen. Ik had dit moment moeten verwachten. Ik had deze keus moeten maken, mezelf tijd geven. Ik had het mezelf niet moeilijker moeten maken door Jasper mijn oude wensen te vertellen. Ik had mezelf niet nog meer aan hem moeten laten hechten als ik hem nu moest vergeten.