Negenenvijftig|•|

Toen Jasper en ik met zijn tweeën beneden op de bank naar de tv aan het staren waren vloog plotseling de deur open. Verbaasd draaide ik me om en zag het enthousiaste gezicht van Alice. Ik trok een wenkbrauw op. Ze keek van Jasper naar mij met een grote glimlach. Jasper keek haar kort aan maar keek toen weer naar de tv terwijl ik haar nog steeds aankeek. Pas toen drong het tot me door, ze had het toekomstige aanzoek gezien. De rest kwam ook binnenlopen, en Edward knikte al op mijn gedachten. Ik nestelde me weer tegen Jasper aan en keek verder naar de tv. Ze waren best wel vroeg terug, het was pas negen uur ’s ochtends, op een zaterdag. Ik had gedacht dat ze wel langer zouden jagen. ‘O! nu kan ik twee bruiloften gaan plannen!’ klonk Alice stem blij, maar zacht. Vragend keek ik naar Jasper. ‘Heb ik wat gemist in die week dat ik weg was?’ Jasper knikte. ‘Edward heeft Bella ten huwelijk gevraagd.’ Ik knikte. ‘Ik heb het idee dat er nog iets is gebeurd.’ Weer knikte hij. ‘Er was een gevecht, tegen nieuwelingen die Bella wouden vermoorden.’ Ik knikte, terwijl ik niet wist waarom. ‘Je vast zeker aan de ene kant wel blij dat ik er niet was hé? Dan kon mij niets gebeuren.’ Hij knikte. ‘Maar ik miste je wel verschrikkelijk veel.’ Ik glimlachte en drukte mijn lippen op de zijne. ‘Ik mis jou altijd als je er niet bent.’ Fluisterde ik zacht. ‘Dan ga ik nooit meer weg.’ ‘Ik laat jou ook niet weggaan.’ Jasper grinnikte en drukte nog een kus op mijn lippen. ‘Doe niet zo klef jullie twee.’ Geïrriteerd zucht ik en draaide me om naar Emmett. Natuurlijk moest hij dit moment weer verpesten. ‘En wat ben ik blij dat jij daarom ook altijd met Rose op jullie kamer zitten.’ Hij siste naar me en liep weg. ‘Ik vond haar leuker toen ze blind was.’ Ik gromde zacht. ‘Dat vind iedereen Emmett.’ Ik liet me achterover op de bank vallen. Ben ik hier eigenlijk wel welkom?