In het holst van de nacht

Het was inmiddels bijna middernacht geworden. Dit deelde de klokradio me mee, terwijl ik ononderbroken allerlei droomscenario’s voor mijn ogen zag geprojecteerd. Het waren er stuk voor stuk die je zo uit een film kon hebben gehaald en waarin ik telkenmale door een loeihard afstandsschot de keeper van de tegenpartij wist te verschansen. Op die manier werd het partijtje voetbal steevast in een one-man-show omgetoverd.

Maar wat gaf daar nu precies de aanleiding toe? Wel, dit had alles te maken met de diverse scouts die er morgen tijdens de wedstrijd aanwezig zouden zijn. Er stond voor mij een belangrijke wedstrijd op het menu geserveerd. Ik moest me in de kijker zien te spelen, en dit was natuurlijk veel makkelijker gezegd dan gedaan. Alleen met een uitzonderlijke prestatie kon in misschien aanstalten maken op een transfer naar een topploeg te maken. Ik die al m’n hoop op die ene wedstrijd had gevestigd, moest en zou eindelijk uit de duisternis treden. Zo’n kans werd je immers niet iedere dag in de schoot geworpen.

Het was aanvankelijk, zoals bij vele van die zaken, allemaal vrij onschuldig begonnen. Rond m’n negende was ik goed bevriend geraakt met Kevin, een jongen die wat verder in mijn straat woonde. Hij was een echte voetballiefhebber, die zelf reeds een aantal jaren voetbal speelde. Kevin ging ook vaak met z’n pa, die toen trouwens nog jeugdtrainer bij de lokale voetbalclub was, wedstrijden bezichtigen waarover hij vervolgens ellenlange verhalen kon vertellen. Zo kwam van het één het ander, want op een blauwe maandag vroeg hij me of ik zin had om eens training van hem bij te wonen. Ik, die toen weinig belangstelling had voor allerhande soorten sport, liet me na lang aandringen toch overhalen.

Toen ik ’s avonds naar de training ging kijken, viel mijn oog direct op het nog amper te bespeuren grasveld dat onder een sfeervol sneeuwtapijt lag verscholen. Het was ijskoud buiten en na een poosje aandachtig te hebben toegekeken, stapte ik de wat oudere, maar best gezellige kantine binnen. Hier zou ik Kevin na de training opwachten. Aangezien hij een nog lange route voor de boeg had staan, besloten we na een korte, aangename babbel terug huiswaarts te keren. Zo begon m’n interesse voor de voetbalsport stilaan te groeien, tot ik uiteindelijk besliste om me bij zijn team aan te sluiten.

Tijdens het eerste seizoen was er meestal geen plaatje in de basis voor me weggelegd. Maar langzamerhand, stap voor stap, trede voor trede krikte ik m’n voetbalkunnen op tot een niveau dat best wel geapprecieerd kon worden. Natuurlijk liep ik niet altijd over een geplaveide weg. Onder andere een knieblessure waarop de dokter me adviseerde om een wat minder belastende sport voor m’n knie te gaan uitoefenen, gooide bijna roet in het eten. Ook toen Kevin me vertelde dat hij noodgedwongen ons team moest verlaten, omdat hij met z’n ouders verhuisde naar een verder gelegen stadje dichter bij zijn ma’s job had ik het knap lastig.

Met vastberadenheid en volharding bleef ik mijn doel nastreven tot ik alle tegenslagen had overwonnen en daar misschien morgen of in de verdere toekomst de vruchten van kon gaan plukken.