Vier ¤ 2003

Voorzichtig sloot ik de deur achter me en legde de sleutel op het kleine kastje in de hal. Nieuwsgierig keek ik het huis rond. De binnenkant was nog mooier als de buitenkant. De plinten en de plafonnières waren het mooiste. Er stond in een gigantische kamer een mooie zwarte vleugel, zeer oud ook. Het zou wel een muziek kamer zijn, want er stonden ook meer instrumenten. Ik schoof het krukje iets naar achteren en ging zitten. Mijn vingers gleden over de toetsen wat een prachtig muziekspel opleverde. Maes en ik reizen wel heel veel, maar hij leerde me van alles. Ik kon vele instrumenten bespelen, maar mijn favoriet was toch de piano. Ik genoot van elk geluid wat uit een instrument komt, elke hoogte en elke noot. Gewoon prachtig. Ik verliet de kamer en keek het huis verder rond. Er waren grote kamers, netjes ingericht. Maar zoals ik al dacht waren de bewoners er niet meer, er lagen dekens over sommige meubels. Bij de trappen hingen allemaal foto’s, oude foto’s. Vast foto’s van de mensen die hier allemaal hadden gewoond. Er hing een grote foto, met twee mannen en een vrouw erop. Voorzichtig tilde ik de foto van het haakje en draaide hem om. 1917. Edward S. Masen, Elizabeth Masen, Edward J. Masen. Ik hing de foto terug. “S.” stond waarschijnlijk voor senior, en “J.” voor junior. Vaak kregen de zonen dezelfde naam in die tijd dus waren junior en senior de oplossing om verwarring te voorkomen. Ik liep de trap verder af naar beneden. Neurend onderzocht ik het hele huis totdat ik een kleine slaapkamer vond. Misschien is een nachtje in een bed slapen niet erg. Ik legde mijn tas op het bed en haalde er mijn laatste broodje uit. Ik had hem op en keek de kamer rond. Ik wou dat ik hier kon wonen. Het was gewoonweg zo verschrikkelijk prachtig. Maar ik ben nou eenmaal een zwerfkind, op de vlucht geslagen voor kwaadaardige vampiers die me willen vermoorden. Ik snoof. Wie zal dat nou ooit geloven, geen mens. Maar geen ander mens mag het weten, ik wil ze niet hetzelfde lot als mij geven, het lot waarin je sterft. Een lot zonder goede toekomst. Ik zuchtte en keek naar buiten. Het regende hard en het zou wel ongeveer rond vieren zijn, dat word vroeg slapen. Niet dat ik dat erg vind, een bed ligt beter dan een boom. Drie dagen geleden was ik er nog uit een gevallen, nee, dat ligt heerlijk, de grond.